ডেউকা কোবাই যায়—অভিজিত বৰাৰ গল্প

তৰুণ প্ৰজন্মৰ যিসকল গল্পকাৰৰ গলপৰ পঠনে আমাক একেসময়তে বোধ, অনুভূতি আৰু শোকৰ একধৰণৰ পূৰ্ণতাৰ মাজলৈ লৈ যায়-সেইসকলৰ ভিতৰত অভিজিত বৰা অন্যতম। তেওঁ সম্পৰীক্ষাবাদী আৰু গল্পৰ মাজেৰে সাহিত্যলৈ আনিবলৈ বিচাৰিছে মহৎ শোক। এই শোক মাথোন জীৱন, মৃত্যু অথবা কালৰ পৰিবৰ্তনৰ নহয়। এই শোক মানুহৰ  নিষ্ঠুৰ হস্তক্ষেপৰো। এই শোক কেতিয়াবা প্ৰকৃতিৰপৰা মানুহ বিচ্ছিন্ন হৈ পৰাৰ, কেতিয়াবা মূ্ল্যবোধৰ অৱক্ষয়ৰ আৰু কেতিয়াবা সামূহিক হতাশাৰ।

 গভীৰ সামাজিক প্ৰেক্ষাৰপৰা তেওঁ তুলি আনিছে কঠিন সময়ৰ গল্প, তাকে কবলৈ যাওতে কঠিন গদ্যভাষা এটাৰে যেন প্ৰজন্মৰ সামূহিক শোকক তেওঁ গল্পকথাত হেঁচা মাৰি লুকুৱাই লুকুৱাই বোৱাই আনিছে।পঠনৰ শেষত যি আমাক জৰ্জৰিত কৰি তোলে। গল্পটো বহু সময়লৈ শৰীৰৰপৰা, নে মনৰপৰা আতঁৰি নাযায়। আঁতৰাই পঠিয়াব নোৱাৰি।

এইবাবেই যে, তেওঁৰ গল্পত ধৰি ৰাখিছে হেৰাই যোৱাৰ গাথা। এই হেৰাই যোৱাবোৰ কেৱল তৰাং সোঁৱৰণি নহয়। সেইবোৰ প্ৰমূল্য। অথবা মূল্যবোধ। যি আমাৰ সামূহিক। আমি একেলগেই  সেইবোৰ হেৰুৱাইছোঁ।এইবোৰ সেই অতূলনীয় সম্পদ-যি এবাৰ হেৰাই গ’লে উভতি নাহে। কেতিয়াবা আধুনিকতাৰ নামত অথবা কেতিয়াবা মদমত্ত, দিকশূন্য উত্তৰ-আধুনিকতাৰ নামত আমি এটা প্ৰজন্মৰপৰা আন এটা প্ৰজন্মলৈ হেৰাই যোৱাৰ উত্তৰাধিকাৰকেই লৈ গৈছোঁ-একাকীত্ব, হতাশা আৰু স্বাৰ্থপৰ উচ্চাকাংক্ষাৰ বাটেৰে। অভিভাৱকত্বৰ দাবীৰে আমি নজনাকৈয়ে সন্তানলৈ(উত্তৰপুৰুষলৈ!)ঠেলি দিছোঁ—য’ত হেৰাই গৈছে তেওঁলোকৰ জীৱন।এৰা। তেওঁৰ কেইটামান গল্প পঢ়িলে ভাৱ হয় যে আজিৰ প্ৰজন্মই, আৰু আজিৰ প্ৰেক্ষাত পুৰণি হৈ পৰা প্ৰজন্মই হয়তোবা উত্তৰ প্ৰজন্মৰ সতি-সন্ততিবোৰৰ বাবে তেওঁলোকৰ জীৱন কাঢ়ি অনাৰ নিষ্ঠুৰ প্ৰচেষ্টাবোৰৰ বাহিৰে আন একোৰে উত্তৰাধিকাৰ থৈ যাব নোৱাৰিব নেকি!

ইয়াৰ মৰ্মন্তুদ বিৱৰণী আছে অভিজিত বৰাৰ গল্পত। কিন্তু কেৱল এয়াই নহয়। তেওঁ বিভিন্ন দৃষ্টিৰে অপাৰ জীৱনক চাবলৈ বিচাৰিছে, সীমাবদ্ধ জীৱনক  নহয়।

 আংগিক আৰু গদ্যভাষাত সম্পৰীক্ষাবাদী অভিজিত বৰাৰ গল্পত পোৱা যায় জীৱন পাৰ হৈ জীৱনৰ সত্য বিচাৰি অনাৰ প্ৰয়াস। তাৰ বাবে জীৱনৰ বহু গভীৰলৈ সোমাই তাৰ বহুমুখী ৰেঙণিবোৰ অন্বেষণ  কৰিবলৈ তেওঁ ভয়  কৰা নাই। একধৰণৰ অদমনীয় প্ৰয়াস বুলিও কব পাৰি। তেওঁ যিধৰণেৰে গল্পবোৰ পাঠকলৈ তুলি আনিছে সেই বাটটোলৈ চালে এনে লাগে যেন গল্পবোৰ গল্পকাৰৰ নিজৰ জীৱনৰ এটা practice।ই ব্যৱহাৰিক। গল্পকাৰৰ জীৱনচৰ্যা। 

গল্পবোৰ কেৱল গল্প নহয়। দুখৰ গধুৰ বোজাবোৰ নিজে বব নোৱাৰিলে তাক সামুহিক শোকৰ গাথাৰ এনেধৰণৰ অভিনৱ কথকতালৈ পৰিণত কৰিব নোৱাৰি। এই বাটৰ সম্ভাৱনা যিমান, আশংকাও সিমান। তেওঁলৈ শুভেচ্ছা।

----

 অভিজিত বৰাৰ গল্পৰ সোৱাদ লবলৈ পাঠকে তলৰ গল্পটি (ইংৰাজী অনুবাদ সহ) পাঠ কৰিব পাৰে।

https://www.nezine.com/info/SS92QzBBRmt3TEV6dlVlalhsd0VTQT09/se%C3%B1or-%E2%80%93-a-short-story-by-abhijit-bora.html

 ৰত্না ভৰালী তালুকদাৰ