পাৰ্থবিজয় দত্তৰ গল্পৰ দৰ্শন

সৃষ্টিশীল  লেখকে দুৰু  দুৰুকৈ  সন্মুখৰ  বাটলৈ  আগুৱাই যায়। তেওঁ জানে  সন্মুখৰ সেই  বাট  উত্তৰণৰ,   কিন্তু   কালৰ গেজেপনি   আৰু   কালসৰ্পৰ  দৰে   লতিকাবোৰ  মেৰিয়াই  থকা  অসূৰ্যস্পৰ্শা  বিৰিখে  আগুৰা।   হাবিৰ  ভিতৰ সোমাই  ঘনঘোৰ এন্ধাৰত  লেখকে  নিজেই  কাটি  লব  লাগিব   বাট,  বুটলি আনিব  লাগিব  কস্তুৰী  মৃগৰ  নাভি।  তেওঁ   অকলশৰীয়াকৈ যাত্ৰা  কৰে  আৰু লগত  সাৰথি  কৰি লয় তেওঁৰ  একাকীত্বক --  লেখকে  নিজৰ ভিতৰত  লালন  কৰি অহা  এই   একাকীত্ব  কিন্তু  সমাজ চেতনাৰপৰা  বিচ্ছিন্ন  নহয়।  বৰং  তেওঁৰ    প্ৰজ্ঞাৰ  সাধনাৰ  বাটৰ  লগৰীহে, য'ৰপৰা তেওঁ নিজকে চায়,  চায়  সমকালীনক -- ব্যাকুল পথিকৰ  দৰে  অনুভৱ কৰে   চউপাশৰ  মানুহবোৰ   প্ৰাণৰ হেন্দোলনি, তেওঁলোকৰ হাঁহি,  কান্দোন, সংকীৰ্ণতা। আৰু  চেনেহবোৰ।  বোধ  আৰু  অনুভুতিক  সাৰথি  কৰি  লৈ  তেওঁ  সমাজ  আৰু  সমকালক জোকাৰি  যোৱা  চেতনাপ্ৰৱাহৰ   ভিতৰলৈ  সোমাব  খোজে।  কেতিয়াবা  বিচৰণ  কৰে  সাগৰৰ গভীৰত  সাঁতুৰি  ফুৰা  ৰঙীন  মাছৰ  দৰে --  নিজে   সৃষ্টিশীল  বাবেই  উমানো  পায়  নিজৰ সীমাবদ্ধতাৰ  কথা -- সমুদ্ৰৰ অতল জলধিত   সাঁতুৰি  ফুৰা  এটি   কণমানি  মাছে   তাৰ জীৱনকালত   সাগৰৰ  বিশাল ব্যাপ্তিৰ কিমানকণনো  উমান পাব।  তথাপি তেওঁ অৱগাহন  কৰে সমুদ্ৰত -- ফিছা  নচুৱাই  আগুৱাই যায় --   ঢৌবোৰে   তেওঁক  উতলা কৰে ।  সকলো  মাছেই  পানীত  সাঁতুৰি  ফুৰে,  কিন্তু  তেওঁৰ আছে   সাগৰক জনাৰ হেঁপাহ।  সেয়েহে  জাকৰপৰা  আঁতৰি  অকলেই  গুচি যায় ।  তেওঁ জানে  এজনী  ৰঙীন মাছ  হৈ  অনন্ত  ব্যাকুলতাৰে  সমুদ্ৰৰ  গভীৰত বিচৰণ কৰিবলৈও যে  লাগিব   অটল  সাহস।    জনাৰ  উচপিচনিবোৰেই  তেওঁক  দিয়ে   অদম্য সাহস, দিয়ে  বিনম্ৰতা -- বিশাল  ঢৌৰ  আহংকাৰ  লৈ  ফণা মেলি অহা  সমুদ্ৰখনৰ মুখামুখী  হবলৈ। তেওঁ অনুভৱ কৰে  সাধনাৰ  এই  বাট  এটি  প্ৰাৰ্থনাৰ  দৰেই,  যাৰ কোনো  শেষ  নাই,  অসীমলৈ বাহু  মেলি  সি  ৰৈ থাকে -- আৰু  সংকটকালত  অসম্ভৱ জেউতি  হৈ  আমাক নিচুকাই যায়।  অনন্ত  হেঁপাহ  বুকুত বান্ধি সেই বাটলৈ তেওঁ নিজকে পাৰি  দিব  খোজে। 

আৰু  এদিন  তেওঁ  গম পায়   যে,   লেখকৰ  বাবে  কেতিয়াবা  একোটা  বিৰল  সময় আহিব --যি সময়ত  তেওঁৰ বাবে  জীৱনৰ  আন  সকলো বেহাতকৈ  উজ্জল  হৈ  উঠি  সাহিত্যৰ  অমল  বাট।   বোধহয়  এয়াই  পৰ্বান্তৰৰ সেই অস্থিৰ   ক্ষণ,  য'ৰপৰা লেখকে  নিজকে অতিক্ৰম  কৰি  আগুৱাই  যাব খোজে।  তেওঁ  বুজিবলৈ  চেষ্টা  কৰে  কিদৰে  অতিক্ৰম কৰি  যাব  লাগিব  ঢাপৰ  পিছৰ  ঢাপবোৰ,   কালৰ   মেৰ  খাই  থকা   লতিকাৰ  গুলম -- জনাৰ  আগ্ৰহে  যিমানেই  উতলা কৰিব  তেওঁক -- সিমানেই  সংবেদী  হৈ  উঠিব   ভাষা, দৃষ্টিৰ  গভীৰতা।  

সমকালীন প্ৰেক্ষাৰ  প্ৰতিটো  বিষয়ৰ  প্ৰতি  সংবেদনশীল মন  লৈ  তৰুণ গল্পকাৰ  পাৰ্থ বিজয়  দত্তই  লিখি  অহা গল্পসমূহৰ  বাটেৰে গ'লে আমি  এইদৰেই  বিচাৰি   পাওঁগৈ   তেওঁৰ  লেখকসত্তা । এয়া কোনো  আচৰিত কথা নহয় যে, গল্পৰ দৰে জীৱনৰ গদ্যৰ  কঠিন   কলা  এটাৰ কথা  কবলৈয়ো  তেওঁ  বিচাৰি  পায়গৈ   এখন   পথাৰ। কিন্তু  তেওঁ কেৱল এখন  পথাৰৰ  কথাকেই  নকয়,   যি জীৱনৰ   প্ৰাণদায়িনী  মন্ত্ৰেৰে  আমাক চঞ্চলা  কৰি ৰাখে।  তেওঁ  বিৱৰণী  দিয়ে   সেই পথাৰক  কেন্দ্ৰ কৰি  মানুহৰ  উত্থান  আৰু  পতনৰ  অনেক ভংগুৰ  ছন্দৰ  -- নিৰ্মম   ইতিহাসৰ  বুকুৰে যি  বাগৰি  আহে  । সেই  পথাৰ  এক   যুদ্ধক্ষেত্ৰ  ।  য'ত   সৰি  পৰে   তেজ,  আৰু  মঙহ ।   তৰোৱালৰ  প্ৰাচীন   ঝনঝননিবোৰ  তেওঁ   আমাৰ  মগজুলৈ সুমুৱাই  দিয়ে।   তেওঁ  কয়  পথাৰক  সাৰুৱা  কৰিবলৈ  বৈ  যোৱা   অথবা  মৰি  অহা  কিছুমান   নদীৰ  কথা ।   বিৱৰণী  দিবলৈ  তেওঁ  পাঠকৰ   বাবে   তুলি   আবি খোজে   এক  অপৰূপ  কথন-- যি  কথনে আমাক  সমুদ্ৰৰ অকলশৰীয়া মাছজনীৰ ফিছা  জোকাৰি  ফুৰা   সাতোঁৰবোৰৰ দীঘ  আৰু   বাণিবোৰলৈ টানি  নিয়ে । আৰু  পাঠকৰ বাবে   শব্দৰ  চয়ন  হৈ  উঠে  অন ন্ত  সঞ্জীৱনী --   ‘হে  নদী, তুমি  এই মৰু  প্ৰান্তৰত প্ৰাণৰ সঞ্চাৰ কৰা। জলনিধি বৈ যাওঁক, এই পথাৰে হেৰুৱা উৰ্বৰতাক আকৌ ঘূৰাই  পাওঁক।'  (দূৰৈৰ ঘণ্টাধ্বনি)। হয়। অৱশেষত  তেওঁ আমাৰ কৈছে এছাকি  পোহৰৰ  কথা, যি পোহৰ তেওঁ আমাৰ    বাবে  তুলি  আনিছে  বিনম্ৰতাৰে।  

অপাতত  একধৰণৰ নিৰ্লিপ্তিৰে লিখি যায় তেওঁ -- কিন্তু  এই  নিৰ্লিপ্তি   কথকৰ  অবোধ চেতনা নহয়।  বৰং  বিষয়বস্তুৰ গভীৰতালৈ সোমাই  যায় তেওঁ। মথন  কৰে   আৰু  বুটলি  লয়  প্ৰয়োজনীয়  শব্দৰ সম্ভাৰ । চেকি চেকি অত্যন্ত  মিতব্যয়িতাৰে  প্ৰয়োগ  কৰে  শব্দবোৰ  গল্পৰ  শৰীৰ গঠন  কৰিবলৈ । অতি  সংহতভাৱে  ভাৱ  আৰু অনুভুতিৰ সৈতে খেলিব জানে তেওঁ। যাৰ   বাবেই  আহৰণ কৰে  এক বিৰল সংবেদনা।  আাহৰণ কৰে এক স্বকীয় গল্পভাষা, য'ত  উদ্ভাসিত হয়  উজনি অসমৰ কোনো এটি অঞ্চলৰ কথন  শৈলী --  আৰু  আঞ্চলিক  কথনশৈলীৰ  এক  বিশ্বজনীন  আবেদন। যি অসমীয়া ভাষাত চৰ্চা কৰা  প্ৰতিজন  গল্পকাৰৰ  বাবেই   ইৰ্ষণীয়  ।  কিন্তু  সকলো  সৃষ্টিশীল লোকে অনুভৱ কৰাৰ দৰেই   পাৰ্থবিজয় দত্তয়ো অনুভৱ  কৰে নিজৰ সীমাবদ্ধতাক। সীমাবদ্ধতাবোৰ অতিক্ৰম কৰিবলৈকে, দৃষ্টিক প্ৰসাৰিত কৰিবলৈকেতো কথকে নিজৰ  সীমাবদ্ধতাক  বুজি  পাব লাগিব।  পাৰ্থবিজয় দত্তৰ  আছে সেই বিনয়  আৰু  সাহস।   তেওঁ  জানে  যে  সাহিত্যৰ  বাট দীঘলীয়া  আৰু  কথকে  আগবাঢ়িব  লাগিব  খুপি  খুপি।   অতি  জটিল সময়েৰে  গতি   কৰে  কথকে-- “ এইখনতো আকাশ নথকা পৃথিৱী। কা কা কা। কাউৰীৰ  ছাই বৰণীয়া পাখিৰে আগুৰি থকা ধূসৰ পৃথিৱী। কা কা কা।” (পিৰামিডৰ মানুহ।) আৰু  গতি কৰোঁতে  জীৱনক  নতুনকৈ গঢ়িবলৈ অহৰহ চেষ্টা কৰি থাকে -- যি জীৱনত কেৱল  গঢ়টোৱেই নহয়, থাকে এটা জোনাকী মনো। তাৰ  বাবেই নিৰলস সাধনা  কথকৰ -- “মাটিৰে  নতুনকৈ গঢ়িবলৈ তেওঁৰ কেতিয়াবা মন নোযোৱা নহয়। নাক,   মুখবোৰ আটিলকৈ গঢ়িব, এটা মাত দিব, কণ্ঠটো গভীৰ হ'ব আৰু থাকিব এটা জোনাকী মন। জোনাকী পৰুৱা ভালপোৱা মানুহ যেতিয়া সেই জোখৰ এটা ঠুনুকা মন কিয় নাথাকিব।” (টেঁপা পুতুলৰ মাত আৰু দুপৰৰ আধাকোৱা গল্প) ।

কিন্তু  এটা   জীৱন গঢ়ি তোলা  আৰু   তাত এটা জোনাকী  মন  সুমুৱাই দিয়া ধেমালি কথা নহয়।  কিয়নো মানৱীয় প্ৰমূল্যৰ  এই  সংকটকালত  প্ৰতিটি   সত্তাকেই যে  অন্ধাকৰৰ  গৰ্ভলৈ ঠেলি দিয়াৰ নিৰন্তৰ  প্ৰয়াস      চলি থাকে।  আপাতত প্ৰান্ত বুলি ধাৰণা  কৰি লোৱা  প্ৰাচীন, এক জনগোষ্ঠীয় পাহাৰৰ বুকুত বাৰে বাৰে হেৰাই যাব খোজে  জনগোষ্ঠীয়ে  বহন কৰি অনা  দুইতেৰাৰ  সাংগীতিক মাত, পাহাৰী বতাহৰ  সুৰ।  স্বনামধন্য  শিল্পীৰ সাধনা  হৈ  পৰে  বিলাসী  হোটেলৰ  কম  দামী   পণ্য।  অচিনা  আৰু   মাৰমুখী   সাংগীতিক   বতাহে  চেঁপি ধৰে  পাহাৰ।  আৰু    দুইতেৰাৰ  কঁপনি  চেতনাত  ধাৰণ  কৰা  জনগোষ্ঠীয় মাতৃ হয়গৈ  কয়লাৰ ট্ৰাকৰ  বোজা কঢ়িওৱা শ্ৰমিক।  সভ্যতাৰ  এই  সংকটকালতেই কথকে কাষ পায়গৈ তেওঁলোকৰ, সুখ-দুখৰ খবৰ লোৱাৰ  চলেৰেই  তুলি   আনে  সাহিত্যৰ  মেটমৰা  ভাৰ ।  কথকে  নিজকো   বিচাৰি পায়গৈ    এক  বৰ্ণসংকৰ প্ৰজাতি ৰূপে  আৰু  সেই পৰিচিতিৰেই   খতিয়ান  দিয়ে কালৰ   পৰিবৰ্তনৰ। কিন্তু  তেওঁ  অতি  সচেতন,  কিয়নো  সাহিত্যত  নঘটিব   কোনো  চমৎকাৰ, বিশেষকৈ   যেতিয়া  সাহিত্যক  উৎসৰ্গা  কৰা  হ'ব   মানুহৰ কল্যাণৰ অভিপ্ৰায়ে।   “কয়লাৰ চাইট ত কন্ট্ৰেকক্টৰৰ  অধীনত দিন হাজিৰা কৰি এখন উৱলি যোৱা মুখ লৈ মানুহজনীক উভতি অহা দেখোঁ। আহিয়েই মোলৈ শলাত দি গাহৰি পোৰে, তিনিওটাই চৌকাৰ কাষতে বহি খাওঁ। এই  মুখবোৰৰ মাজত মই কি  বিচাৰিছোঁ? এটা চমৎকাৰৰ নিচিনা অতিকল্পনা?”(শ্ল'  ৰিভাৰৰ্চ ম'শ্যনত এটা পাহাৰৰ কায়াকল্প)

সংবেদী অন্তৰ্জীৱনৰ  গভীৰ  অন্তৰ্দষ্টি  আৰু জীৱনবীক্ষাৰ বাবেই   কালান্তৰ  সময়ৰ   প্ৰতিধ্বনি    আছে তেওঁৰ গল্পত। “সেই ৰাতি সামাজিকত সি ভালেমান মানুহৰ মৃত্যুৰ কিৰিলি শুনিছিল। পোৰা নৰমাংসৰ গোন্ধ আহি তাৰ নাকত লাগিছিলহি। শাৰী শাৰী আধাপোৰা ঘৰৰ মাজেদি নাকত নৰমাংসৰ গোন্ধ সানি এদল পতাকাধাৰী ওলাইছিল– সিহঁত আটাইৰে  মুখত উচ্চাৰিত হৈছিল এজনা ঈশ্বৰৰ নাম আৰু নিষিদ্ধ অন্যজন ঈশ্বৰৰ প্ৰৱেশ। আশে পাশে কিছুমান মানুহ প্ৰাণৰ মাৰি দৌৰিছে। সেইবোৰ আধামৃত মানুহ আছিল, যি হয়তো কোনোকালেই আকৌ আগৰদৰে থিয় হ'ব নোৱাৰিব। সমদলৰ মাজৰ এজন মানুহ একোজ-দুখোজকৈ ফালৰি কাটি তাৰ ফালে আহি আছে আৰু ওচৰ পাই তালৈ স্থিৰ নেত্ৰেৰে কৈছে– ‘সমাজখনত জেং- জাবৰ ঢেৰ হ'ল। সেইবোৰেই যতমানে আহুকাল। এতিয়া সেইবোৰ আঁতৰাব লাগিব।' তাৰ পিছতে মানুহজনে আকৌ পতাকাধাৰী সমদলটোৰ লগত মিলি গ'ল আৰু এজনা ঈশ্বৰৰ নামত আটাহ পাৰি চিঞৰি আগবাঢ়ি গ'ল। (ৰূপোৱালী  নাও) 

গল্পৰ আয়োজনৰ বাবে পাৰ্থবিজয় দত্তই নিজৰ অন্তৰ্জীৱনক প্ৰথমে সমৃদ্ধ কৰিছে  অতি ইৰ্ষণীয়ভাৱে  আৰু তাৰপৰা  বহিৰ্জগতলৈ চকু পাৰি দিছে। গতিকেই পাৰ্থবিজয় দত্তৰ গল্পত অন্তৰ্জীৱন  আৰু  বহিৰ্জীৱন  উভয়েই   এতি সমৃদ্ধ। আপাতত সৰু প্ৰেক্ষাৰপৰা তুলি অনা গল্পবোৰতো তেওঁ অন্তৰ্জীৱনৰ চমৎকাৰ পোহৰ পেলাই  আমাক  বিস্ময়াভভিূত কৰি তোলে। এই  বাটত সিদ্ধি লাভৰ প্ৰেৰণাই উদ্বাউল কৰি ৰখা  পাৰ্থবিজয়   দত্তৰপৰা আগত দিনত বহুতো  ভাল  গল্পৰ আশা কৰিলোঁ।  

ৰত্না ভৰালী তালুকদাৰ

সকলো পৰ্যায়তে হিন্দুত্ববাদী শক্তিক নস্যাৎ কৰিব লাগিব

দৈনিক জনমভূমি - ২৫-০১ -২০১৯

যোৱা ৭ জনুৱাৰী তাৰিখে  লোকসভাত   নাগৰিকত্ব  [সংশোধনী] বিধেয়কৰ   গৃহীত  কৰোৱাৰ  পিছতে সমগ্ৰ ৰাজ্যজুৰি প্ৰতিবাদৰ যি জোঁৱাৰ উঠিছে, সেয়া অসমৰ  ইতিহাসত   একপ্ৰকাৰে  অভূতপূৰ্ব ঘটনা  বুলি কব লাগিব।শেষ মুহূৰ্তলৈকে  অসমৰ জনসাধাৰণে  এই আশা  কৰিছিল যে,  বিজেপি নেতত্বাধীন চৰকাৰে  বিধেয়কখন  সংসদৰ  মজিয়াত উত্থাপন কৰাৰ পৰা বিৰত থাকিব,  কিয়নো  অসমৰ  মানুহক  জাতি- মাটি আৰু  ভেটিৰ  সুৰক্ষাৰ  নিৰ্বাচনী  প্ৰতিশ্ৰুতি  দিয়েই দলটোৱে নিজৰ মজবুত সাংগঠনিক ভেটি নথকা স্বত্বেও  ক্ষমতালৈ  আহিছিল। সৰলতা  অসমৰ মানুহৰ  এক সহজাত বৈশিষ্ট । পাহাৰে - ভৈয়ামে  আগুৰা  নিসৰ্গৰ মাজত   বাস   কৰি  অহাৰ বাবেই  অসমৰ মানুহে এই  সৰলতাক যুগে  যুগে ধাৰণ কৰি আহিছে।  মূখ্যমন্ত্ৰী সৰ্বানন্দ সোণোৱালেও জনসাধাৰণে বেয়া পোৱা কাম নকৰে বুলি  সময়ে সময়ে ভাষণ প্ৰসংগত   উল্লেখ কৰি আহিছে।  এয়া কোনো আচৰিত কথা নহয় যে, এই সৰলতাৰ বাবেই শেষ  মুহূৰ্তলৈকে  বিজেপি  নেতৃত্বাধীন  কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে  এই জাতিধ্বংসী  বিধেয়কখন  সংসদত  উত্থাপন নকৰে  বুলি  অসমৰ মানুহে  আশা কৰি আছিল । অৱশেষত  আশাভংগৰ মৰ্মন্তুদ  বেদনাই   তেওঁলোকক  স্বতঃস্ফুৰ্তভাৱেই  ৰাজপথলৈ  উলিয়াই আনিলে।  এই  প্ৰতিবাদ প্ৰথম অৱস্থাত সমগ্ৰ উত্তৰ-পূব ভাৰতত বিয়পি পৰিছিল আৰু  বৰ্তমানে অৰ্থনীতিৰ নবেল বঁটা বিজয়ী অমৰ্ত্য সেনকে ধৰি অনেকেই এই বিধেয়ক বিপক্ষে থিয় দিছে।

বালিত মূৰ গুজি লোৱা  উটপক্ষীৰ  এতিয়া  কেন্দ্ৰ  আৰু  ৰাজ্যত শাসন কৰি  থকা  বিজেপি  নেতৃত্বধীন  চৰকাৰখনে নিজৰ মানুহৰ    মনৰ  বেদনা  বুজিও  নবুজাৰ ভাও ধৰিছে।   বিধেয়কখনৰ সন্দৰ্ভত   বিভিন্ন অপব্যাখ্যাৰে জনসাধাৰণৰ  ভুল পথে পৰিচালিত  কৰিবলৈ  চৰকাৰৰ  উদ্যোগত   চলাই  থকা  নিৰলস  প্ৰচেষ্টাই  কেৱল হিন্দু বঙালী লোকৰ ভোটেৰে আগন্তুক লোকসভাৰ নিৰ্বাচনত  পশ্চিমবংগত  জয়ী  হ'বলগীয়া কেইখনমান  আসন লাভৰ বাবে  অসমৰ বুকুত  অনাদি কালৰেপৰা বসবাস কৰি অহা  খিলঞ্জীয়া মানুহৰ মুখৰ ভাষা   -সাহিত্য-সংস্কৃতি  আৰু ৰাজনৈতিক  অস্তিত্বক জলাঞ্জলি দিবলৈ চৰকাৰে যে  কোনো ক্ষেত্ৰতে   কুণ্ঠাবোধ   নকৰে সেই  কথাও   বুজাই দিছে।  অসমকে  ধৰি সমগ্ৰ  উত্তৰ- পূব  ভাৰতৰ  সৰু-ডাঙৰ  জনগোষ্ঠীসমূহে  এতিয়া বুজি পাবলৈ বাকী নাই যে, এই বিধেয়ক গৃহীত  হ'ব লাগিলে  সকলো  জাতি- জনগোষ্ঠীৰ  ভাষা-সাহিত্য- সংস্কৃতি  আৰু   ৰাজনৈতিক অস্তিত্ব  নাইকীয়া হৈ  পৰিব।   গতিকেই এই সময়ত  সকলোৱে  মাৰ  বান্ধি  ঠিয়  দিছে।  তথাপিও   কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে এতিয়া  আগন্তুক  ৩১ জানুৱাৰীৰৰপৰা    হবলগীয়া  সংসদৰ  অধিবেশনত যিকোনো  প্ৰকাৰে এই বিধেয়ক ৰাজ্যসভাতো  গৃহীত  কৰাবলৈ  বদ্ধপৰিকৰ  হৈ পৰিব  সেই  কথাও  খাটাং হৈ পৰিছে।   কেনেবাকৈ  ৰাজ্যসভাত  বিফল হলেও   যুটীয়া  অধিবেশন  অথবা  অধ্যাদেশ জাৰী কৰিও এই বিধেয়ক গৃহীত কৰিবৰ বাবে   ব্যৱস্থা  গ্ৰহণ  কৰিব সেই  কথাও স্পষ্ট।  ৰাজপথৰ সংগ্ৰামৰ  লগে লগে  কাৰ্যত  উচ্চতম  ন্যায়ালয়ত  আন এখন যুদ্ধৰ বাবেও  অসমৰ  জনসাধাৰণ  এতিয়া   সাজু।  কিয়নো  নাগৰিকত্ব  আইন, ১৯৫৬- ১  সংশোধনীৰে   ছুবুৰীয়া  আফগানিস্তান, পাকিস্তান আৰু বাংলাদেশৰ  হিন্দু লোকসকলক ভাৰতত সংস্থাপিত কৰাটো  সংঘ পৰিয়ালৰ অন্যতম কাৰ্যসূচী--  অসম চুক্তিৰ পৰিপন্থী। অসম  চুক্তি মৰ্মে ১৯৭১ চনৰ ২৪ মাৰ্চৰ মাজনিশাৰ পিছত অবধৈভাৱে  অসমত  হিন্দুৱেই হওক বা মুছলমানেই হওক -- সকলো অবৈধ প্ৰব্ৰজনকাৰীকেই চিনাক্ত  কৰি ভোটাৰ  তালিকাৰপৰা   নাম কৰ্তনৰ লগতে বহিস্কাৰ  কৰিব লাগিব। এইটো  কেন্দ্ৰীয়  চৰকাৰ  দায়িত্ব। 

এতিয়া  বিধেয়ক সন্দৰ্ভত  জনসাধাৰণ এই অসন্তুষ্টিৰ সুযোগ লৈ কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে বিভেদৰ ৰাজনীতিৰে জনসাধাৰণক ভাগ ভাগ কৰি আগন্তুক লোকসভাৰ  নিৰ্বাচন  পাৰ   হবলৈ চেষ্টা চলাইছে। ইয়াতে  সমানে হাত উজান দিছে সৰ্বানন্দ সোণোৱাল নেতৃত্বাধীন ৰাজ্য চৰকাৰে ।  মূখ্যমন্ত্ৰীগৰাকীয়ে  প্ৰথম অৱস্থাত নীৰৱতা অৱলম্বন  কৰিছিল আৰু  সেই  সময়তো অনেকেই তেখেতে বিধেয়কৰ  বিৰুদ্ধে কিবা এষাৰ কব বুলি  আশা কৰি আছিল।  কিন্তু নীৰৱতা  ভংগ কৰি তেখেতে মাত মাতিলে  বিধেয়কৰ সপক্ষত অৱস্থান লৈ আৰু বিৰোধীক ক্ষুৰধাৰ সমালোচনাৰ মাজেৰে। চৰকাৰে  ছয় জনগোষ্ঠীৰ  জনজাতিকৰণৰ লগতে  অসম চুক্তিৰ ছয় নং দফা কাৰ্যকৰী কৰিবৰ বাবে কমিটি গঠন কৰি খিলঞ্জীয়াৰ স্বাৰ্থ অটুত ৰখা হ'ব বুলি পতিয়ন নিয়াবলৈ চেষ্টা  কৰিছিল। আৰু আশা কৰিছিল এই দুয়োটা পদক্ষেপৰ মাজেৰে বিধেয়ক উত্থাপন সন্দৰ্ভত হোৱা ক্ষোভৰ উপশম ঘটিব।কিন্তু  জনজাতিকৰণৰ  সমগ্ৰ বিষয়টো অস্পষ্টতাৰ ধুুৱলী-কুঁৱলীৰ আৱৰ্তত সোমাই পৰে।   ইতিমধ্যে ৰাজ্যচৰকাৰে   মন্ত্ৰীপৰিষদ গঠন কৰি  জনজাতিকৰণৰ  সন্দৰ্ভত  কেতবোৰ  সিদ্ধান্ত  লৈ  কেন্দ্ৰলৈ পঠিয়াব   বুলি ক'লেও, বাস্তৱতে    জনজাতিকৰণৰ  বিষয়টো  যে   ইমান সহজ নহয়,  সেই  কথা  সকলোৱেই  বুজি পাইছে।   তাৰ লগতে অসম চুক্তিৰ  ছয় নং দফাৰ কাৰ্যকৰীকৰণৰ  কমিটিখন  সদৌ অসম ছাত্ৰ সন্থাই তৎমুহূূৰ্ততে প্ৰত্যাখ্যান কৰাৰ  লগতে অধ্যক্ষৰ লগতে আন তিনিজন সদস্যই  কমিটিত নাথাকে বুলি জনোৱাত কমিটিখনেই কাৰ্যত  আকামিলা হৈ  পৰে।  সদৌ অসম ছাত্ৰ সন্থাই  অভিযোগ কৰে যে,  নাগৰিকত্ব [সংশোধনী]  বিধেয়কৰ  মাজেৰে  অসম চুক্তিৰ  পাঁচ নং   দফা  উলংঘা কৰাৰ পিছত ছয় নং দফা কাৰ্যকৰীকৰণৰ বাবে    কমিটি গঠন কৰাটো এক  প্ৰহসন মাথো। বিধেয়কৰ বিৰুদ্ধে ছুবুৰীয়া মেঘালয়, মিজোৰামৰ মূখ্যমন্ত্ৰীয়ে দৃঢ় অৱস্থান লৈছে  আৰু   মণিপুৰতো মন্ত্ৰীসভাই সিদ্ধান্ত  লৈছে যে,  মণিপুৰক  এই বিধেয়কৰ আওতাৰ  বাহিৰত   ৰখাৰ  বাবে তেওঁলোকে কেন্দ্ৰক জনাব।  জনজাতিকৰণৰ  বিষয়টো “অসম চুক্তিৰ  ছয় নং অনুচ্ছেদৰ সাংবিধানিক মৰ্যদা প্ৰদান, আৰু ছয়টা  জনগোষ্ঠীৰ জনজাতিকৰণৰ ঐতিহাসিক সিদ্ধান্তৰে অসমখনক খিলঞ্জীয়াৰ এক অভদ্যে  দূৰ্গলৈ নৰেন্দ্ৰ মোদী ডাঙৰীয়াই পৰিবৰ্তন কৰিলে”-- বুলি বিত্তমন্ত্ৰী হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মাই  ঘোষণা কৰে। কিন্তু  এয়া যে  নিৰ্বাচনৰ প্ৰাকমুহূৰ্তত এই সকলোবোৰেই যে  সাৰশূন্য  বক্তব্য   মাথো  সেই  কথাও  অসমৰ  মানুহে  ঠিকেই  বুজি পাইছে। 

২০১৪  চনৰ  লোকসভাৰ নিৰ্বাচনৰ পূৰ্বে  বিজেপি দলৰ ভিজন ডকুমেণ্টৰ মাজেৰে  দিয়া  উন্নয়নৰ আশাতেই  দলটোক ভোট দিছিল। কিন্তু   আগন্তুক  লোকসভাৰ নিৰ্বাচনৰ সন্মুখত উপনীত হৈ বিজেপি দলে এতিয়া বুজি উঠিছে যে,  দেশৰ প্ৰধানমন্ত্ৰীগৰাকীয়ে  যোৱা পাঁচবছৰত  কেৱল ফলহীন  বিদেশ  ভ্ৰমণৰ নামতে ৰাজকোষৰ কোটি  কোটি  টকা  ব্যয়, বিমুদ্ৰাকৰণৰ   নামত  দেশৰ সাধাৰণ মানুহক অপৰাধী সজাই অশেষ কষ্টৰে  উপাৰ্জন  কৰা  তেওঁলোকৰ  সাঁচতীয়া ধন  বেংকলৈ  নি আম্বানী, আদানীৰ দৰে  বহুজাতিক   প্ৰতিষ্ঠানৰ হাতত  তুলি দিয়া,  দেশৰ ভবিষ্যতৰ   মানৱ সম্পদ গঢ়াৰ  থলী  উচ্চশিক্ষাৰ  প্ৰতিষ্ঠানবোৰত  শিক্ষা  আৰু গৱেষণাৰ   বাবে  ধন  হ্ৰাস কৰাৰ দৰে  জনবিৰোধী কামবোৰ  কৰি অহাৰ বাহিৰে  জনসাধাৰণে  আশা কৰা  ধৰণে  দেশৰ  উন্নয়নমূলক কাম  কৰিবলৈ  সক্ষম নোহোৱা  দলটোৰ সন্মুখত  এতিয়া  শেষ  অস্ত্ৰ  হিচাপে  ধৰ্মৰ  নামত ৰাজনীতি  কৰাৰ  বাহিৰে আন  উপায় নাই ।  গতিকেই  শাসকীয় দলটোৰ  সন্মুখত এতিয়া  হিন্দু-মুছলমানৰ  ধৰ্মভিত্তিক  ৰাজনীতিয়েই  একমাত্ৰ  আৰু শেষ কথা।  শাসকীয় দলটোৱে  নানা বিভ্ৰান্তিকৰ তথ্যৰে  শংকৰদেৱৰ  গণতান্ত্ৰিক  উদাৰবাদী একশৰণ নামধৰ্মৰ  আদৰ্শক  লালিত - পালিত কৰি ৰখা  সত্ৰসমূহক  লক্ষ্য  কৰিও  ৰাজনীতি  আৰম্ভ  কৰিছে   এই সত্ৰবোৰৰ মাটি বাংলাদেশী মুছলমানে  বেদখল কৰা বুলি অভিযোগ কৰি ।  কেইবাখনো  সত্ৰ প্ৰতিষ্ঠানে  এই সন্দৰ্ভত তেওঁলোকৰ  মত  ব্যক্ত  কৰিছে।   কিন্তু   সত্ৰসমূহৰ  মাটি  যদি সঁচাকৈয়ে  বেদখল  হৈছে,  তেন্তে  তাক বেদখলমুক্ত  কৰা  দায়িত্ব  চৰকাৰৰেই।   তেওঁলোকেই  ক্ষমতাত থকাৰ পিছতো  বেদখলকাৰীক উচ্চেদ কৰাৰ বিপৰীতে  ভুৱা  তথ্যৰে  জনসাধাৰণক ভীতিগ্ৰস্ত কৰিবলৈ  চলোৱা চেষ্টাই  শসকীয়  দলটোৰ ব্যৰ্থতাকেই প্ৰমাণিত কৰিছে। চৰকাৰে সময়ে  সময়ে  বিভিন্ন ঠাইত  বেদখলমুক্ত   অভিযানো  চলাই  আহিছে।  তেনেক্ষেত্ৰত  সঁচাকৈয়ে  যদি  সত্ৰৰ  ভূমি বেদখল  হৈছে,  তাক মোকোলাবৰ  বাবে চেষ্টা   নকৰি  জনসাধাৰণক  বাংলাদেশী  মুছলমানৰ  ভয় দেখুৱাই  ভীতিগ্ৰস্ত  কৰাৰ  আঁৰৰ  স্বাৰ্থ  কি·    সংবাদ মাধ্যমত প্ৰকাশ পোৱা অনুসৰি  আঠখন সত্ৰৰ মাটিতহে বেদখল  আছে। অৱশ্যে শেহতীয়াকৈ  মূখ্যমন্ত্ৰীগৰাকীয়ে  ঘোষণা কৰিছে যে, এই বেদখল উে২৬দ কৰা ক্ষেত্ৰত তেওঁলোক সচেষ্ট হ'ব।

যিসময়ত জনসাধাৰণে চৰকাৰে ২০১৪ চনৰ  নিৰ্বাচনৰ   সময়ত  জনসাধাৰণক দিয়া ‘ভিজন ডকুমেণ্টৰ'  খতিয়ান বিচাৰিছে, সেই  সময়ত নিজৰ  ব্যৰ্থতা ঢাকিবলৈ   ধৰ্মভিত্তিক  সংকীৰ্ণ ৰাজনীতিক ঢাল হিচাপে গ্ৰহণ  কৰাটোৱে চৰকাৰৰ ব্যৰ্থতাকেই প্ৰতিপন্ন কৰিছে।  বিত্ত বিভাগৰ দৰে  দায়িত্বপূৰ্ণ  মন্ত্ৰীগৰাকীয়ে   মুছলমান সম্প্ৰদায়ক লক্ষ্য কৰি লৈ    চলাই যোৱা  নিৰ্বিচাৰ  বিদ্বেøৰপৰা  এই কথা  স্পষ্ট হৈ পৰিছে যে,   শাসকীয় দলটোৱে এতিয়া  নিৰ্বাচনী বৈতৰণী  পাৰ হবলৈকে   হয়তো  ৰাজ্যত হিন্দু  আৰু  মুছলমানৰ  মাজত  এক  সাম্প্ৰদায়িক   সংঘৰ্ষ  হোৱাটোকে  কামনা কৰিছে।  কিন্তু  অসমৰ  মানুহে স্বভাৱজাত  বৈশিষ্টৰে  সৰলতাক আকোঁৱালি  ললেও এই সময়ত  যে  আন  এক ধৰ্মীয় সংঘাতৰ  ৰাবে   মুঠেও  সাজু নহয় সেই প্ৰেৰণ কৰিছে।  মূখ্যমন্ত্ৰীগৰাকীয়ে  ইপিনে  বিধেয়কখনৰ  সপক্ষে  দৃঢ়  অৱস্থান লোৱা  বুলি ঘোষণা  কৰাৰ সমান্তৰালভাৱে  নিজেও  জনসাধাৰণৰ  বিশ্বাসঘাতকতা  নকৰে  বুলি বাৰে বাৰে দোহাৰি  আছে।  এই কথা কোনেও  বুজি  নোপোৱাকৈ থকা  নাই যে, নাগৰিকত্ব (সংশোধনী) অসমকে ধৰি  উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ সকলোবোৰ   জাতি -জনোগোষ্ঠীৰ ভাষা-সাহিত্য-সংস্কৃতি আৰু ৰাজনৈতিক অস্তিত্ব বিপদাপন্ন হৈ পৰবি।মূখ্যমন্ত্ৰীগৰাকীয়ে যে জনসাধাৰণক বিভ্ৰান্ত কৰিবলৈকে   এনে স্ব-বিৰোধিতাৰ  আশ্ৰয় লৈছে  তাকো  অসমৰ মানুহে  এই  কাৰচাজি  নুবুজাকৈ  থকা  নাই।  আনকি  বিভিন্ন  সময়ত ইতিহাস বিকৃত কৰাৰ  লক্ষ্যৰে সময়ে সময়ে দাঙি ধৰা মন্তব্যও  পিচ মুহূৰ্ততে  মিছা  বুলিও  প্ৰমাণিত হৈছে।  এই   সকলোবোৰ  কাৰ্যই কেন্দ্ৰ  আৰু  ৰাজ্য দুয়োখন চৰকাৰ যে জনসাধাৰণৰ আশা-আকাংখ্যা  পূৰণ কৰাত  ব্যৰ্থ  হৈয়েই সংকীৰ্ণ আৰু নেতিবাচক  ৰাজনীতিৰে নিৰ্বাচনী  বৈতৰণী  পাৰ হ'ব  বিচাৰিছে  সেই  কথাকেই  প্ৰমাণ  কৰিছে।  শাসকীয়  দলৰ  এনে  সংকীৰ্ণ  ৰাজনীতিৰ বিপৰীতে  যোৱা সময়ত  কেন্দ্ৰ আৰু ৰাজ্য চৰকাৰ  উভয়েই  উন্নয়নৰ ক্ষেত্ৰত ব্যৰ্থ হোৱা,  দেশৰ অৰ্থনীতিলৈ সংকট কঢ়িয়াই অনা আৰু জনসাধাৰণৰ ভাগ ভাগ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ সন্দৰ্ভত  বিৰোধীয়ে প্ৰবল জনমত গঢ়ি বিষয়বোৰ  তৃণমূলৰ  মানুহৰ মাজলৈ কেনেদৰে নিব, সেই কৌশলৰ ওপৰতেই  আগন্তুক দিনৰ  নিৰ্বাচনীমুখৰ ৰাজনীতি নিৰ্ভৰ কৰিছে।

  ৰত্না ভৰালী তালুকদাৰ 

জনসাধাৰণে কি কৰা উচিত·

  

অৱশেষত  চৰকাৰে সেই  ক্ষয়ংকৰী কামটো  কৰিলে। ড০ হীৰেন গোঁহাইক ৰাষ্ট্ৰদ্ৰোহিতাৰ অপৰাধেৰে সজোৱা হ'ল।  লতাশিল  থানাই  ৰাষ্ট্ৰদ্ৰোহৰ  গোচৰ  ৰুজু কৰিলে  সকলো সময়তে  মানুহৰ মাজত  থাকি,  সাধাৰণ মানুহৰ এজন হৈ অসমৰ  সহিত্যজীৱন, আৰু  সমাজ  জীৱনক বৌদ্ধিক নেতৃত্ব  প্ৰদান কৰি অহা সেই অক্লান্ত সেনানীৰ বিৰুদ্ধে ।  আৰু  লগে  লগেই  চৰকাৰে দেখা  পালে  তাৰ  প্ৰতিক্ৰিয়া । মুহূৰ্তৰ  ভিতৰতে  ড০  গোঁহাইৰ বাসগৃহৰ চৌদিশে গঢ়ি  উঠিল মানৱ দেৱাল।  দল- সংগঠন  নিৰ্বিশেষে  সকলোৱেই  নেতৃবৃন্দই  এই  অশীতিপৰ যোদ্ধাৰ  ঘৰত  ভিৰ কৰিলেগৈ এষাৰ মাত দিবলৈ, এটি  আশ্বাস দিবলৈ।  বৌদ্ধিকজগতে  ধিক্কাৰ দিলে।   চছিয়েল  মিডিয়াৰ দেৱাল  চৰকাৰৰ প্ৰতি ঘৃণাৰ বাণীৰে  উপচি পৰিল। সৰ্বত্ৰে শুনিবলৈ  পোৱা গ'ল চৰকাৰৰ  হঠকাৰিতাৰ  বিৰুদ্ধে  ধিক্কাৰ ধ্বনি ।   অৱশেষত ড০ হীৰেন গোঁহাইৰ যিটো ভাষণৰ বিৰুদ্ধে   ৰাষ্ট্ৰদ্ৰোহৰ  তুলি আৰক্ষীয়ে গোচৰ  ৰুজু কৰিলে সেই ভিডিঅ'  চ'ছিয়েল মিডিয়াত ভাইৰেল হৈ পৰিল।  আৰু    ওলাই পৰিল ফেচিষ্ট চৰকাৰৰ  ষড়যন্ত্ৰ।  এই  নিবন্ধ লিখি থকাৰ সময়লৈকে  গোচৰ ৰুজু কৰিলেও  আৰক্ষীয়ে কোনো চমন  বুদ্ধিজীৱিগৰাকীলৈ প্ৰেৰণ কৰিবলৈ সাহস গোটাব পৰা নাই। 

এই অশীতিপৰ  বুদ্ধিজীৱি  কিয়  বাৰে   বাৰে  ৰজাঘৰীয়া  আক্ৰমণৰ লক্ষ্য?  মানুহৰ কল্যাণৰ বাবে   কলমৰ  পৰা ওলাই অহা  তীখাৰ  দৰে সেই  শব্দ,  বয়সৰ সীমা  নামানি  ভৰ  দুপৰতো  ৰাজপথক থিয় দি  জাতিৰ স্বাৰ্থত কোৱা কথা,  প্ৰশ্নাতীত  বৌদ্ধিক নেতৃত্ব   আৰু  এক  বিৰল  সততাৰ এই ব্যক্তিক    ৰজাঘৰীয়াই  সদায়েই  ভয় কৰি আহিছে।   সেয়েই তেওঁ আজি  ফেচিষ্ট   চৰকাৰৰ লক্ষ্য।  এয়াই হয়।  আমি  আজিও  পাহৰি যোৱা নাই  ৰজাঘৰীয়াক বৃদ্ধাংগুষ্ঠ প্ৰদৰ্শন কৰা  সৈনিক শিল্পী  বষ্ণু প্ৰসাদ ৰাভাক  পঘাৰে  বান্ধি  ৰজাঘৰীয়া চন্তৰীয়ে ৰাজপথেৰে চোঁচোৰাই  নিয়াৰ কথা।  ৰাষ্ট্ৰদ্ৰোহ   নহয়,  মানুহৰ স্বাৰ্থত, মানুহৰ কল্যাণৰ হকে গ্ৰহণ  কৰা আপোচহীন স্থিতিৰ  বাবেই ড০ হীৰেন গোঁহাইৰ  দৰে ব্যক্তি  সদয়েই ৰজাঘৰৰ   শতৰু  । সেই   ব্যক্তিয়ে যেতিয়া জাতিধ্বংসী  নাগৰিকত্ব   [সংশোধনী], ২০১৬   বিধেয়কৰ বিৰুদ্ধে  সৰ্বস্তৰত প্ৰতিৰোধ  গঢ় লৈ উঠা এক আন্দেীলনৰ নেতৃত্ব দিব তাত  ৰজাঘৰীয়াই আক্ৰোশমূলক  আৰু  দমন  নীতি নলব বুলি আশা কৰাটোহে  ভুল।  লোকসভাত এই  বিধেয়ক গৃহীত হোৱাৰ  লগে  লগে  সমগ্ৰ উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ জনজীৱন স্তব্ধ  কৰি যি প্ৰচণ্ড জোঁৱাৰ উঠিল, তালৈ ভয় কৰি কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে  পিচদিনা  ৰাজ্যসভাতা  বিধেয়কখন  উত্থাপন কৰাৰ পৰা পিচুৱাই আহে।  উল্লেখ্য যে, এই জাতিধ্বংসী বিধেয়কখন  ৰাজ্যসভাত উত্থাপন কৰিবলৈকে কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে ষড়যন্ত্ৰমূলকভাৱে ৰাজ্যসভাৰ কাৰ্যক্ৰমণিকা নিৰ্দিষ্ট সময়সীমাৰ  এদিনৰ বাবে বঢ়াই দিছিল। চলিত অধিবেশনত  বিধেয়কখন  ৰাজ্যসভাত  উত্থাপন কৰাৰ পৰা   পিচুৱাই আহিলেও   আগন্তুক লোকসভাৰ নিৰ্বাচনত অসমৰ কেইখনমান জিলাৰ লগতে সমগ্ৰ পশ্চিমবংগৰ   হিন্দু  বঙালী লোকৰ  ভোট  আকøণ  কৰাৰ অতি  সংকীৰ্ণ  স্বাৰ্থৰে   প্ৰধান মন্ত্ৰী  নৰেন্দ্ৰ মোদীয়ে বিধেয়কখনৰ  সন্দৰ্ভত যি  যুদ্ধং দেহী  মনোভাৱ লৈছে, তাৰপৰা  বুজা যায় যে, কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে  নিৰ্বাচনৰ আগে আগে  সংসদৰ  আগন্তুক  অধিবেশনৰ সময়ত  বিধেয়কখন  ৰাজ্যসভাত উত্থাপন  কৰাৰ  পদক্ষেপ লব,  অথবা নিৰ্বাচনৰ পূবেই  আধ্যাদেশ জাৰি কৰিব।  কিন্তু বিধেয়কৰ প্ৰতিবাদত  সমগ্ৰ  উত্তৰ-পূব ভাৰতত   যি  স্বৰ্তঃস্ফুত জন জোৱাৰ  উঠিল,  সেই  সংগ্ৰামৰ চোক কমাই আনিবলৈকে   সংগ্ৰামৰ  অগ্ৰণী নেতা-- যি একেধাৰে  বৌদ্ধিক  আন্দোলন  আৰু  ৰাজপথৰ সংগ্ৰামৰ নেতৃত্ব দিছে -- সেই বোদ্ধাক দেশদ্ৰোহী সজাই কাৰাগৰলৈ নিক্ষেপ কৰাৰ বাবে চৰকাৰে ষড়যন্ত্ৰ ৰচনা  কৰিলে।  কিন্তু ফল হ'ল বিপৰীত।

এতিয়া অসমীয়া মানুহলৈ  বাকী  আছে কি?   যিখন চৰকাৰে জাতি- মাটি  আৰু ভেটি  সুৰক্ষিত  কৰিব বুলি নিৰলস প্ৰচাৰ চলাই ভোট ভিক্ষা  কৰিছিল,  উত্তৰ- পূব ভাৰতক দেশৰ অষ্টলক্ষ্মী বুলি  বাৰে বাৰে অভিহিত  কৰি  সন্মোহণী  বাণেৰে  বিপুল ভোটত জয়ী হৈ  কেন্দ্ৰত  চৰকাৰ গঠন কৰিবলৈ সক্ষম হোৱাৰ লগতে সমগ্ৰ  উত্তৰ-পূব ভাৰতত খোপনি দৃঢ়  কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল,  সেই চৰকাৰৰ  বিৰুদ্ধে   নেছ'  অৰ্থাৎ  উত্তৰ- পূব ছাত্ৰ সংগঠনৰ নেতৃত্বত   উত্তৰ- পূবৰ  সাতখন ৰাজ্যৰ জনসাধাৰণে সৰ্বাত্মক বন্ধ পালন কৰি সমগ্ৰ অঞ্চল   স্তব্ধ কৰি দিলে।   ত্ৰিপুৰাত  বন্ধত  অংশ লবলৈ যোৱা শাসনাধিষ্ঠিত   বিজেপিৰেই  সহযোগী ত্বিপৰা ছাত্ৰ ফেডাৰেচনৰ পাঁচজনকৈ  সদস্য   গুলীত  গুৰুতৰভাৱে  জখম হ'ল। ইতিমধ্যে  বিজেপিৰে মিত্ৰতাত থকা  মেঘালয়  আৰু  মিজোৰামৰ মূখ্যমন্ত্ৰীদ্বয়ে ঘোষণা কৰিছে যে এই বিধেয়ক সংসদত গৃহীত কৰাৰ লগে লগে তেওঁলোকে বিজেপিৰ সৈতে মিত্ৰতা ভংগ কৰিব।  এই কথা  অতি স্পষ্ট যে, বিধেয়ক গৃহীত হব  লাগিলে কেৱল অসমেই  যে ক্ষতিগ্ৰস্ত  হ'ব সেয়া  নহয়, সমগ্ৰ উত্তৰ পূব  ভাৰতৰ  ভাষা - সংস্কৃতি - অৰ্থনীতি আৰু  জনগাঁথনি বিপদাপন্ন হৈ পৰিব --   সকলোতকৈ  বিপদত  পৰিব অসমকে  ধৰি  সমগ্ৰ অঞ্চলটোত থকা  ক্ষুদ্ৰ  ক্ষুদ্ৰ  জাতিসত্তাবোৰ।  যিকেইখন ৰাজ্যৰ অথবা ষষ্ঠ  অনুসূচীৰ আধাৰত  থকা স্বায়ত্বশাসিত এলেকাৰ  ভূমিসম্পদ  জনজাতীয় লোকৰ হাতত সুৰক্ষিত বুলি আপাতত ধাৰণা কৰা হয়, এই বিধেয়কে সেই  এলেকাৰবোৰৰ জনসাধাৰণৰ প্ৰতিও সমানেই ভাবুকি কঢ়িয়াই  আনিব। 

বিধেয়ক অনুসৰি ৩১ ডিচেম্বৰ ২০১৪ - লৈকে অহা লোককহে নাগৰিকত্ব প্ৰদান কৰা হ'ব। কিন্তু  পূৰ্বৰ সকলো      অভিজ্ঞতাই দেখুৱাইছে যে, প্ৰশাসনীয়  ব্যৱস্থাৰ সুৰুঙা লৈ  বাংলাদেশৰপৰা যিকোনো সময়ত অহা যিকোনো লোকেই ভুৱা  নথি - পত্ৰ উলিয়াই লবলৈ সক্ষম হয়। এইক্ষেত্ৰত এখন শুদ্ধ ৰাষ্ট্ৰীয় নাগৰিকপঞ্জীয়েই আছিল  আটাইতকৈ প্ৰমাণসিদ্ধ নথি। কিন্তু উচ্চতম ন্যায়ালয়ৰ  কঠোৰ নীৰিক্ষণত   ৰাষ্ট্ৰীয়  নাগৰিকপঞ্জীৰ  কাম - কাজ চলি থকাৰ সময়তে কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে অতি   হঠকাৰী আৰু জাতিদ্ৰোহী  সিদ্ধান্তৰে  এই বিধেয়ক  সংসদত উত্থাপন কৰে।  এই বিধেয়কৰ মাজেৰে  ১৯৭১ চনৰ পিছত অহা  ৰাষ্ট্ৰীয়  নাগৰিকপঞ্জীত নাম ভৰ্তি  কৰিবলৈ বিধিগতভাৱে  সক্ষম নোহোৱা  কেইবালক্ষ হিন্দু  আৰু অ- মুছলমান বাংলাদেশী লোকক নাগৰিকত্ব প্ৰদানৰ ব্যৱস্থা  সুৰক্ষিত কৰাৰ বাবে   বিজেপিয়ে প্ৰচেষ্টা অব্যাহত ৰাখিছে।

ইতিমধ্যে লোকপিয়ল কতৃপক্ষই  প্ৰকাশ কৰা ২০১১ চনৰ ভাষা আৰু মাতৃভাষা তথ্যই দেখুৱাইছে যে, যোৱা তিনিটা দশকত   অসমত  অসমীয়াভাষী আৰু বড়োভাষী লোকৰ সংখ্যা হ্ৰাস পোৱাৰ বিপৰীতে বঙালীভাষী আৰু হিন্দীভাষী  লোকৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পাইছে। অসমীয়া ভাষা কোৱা লোকৰ সংখ্যা ২০০১ চনৰ ৪৮.৮০ শতাংশৰপৰা ২০১১ চনৰ ৪৮.৩৮ লৈ হ্ৰাস পাইছে। বড়ো ভাষী লোকৰ সংখ্যা এই সময়চাৱাত  ৪.৮৬ শতাংশৰপৰা ৪.৫৩ শতাংশলৈ হ্ৰাস পাইছে। এই সময়চোৱাতে কিন্তু বঙালীভাষী লোকৰ সংখ্যা ২৭.৫৪ শতাংশৰপৰা ২৮.৯১ শতংশলৈ বৃদ্ধি পাইছে। উল্লেখযোগ্য যে, ১৯৯১ চনৰ লোকপিয়ল অনুসৰি অসমৰ অসমীয়া ভাষী লোকৰ শতকৰা হাৰ আছিল ৫৭.৮১ শতাংশ আৰু বঙালীভাষী লোকৰ শতকৰা হাৰ আছিল মাত্ৰ ২১.৬৭ শতাংশ।      অৰ্থাৎ মাত্ৰ ২০ বছৰৰ ভিতৰতে অসমত বঙালীভাষী লোকৰ সংখ্যা ২১.৬৭ শতাংশৰ পৰা ২৮.৯১ শতাংশলৈ  বৃদ্ধি পাইছে আৰু  অসমীয়াভাষীৰ সংখ্যা ৫৭.৮১ শতাংশৰপৰা৪৮.৩৮ শতাংশলৈ কমি আহিছে। হিন্দীভাষী লোকৰ সংখ্যা ২০০১ চনৰপৰা ২০১১ চনৰ ভিতৰত ৫.৮৯ শতাংশৰপৰা ৬.৭৩ শতাংশলৈ বৃদ্ধি পাইছে।  এনেক্ষেত্ৰত উক্ত জাতিধ্বংসী বিধেয়কৰ মাজেৰে  অধিক হাৰত হিন্দু  আৰু অ-মুছলান আন ধৰ্মাৱলম্বী  বাংলাদেশী  লোকক অসমত সংস্থাপত কৰাৰ ষড়যন্ত্ৰই  অসমীয়া জাতিক ক'লৈ ঠেলি পঠিয়াব সেই কথাৰ উমান   পাবলৈ বেছি দূৰলৈ যাব  নালাগে।

অসমৰ  ৰাজপথ এতিয়া  সৰ্বাত্মক  আন্দোলনেৰে উত্তাল। ৰাজপথৰ  আন্দোলনৰ  লগতে  সম্পূৰ্ণ গেৰিলা  কায়দাৰে    সিদিনা প্ৰায় ১০০ঙ্ম লোকে  হঠাতে চাবুৱাত মূখ্যমন্ত্ৰীৰ  কনভয় আগুৰি ধৰে।  সংসদৰ  সন্মুখত  অসমীয়া যুুৱকে নগ্ন   প্ৰতিবাদ কৰা পৰ্যায়লৈকে  পৰিস্থিতি ঠেলি  দিয়া হৈছে।  কিন্তু   ইয়াৰ সমানে সমানে  জাতিয়ে  জাতিয়ে বিভেদৰ বীজ সিঁচিবলৈ কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে  ষড়যন্ত্ৰ ৰচনা কৰিবলৈ এৰা নাই।  অসমৰ টাই -আহোম, মৰাণ, মটক, চুতীয়া, কোঁচ-ৰাজবংশী  আৰু চাহ  জনগোষ্ঠীকে  ধৰি  ছটাকৈ জনগোষ্ঠীয়ে  জনজাতিকৰণৰ দাবীত  সন্মিলিতভাৱে   আন্দোলন কৰি আহিছে  আৰু    এই দাবীক   জনসাধাৰণে সমৰ্থন কৰিছে তাত কোনো সন্দেহ নাই। কেন্দ্ৰীয়  চৰকাৰেও নিৰ্বাচনৰ সময়ত  ছয় জনগোষ্ঠীক  জনজাতিকৰণৰ  প্ৰতি শ্ৰুতি দিছিল,  যদিও যোৱা পাঁচ  বছৰে  কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে  বিষয়টো পেলাই থ'লে।  একেদৰেই  অসম চুক্তিৰ ৰূপায়নৰ  বিষয়টোও  গাপ দি  থ'লে।  কিন্তু  প্ৰধানমন্ত্ৰীয়ে যোৱা  ৪ জানুৱাৰী তাৰিখে শিলচৰৰ   ৰাজহুৱা সভাত    সংসদত নাগৰিকত্ব [সংশোধনী] আইন, ২০১৬ খন উত্থাপন কৰাৰ কথা সজোৰে ঘোষণা কৰা লগে লগে  অসমৰ  খিলঞ্জীয়া  জনসাধাৰণৰ  লোকৰ মনত হ'ব পৰা ক্ষোভ প্ৰশমিত কৰিবলৈ একেলগে অসম চুক্তিৰ ছয় নং দফাৰ কাৰ্যকৰীকৰণৰ  বাবে এক কমিটি  গঠন কৰাৰ  লগে  লগে ছয় জনগোষ্ঠীৰ জনজাতিকৰণৰ বিধেয়কো ততাতৈয়াকৈ সদনত উত্থাপিত  কৰা  হ'ল। অসমৰ জনসাধাৰণৰ  বুজিবলৈ  বাকী নাই   যে, এয়া নিতান্তই  নিৰ্বাচনী টোপৰ বাহিৰে আন একো নহয়।  সদৌ    অসম ছাত্ৰ সংস্থাই  লগে লগেই এই কমিটিত  নথকাৰ কথা  জনাই দিয়ে।  সাহিতি্যক নগেন  শইকীয়া আৰু  ৰং বং টেৰাঙেও  কমিটিত নাথাকে বুলি কৈছে  আৰু    আৰু   বৰ্ষীয়ান  সাংবাদিক  ধীৰেন্দ্ৰ    নাথ বেজবৰুৱাই তেখেতৰ অসন্তুষ্টি ব্যক্ত কৰিছে।    

আটাইতকৈ সুখৰ কথা যে,  এই সৰ্বনাশী বিধেয়কখনৰ বিৰুদ্ধে  অসমৰ জনসাধাৰণে   মুহূৰ্তৰ  ভিতৰতে  অভাৱনীয় প্ৰতিৰোধ  আন্দোলন গঢ়ি তুলি  প্ৰান্তীয় চেতনাই    মাৰ বান্ধি  উভতি ধৰিলে কেন্দ্ৰৰ  অৱস্থা কি হ'ব,   অসমৰ মানুহে  তাক  সজোৰে  প্ৰতিপন্ন   কৰি তুলিছে ।  এইখিনিতে এটা কথাও কব লাগিব যে, এই আন্দোলনৰ সুৰুঙা  লৈ, আন্দোলনটাক  নৈতিকভাৱে দূৰ্বল কৰি তুলিবলৈ  বহুতেই  বঙালীবিদ্বেষী মন্তব্য প্ৰকাশ কৰিছে। এটা  কথা স্পষ্ট যে, নাগৰিকত্ব [সংশোধনী] আইন, ২০১৬ -ৰ বিৰোধিতা কৰা  মানেই বঙালীবিদ্বেষ  নহয়।  অসমক বাস কৰা  যিসকল  প্ৰকৃততে ভাৰতীয় নাগৰিক তেওঁলোকৰ  প্ৰতি  কোনো  বিদ্বেষ  থকাৰ  কাৰণ নাই।   এটা কথা মন কৰিব  লাগিব যে, বঙালী  সম্প্ৰদায়ৰ  বহুতেই   এই  বিধেয়কৰ বিৰোধিতা কৰি ৰাজপথত আন্দোলন কৰি আহিছে। শিল্পী কিৰণ শংকৰ ৰয়ৰ দৰে শিল্পীয়ে বিধেয়কখনৰ বিৰোধিতা কৰি  লেখক- শিল্পী সমাজৰ আন্দোলনৰ লগতে  ৰাজপথৰ আন  সংগ্ৰামতো নিজকে নিযুক্ত  কৰি আহিছে।   এই স্পৰ্শকাতৰ দিশবোৰ  মনত ৰাখিব  লাগিব।   অসমৰ জনসাধাৰণৰ বাবে  এতিয়া   সৰ্বস্তৰৰ জনসাধাৰণৰ অংশগ্ৰহণেৰে  গঢ়ি তোলা   গণতান্ত্ৰিক   প্ৰতিৰোধ সংগ্ৰামহে   ফলপ্ৰসূ ।  লগে   লগে   বিধেয়কৰ বিৰুদ্ধে সমগ্ৰ  উত্তৰ-পূব ভাৰতলৈ  ত্বৰান্বিত হোৱা   সংগ্ৰাম খনো  সংঘবদ্ধ  কৰিব লাগিব। ইয়াৰ লগে লগে লগতে  আগন্তুক সংসদৰ  অধিবেশনত  এই বিধেয়কখন যাতে  কোনোপধ্যেই  ৰাজ্যসভাত   গৃহীত  নহয়, তাৰ বাবে সৰ্বভাৰতীয়  পৰ্যায়ত,  আৰু  ইয়াৰ সমান্তৰালভাৱে  ৰাজ্যসভাৰ  সাংসদসকলৰ মাজত  প্ৰবল জনমত গঠন কৰৰ  প্ৰয়োজনীয়তা আছে।

এই  বিধেয়কৰ বিৰোধিতাক লৈ স্বাধীন অসমৰ প্ৰসংগও  বাৰে বাৰে উত্থাপিত হৈছে।কিন্তু এই মুহূৰ্তত  আমাক দৰকাৰ  দক্ষ  মানৱসম্পদৰ।  অৰ্থনৈতিক স্বাধীনতা  অবিহনে  ৰাজনৈতিক   স্বাধীনতাৰো কোনো মূল্য নাই।  অৰ্থনৈতিক   স্বাধীনতাৰ বাবেই   দক্ষ মানৱ সম্পদ  সৃষ্টিৰ  লক্ষ্যৰে আগুৱাব লাগিব।  প্ৰচলিত বন্ধ, ধৰ্মঘট,  শ্ৰেণীবৰ্জন   আদিৰ বিপৰীতে উদ্ভাৱনীমূলক  আন্দোলনৰ   ৰণকৌশলেৰে  চৰকাৰক  ব্যতিব্যস্ত কৰি তোলাৰ  কৌশল লব লাগিব।  সমাজৰ   ঐক্য  থান-বান কৰি ধৰ্মআধাৰিত জাতীয়তাবাদী  চেতনা আমদানিকাৰী চক্ৰান্তকাৰীক এঘৰীয়া   কৰিবৰ   বাবে  প্ৰবল   প্ৰতিৰোধী গণ আন্দোলনেই আমাৰ  সন্মুখত একমাত্ৰ পথ । 

ৰত্না ভৰালী তালুকদাৰ

১২-০১-১৯