দুটি গোষ্ঠীসত্তাৰ অভিজ্ঞতাৰ
প্ৰকাশেৰে সমৃদ্ধ মনোৰঞ্জন বড়িৰ গল্প
এই পৰিচিতিয়ে যিদৰে কেতিয়াবা সাহিত্য সৃষ্টিলৈ বিপুল সম্ভাৱনা কঢ়িয়াই আনে, কেতিয়াবা সি আকৌ প্ৰত্যাহ্বানমূলক হৈ উঠিব পাৰে। গভীৰ জীৱনবোধৰ অভাৱত উভয় জীৱন স্পৰ্শ কৰাৰপৰা নিজকে বঞ্চিত কৰে। গল্পকাৰ হিচাপে মনোৰঞ্জন বড়িক এটা আপাতত বৃহৎ গোষ্ঠীৰ আৱৰ্তত থকা আন এটি বৰ্ণাঢ্য গোষ্ঠীৰ পৰিচিতিয়ে সমৃদ্ধ কৰিছে। গতিকে তেওঁৰ গল্পত দুটি সত্তাৰ অভিজ্ঞতা আছে। আছে দুটাকৈ ভাষিক আৰু সাংস্কৃতিক পৰিচিতিৰ সমৃদ্ধি। তেওঁ মিচিং জনগোষ্ঠীৰপৰা অসমীয়া সাহিত্যলৈ অহা গল্পকাৰ। মিচিং জনগোষ্ঠী বুলি ক'লে পোনতেই আমাৰ মনলৈ আহে এবুকু পানীত পৰি আহুধান দাই থকা দাৱনীৰ মুখেৰে নিগৰি অহা জাত জাত নিতম, ক'লাচাণেকীয়া সূতাৰ পৃষ্ঠত কাজী শিপীনিৰ সৰিয়হফুলীয়া সপোন, চাপৰিৰ বিৰিণা-তৰাণিৰ মাজে মাজে চাংঘৰৰ মাদকতাত জুহালৰ আপঙৰ সোৱাদ। যেন এক সপোনৰ জীৱন। কিন্তু আমি কিমানে উপলব্ধি কৰোঁ যে, সেই জীৱনৰ পৃষ্ঠত থাকে অন্য এক নিষ্ঠুৰ জীৱন--য'ত বান-গৰাখহনীয়াই বাৰে বাৰে ভাঙি নিয়ে সপোন। গোষ্ঠীয়ে বাৰে বাৰে হেৰুৱায় ঘৰ। হেৰুৱায় গাওঁ। মিচিং মানেই নৈপৰীয়া এটি জনগোষ্ঠী। পৰম্পৰাৰ নৈ এখন নহ'লে তেওঁলোকৰ সংস্কৃতি জীয়াই নাথাকে। কিন্তু নৈ সদায় নিষ্ঠুৰ। নৈয়ে ভাঙে ঘৰ-বাৰী।ভাঙে মানুহৰ সপোন। এই অভিজ্ঞতাৰ ভিত্তিত মনোৰঞ্জন বড়িৰ গল্পবোৰে ভাৱ-অনুভুতিৰ ৰোমাঞ্চকৰ দেওনাৰ গভীৰত জীৱনৰ অনন্ত হাহাকাৰবোৰ তুলি ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছে। সেইবাবেই তেওঁৰ গল্পৰ এই যাত্ৰালৈ আমাৰ দৰে পাঠকৰ উৎসুকতা থকা স্বাভাৱিক।
দেৰগাৱঁৰ গেলাবিল নদীখন অসমীয়া সাহিত্যৰ পঢ়ুৱৈৰ বাবে আচিনাকি
নহয়। কবি নীলমনি ফুকনে যিদৰে শৈশৱৰ
গেলাবিল নদীখনৰ সৌন্দৰ্যক কাব্য জগতৰ প্ৰেৰণা কৰি লৈছে, সেইদৰে
গেলাবিল নদীৰ পাৰত জন্ম হোৱা গল্পকাৰ
মনোৰঞ্জন বড়িয়ে গল্পসাহিত্যলৈ তুলি আনিবলৈ চেষ্টা কৰিছে গেলাবিল নৈ
আৰু কাষতে থকা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰ আৰু চাপৰিবোৰত
বান-গৰাখহনীয়াই ক্ৰমে নিঃশেষ কৰি অনা জনগোষ্ঠীয় জীৱনৰ কৰুণ
ৰূপ-য'ত বাৰে বাৰে হেৰাই যায় জীৱন। নৈ, নিজৰা, চাপৰি, ম'হ, যাতায়তৰ
নাওবোৰে তেওঁৰ গল্পৰ পটভূমি মায়াময় কৰি তুলিছে। কিন্তু যি গল্পত যি ছবি তেওঁ
আঁকিছে, তাত জীৱন সদায় নিষ্ঠুৰ।
তাত জীৱনৰ সুন্দৰতা নাই। নৈৰ আঘাতত
দেহা ক'লা পৰে, মন ঘূণীয়া হয়। নৈপৰীয়া মানুহে তাতেই সুন্দৰ কৰি তুলিবলৈ চেষ্টা কৰে ঠুনুকা জীৱন, জীৱনৰ ভংগুৰ মাদকতা। এনে পৰিবেশতেই এক
আচৰিত কালিকা থকা কৃষ্টি-সংস্কৃতি গঢ়
লৈ উঠে-- মৰিও নমৰা মানুহৰ জীৱনৰ অভিজ্ঞতাৰ ভিত্তিত গঢ় লৈ উঠা সংস্কৃতি।এই জীৱনৰ কাহিনী
কোৱা সহজ কথা নহয়। ক্ৰমাগতভাৱে হেৰুৱাই অহাৰ জীৱনগাথাৰ বলুকাত জীৱন গঢ়াৰ লক্ষ্য লৈ জীৱন জীয়াৰ অভিজ্ঞতা নথকাজনে
এনে কাহিনীকথন সাহিত্যলৈ তুলি আনিব নোৱাৰে। মনোৰঞ্জন বড়ি ইৰ্ষণীয়ভাৱে এই
জীৱনৰ এজন আভ্যন্তৰীণ কথক--an insider-- গোষ্ঠীৰ পৰম্পৰাৰ।সেই সভ্যতা আৰু কালিকা তেওঁ বহন কৰি আনিছে।
অন্য জীৱনৰ গল্প কবলৈ তেওঁ নতুনকৈ শিকি লব নালাগে।
তথাপি কব পাৰি যে, ‘ম'হ-যখ' শীৰ্ষক গল্পসংকলনখনত গোষ্ঠীজীৱনৰ অভিজ্ঞতা
আৰু চিত্ৰণে আকৰ্ষণীয় কৰি তুলিছে যদিও বহু ঠাইত সেই অভিজ্ঞতাৰ পুনৰাবৃত্তি ঘটিছে। ফলত গল্পৰ ৰসাস্বাদনত
ব্যাঘাত আহি পৰিছে। চৰিত্ৰবোৰৰ নামৰো
পুনৰাবৃত্তি ঘটিছে। পুনৰাবৃত্তিয়ে গল্পকাৰৰ উত্তৰণৰ বাটত প্ৰতিবন্ধকতাৰ সৃষ্টি
কৰে। সফল গল্পকাৰে আৰম্ভণিৰ গল্পৰ এনে প্ৰতবিন্ধকতা অতিক্ৰম কৰি যায়। গোষ্ঠীজীৱনৰ অজানা, ৰহস্যময় জগতখনৰ গভীৰ সমুদ্ৰলৈ নামি গৈ মেটাফ'ৰবোৰ (metaphor) তুলি অনাৰ প্ৰস্তুতিৰ মাজেৰে এনে পুনৰাবৃত্তিক অতিক্ৰম কৰিব পাৰি। এনে কঠিন প্ৰস্তুতিয়ে গোষ্ঠীৰ
বাহিৰৰ অন্য জীৱনৰ পটভূমিত ৰচিত
গল্পসমূহকো অধিক আকৰ্ষণীয় কৰি
তোলে। অসমৰ জনগোষ্ঠীসমূহৰ জীৱনক লৈ বহুতো সাহিত্যৰ সৃষ্টি হৈছে, নেহোৱাকৈ থকা
নাই। তথাপি কব লাগিব যে, গোষ্ঠী জীৱনৰ অনেক অকথিত কাহিনী
আৰু সমকালীন জীৱনৰ মেটমৰা বহুতো অভিজ্ঞতা সাহিত্যৰ
বিস্ময়কৰ পৃষ্ঠাবোৰলৈ উঠি আহিবলৈ বাকী।
এজন গল্পকাৰ কিহত জীয়াই থাকে? পাঠকৰ আশাত--অপেক্ষাত। নিজৰ উত্তৰণত।মনোৰঞ্জন বড়িৰ গল্পবোৰে বিশিষ্ট গল্পকাৰ অপূৰ্ব শৰ্মাৰ গল্পবোৰৰ দৰে অনন্যজীৱনৰ কথক হৈ উঠাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি বহন কৰিছে। তেওঁৰ গল্পৰ বাবে পাঠকৰ অপেক্ষা আছে।তেওঁ বাস কৰা সমাজখনে তেওঁৰপৰা বহুতো আশা কৰে। এই আশা আৰু অপেক্ষাত জীয়াই থকা কিন্তু সহজ কথা নহয়। তাৰবাবে যি যাত্ৰা, প্ৰস্তুতি, তিল তিলকৈ অভিজ্ঞতাৰ সঞ্চয়, পঠন আৰু মনন--সেয়া গল্পকাৰৰ নিজা। নিজকে ভঙা আৰু গঢ়াৰ বেদনাখিনিও নিজা। আনে সেইখন জগত নেদেখে, তেওঁলোকে গল্পটোহে দেখিব। কিন্তু সাৰ্থক একোটা গল্পৰ বাবে জীৱন পাত কৰে গল্পকাৰে।
গল্পকাৰ মনোৰঞ্জন বড়িলৈ অলেখ শুভকামনা থাকিল।
---
দৈনিক জনমভূমি , ২৮-০৯-২০২৪
ৰত্না ভৰালী তালুকদাৰ
No comments:
Post a Comment