পাবলো নেৰুদাৰ এমুঠি কবিতাৰ অনুবাদ

 (১)

ময়েই পাবলো চৰাই

এখনি  ডেউকাৰ চৰাই

মই পৰিচ্ছন্ন  ছায়াবোৰেৰে উৰোঁ

আৰু  বিবুধি  পোহৰেৰে

মোৰ ডেউকাহালি  অদেখা, 

মোৰ কাণে  কঁপণি তোলে শৱদত

যেতিয়া  মই  উৰোঁ বিৰিখৰ মাজে

অথবা কবৰ শিলা তলে

এটি  শোকৰ  ছাতিৰ  দৰে,

অথবা এখনি লঠঙা হেংদান, 

এখনি ধনুৰ দৰে নিয়াৰি,

অথবা  আঙুৰৰ দৰে  গোল ।

মই উৰোঁ,  মই  উৰোঁ নজনাকৈয়ে

ৰাতিৰ  আঘাতত ।

যিসকলে মোক কামনা কৰে তেঁওলোক  তাতে আছে.

যিসকলে  মোৰ গীত শুৱলা হেন  নাপায়,

যিসকলে  কামনা কৰে মোৰ মৰণৰ দশা, 

যিসকলে  নাজানে  মই  আহিছোঁ

আৰু  যিসকলে মোক পাবলৈ নাহিব ওলাই,

মোক আঘাত দিবলৈ,  মোক ভুল বুজিবলৈ, 

আৰু  মোৰ ভঙা ডেউকা  চুমিব  

বতাহৰ এটি  সুহুৰি  হৈ।

সেয়ে  মই  আহোঁ  আৰু  যাওঁ

কিন্তু উৰোঁৱেই  বা নুৰোঁ, মই  গাওঁ

ময়েই সেই  জুৰুলা  চৰাই

ধূমুহাৰ  নীৰৱতাৰ ।  

 [দুই] 

মই  যদি  মৰোঁ,  মোক  এনে  প্ৰাণান্তিক  সাধনেৰে  জীয়াই  ৰাখিবা

যে  তুমি  জগাই  তুলিব  পাৰা  বিৱৰ্ণ  পাল  আৰু  চেঁচা,  

তুলি  ধৰিবা  অবিনশ্বৰ  চকুহালি দক্ষিণৰ পৰা দক্ষিণলৈ, 

আৰু  তোমাৰ  গায়কীৰে সপোন  ৰবিৰ  পৰা  ৰবিলৈ। 

মই  তোমাৰ হাঁহিৰ অথিৰতালৈ খোজটি  নিবিচাৰো

মই  নিবিচাৰো  মৰণলৈ মোৰ  হৰষিত ঐতিহ্য

মই মানুহজনক  নামাতিবা। মই  নাই। 

মই  থাকোঁ নিজে  নথকাৰ স'তে যেন  এখনি  ঘৰতহে

মইবিহীনতা এখনি  ঘৰ,   ইমান বিয়পা

যে ভিতৰেদি  তুমি  অপ্ৰয়াসে  সৰকিবা  বেৰ

আৰু  শূইনত  ওলোমাই  দিবা  ছবিবোৰ

মইবিহীনতা  এখনি  ঘৰ,   ইমান  ফটফটীয়া   

যে,  মই  জীৱ বাহিৰ হোৱাজনে,  তোমাক দেখা পাম,  জীয়াই থকা

আৰু  যদিহে  তুমি  পোৱা সন্তাপ,  মোৰে  বহনা,  মই  পুনু  মৰিম। 

 (তিনি)

মোৰ মেজখনিৰ চাৰিওটি খুটাত

মই  উদঙাই  থও  মালিতা

খুলি লও  ৰুটি,  মদ

সেকা  উপাদেয় 

[সমাজিকৰ  তমসাময়  চুমুক] 

বা,  মই  বহলাই  থও কেঁচী

পিয়লা,  নখ,

থুপি ফুল,  হাতুৰী

মোৰ বিশ্বাসী মেজ,

এক  চাৰিঠেঙীয়া  দানহ

ভাৰ বৈ  নিয়ে

মোৰ  সপোন  আৰু  মোৰ জীয়ন

(চাৰি )

সিহঁতে মোক কৈছিল

অনেক কথা, সৱ কথা

সিহঁতে কেৱল  মোক  চুই পোৱা নাছিল

আৰু তুলি লোৱা নাছিল  মই দিয়া  হাতখনি

সিহঁতে মোৰ  জীৱনৰে  বান্ধৱ   আছিল

এনেকৈ,

যেন মোতেই  জীয়াই  আছিল

এনে  জীৱনী শকতি  হৈ  আছিল,

যে,  সিহঁতে  মোৰ জীৱনৰ  আদ-ডুখৰি  ভগাই  লৈছিল

আৰু   মৰণৰো  আদ- ডুখৰি ভগাই  লব।

(পাঁচ)

মাথোঁ ছায়াবোৰেহে

জানে

গোপন কথা 

বন্ধ ঘৰৰ

মাথোঁ

নিষিদ্ধ বতাহে

আৰু জোনবায়ে, যি উজলে

মূধচত।

(ছয়) 

মোৰ হিয়াখনি ভ্ৰমি ফুৰে

একেযোৰ জোতাৰ ভিতৰত

আৰু মই হজম কৰিছোঁ কাঁইটবোৰ

য’ত মই আছিলোঁ তাত নাছিল এধানি জিৰণি 

য’ত মোক আঘাত কৰা হৈছিল, গতিয়াই দিয়া হৈছিল,

য’ত সিহঁতো মোক মাৰি পেলাইছিল মই পৰি গৈছিলোঁ

আৰু উঠি আহিছিলোঁ ইমান সজীৱ হৈ

আৰু তাৰ পিছত আৰু পিছত  আৰু পিছত  আৰু পিছত

কবলৈ ইমানবোৰ যে কথা

মোৰ আৰু যোগ দিবলৈ একোৱেই নাই ।

মই আহিছিলোঁ এই  ধৰাত  জীয়াই থাকিবলৈ।

Source - Pablo Neruda, Absence and Presence

Translated into English by Alastair Reid