মাটিল্ড উৰুটিয়া মই
তোমাক ইয়াতেই এৰি থৈ যাবলৈ ওলাইছোঁ
মোৰ যি আছিল, মোৰ যি
নাছিল
মই যি হওঁ, মই যি নহওঁ।
মোৰ ভালপোৱা এটি ক্ৰন্দনৰত
শিশু
তোমাৰ বাহু এৰি আহিব
নোখোজা
মই তাক তোমাকেই গতাই
যাম ইয়াত সৰ্বতিকাললৈ
মই তোমাকেই বাচি লৈছোঁ।
মই তোমাকেই বাচি লৈছোঁ
বেছিকৈ উচতনি পাই বতাহৰ
দক্ষিণৰ শীৰ্ণ বিৰিখবোৰতকৈও,
এজুপি হেজল গছ আগষ্টৰ,
মোৰ বাবে তুমি ইমান
সুমিষ্ট
এখনি ডাঙৰ বেকাৰীৰ দৰেই
তোমাৰ আছে এখনি
মাটিৰ হিয়া
কিন্তু তোমাৰ বাহু দুটি
যে সৰগৰপৰা অহা।
তুমি ৰঙা আৰু মছলাদাৰ
তুমি বগা আৰু নিমখীয়া
আচাৰৰ পিয়াজৰ দৰে
তুমি এটি হাঁহি থকা
পিয়ানো
এটি এটি কৰি মানৱীয় সুৰেৰে গথা
আৰু সংগীত ধাৱমান হয়
মোৰ ওপৰেৰে
তোমাৰ চকুৰ পতাৰপৰা
তোমাৰ চুলিৰপৰা
তোমাৰ সোণৰ ছায়াত মই
বাগৰি থাকোঁ
তোমাৰ কাণেৰেই মই বিমুগ্ধ
হওঁ
যদিওবা সিহঁতক মই আগতে দেখিছিলোঁ
সাগৰতলিৰ পোৱালমণিবোৰত
সাগৰত তোমাৰ নখবোৰৰ
কাৰণে
মই মাছবোৰক ভয়
খুৱাই গৈছিলোঁ.......
কেতিয়াবা আমি যেতিয়া
বন্ধ কৰি দিম জীয়াবলৈ
বন্ধ কৰি দিম আহিবলৈ
আৰু যাবলৈ
ধূলিৰ সাততৰপীয়া কম্বলৰ
তলেৰে
আৰু মৰণৰ শুকান ভৰিবোৰেৰে
আমি আকৌ কাষ
চাপিম প্ৰিয়তমা
আশ্বৰ্য-চকিত হ’ম, বিবুধিত পৰিম ।
আমাৰ সুকীয়া সুকীয়া পাখিবোৰ
আমাৰ গুণগুণণি তোলা চকুবোৰ
আমাৰ ভৰিহালি যি পোৱা
নাছিল কাহানিও লগ
আৰু খোদাই কৰি থোৱা আমাৰ
চুমাবোৰ,
আৰু আমি উভতি আহিম একেলগে।
কিন্তু সিনো আৰু কিডাল ভাল
কৰিব আমাৰ বাবে,
এই কবৰৰ কাষলৈ গৈ থকা
আহা, জীৱনে যাতে আমাক নকৰক
পৃথক
আৰু, মৰণক কোনেনো খাতিৰ
কৰিছে?
(আনন্দৰ কথা যে, পাবলোৱে ভাল পাইছিল, আৰু সেইবাবেই মই ইয়াত কব বিচৰা নাই যে, আমি তেওঁক এক মিনিটৰ শোকেৰে সুৱঁৰিম। নাই নাই-- মই পাবলোক এক মিনিটক অনন্দও বিচৰা নাই --বিচাৰিম বহুতো কোলাহল, অনেক প্ৰশংসা -- টিট্ৰ’ কপ’ল’কা)
(আনন্দৰ কথা যে, পাবলোৱে ভাল পাইছিল, আৰু সেইবাবেই মই ইয়াত কব বিচৰা নাই যে, আমি তেওঁক এক মিনিটৰ শোকেৰে সুৱঁৰিম। নাই নাই-- মই পাবলোক এক মিনিটক অনন্দও বিচৰা নাই --বিচাৰিম বহুতো কোলাহল, অনেক প্ৰশংসা -- টিট্ৰ’ কপ’ল’কা)
(মই সুখী, অৱশেষত মই মোৰ পাবলোৰ সৈতে এক হবলৈ ওলইছোঁ -- মাটিল্ড উৰুটিয়া, জানুৱাৰী ৫, ১৯৮৫ পুৱাৰ তিনিবজা)
-------
গোটেই দীঘলীয়া জাৰকালিটোত
তইৰ আয়নাৰ চকুৰে নিগৰি আছিল ৰহস্যময়ী চকুলোবোৰ
আৰু পৰি আছিল তাইৰ গালত, সৰি পৰা নাছিল
পলৰীয়াসৱে কৈছিল, এয়া চেঁচুকনিহে
এটি আশ্বৰ্য, মই কওঁ শ্ৰদ্ধা অৱনত হৈ….
কিন্তু তাই কিয়বা উচুপে?
-----
যেতিয়া তেওঁলোকে মোক চাবলৈ খোজে, তেওঁলোকে এতিয়া জানে
তেওঁলোকে মোক চাব লাগিব য’ত মই নাই
আৰু যদি বাকী থাকে তেওঁলোকৰ সময় আৰু মাতবোৰ
পাতি চাব পাৰে এবাৰ কথা মোৰ প’ৰট্ৰেটখনেৰে।
----------
Source - Pablo Neruda - Absence and Presence
Translation into English by Alastair Reid
(১)
ময়েই পাবলো চৰাই
এখনি ডেউকাৰ চৰাই
মই পৰিচ্ছন্ন
ছায়াবোৰেৰে উৰোঁ
আৰু বিবুধি পোহৰেৰে
মোৰ ডেউকাহালি
অদেখা,
মোৰ কাণে কঁপণি
তোলে শৱদত
যেতিয়া মই উৰোঁ বিৰিখৰ মাজে
অথবা কবৰ শিলা তলে
এটি শোকৰ ছাতিৰ
দৰে,
অথবা এখনি লঠঙা হেংদান,
এখনি ধনুৰ দৰে নিয়াৰি,
অথবা আঙুৰৰ
দৰে গোল ।
মই উৰোঁ,
মই উৰোঁ নজনাকৈয়ে
ৰাতিৰ আঘাতত ।
যিসকলে মোক কামনা কৰে তেঁওলোক তাতে আছে.
যিসকলে মোৰ গীত শুৱলা হেন নাপায়,
যিসকলে কামনা কৰে
মোৰ মৰণৰ দশা,
যিসকলে নাজানে মই
আহিছোঁ
আৰু যিসকলে মোক
পাবলৈ নাহিব ওলাই,
মোক আঘাত দিবলৈ, মোক ভুল বুজিবলৈ,
আৰু মোৰ ভঙা
ডেউকা চুমিব
বতাহৰ এটি
সুহুৰি হৈ।
সেয়ে মই আহোঁ আৰু
যাওঁ
কিন্তু উৰোঁৱেই বা
নুৰোঁ, মই গাওঁ
ময়েই সেই
জুৰুলা চৰাই
ধূমুহাৰ নীৰৱতাৰ
।
[দুই]
মই যদি মৰোঁ, মোক
এনে প্ৰাণান্তিক সাধনেৰে
জীয়াই ৰাখিবা
যে তুমি জগাই
তুলিব পাৰা বিৱৰ্ণ
পাল আৰু চেঁচা,
তুলি ধৰিবা অবিনশ্বৰ
চকুহালি দক্ষিণৰ পৰা দক্ষিণলৈ,
আৰু তোমাৰ গায়কীৰে সপোন
ৰবিৰ পৰা ৰবিলৈ।
মই তোমাৰ হাঁহিৰ অথিৰতালৈ খোজটি
নিবিচাৰো
মই নিবিচাৰো মৰণলৈ মোৰ
হৰষিত ঐতিহ্য
মই মানুহজনক
নামাতিবা। মই নাই।
মই থাকোঁ নিজে নথকাৰ স'তে যেন এখনি ঘৰতহে
মইবিহীনতা এখনি ঘৰ,
ইমান বিয়পা
যে ভিতৰেদি
তুমি অপ্ৰয়াসে সৰকিবা
বেৰ
আৰু শূইনত ওলোমাই
দিবা ছবিবোৰ
মইবিহীনতা
এখনি ঘৰ,
ইমান ফটফটীয়া
যে, মই জীৱ
বাহিৰ হোৱাজনে, তোমাক দেখা পাম, জীয়াই থকা
আৰু যদিহে তুমি
পোৱা সন্তাপ, মোৰে
বহনা, মই
পুনু মৰিম।
(তিনি)
মোৰ মেজখনিৰ চাৰিওটি খুটাত
মই উদঙাই
থও মালিতা
খুলি লও ৰুটি, মদ
সেকা উপাদেয়
[সমাজিকৰ
তমসাময় চুমুক]
বা, মই বহলাই
থও কেঁচী
পিয়লা, নখ,
থুপি ফুল, হাতুৰী
মোৰ বিশ্বাসী মেজ,
এক চাৰিঠেঙীয়া
দানহ
ভাৰ বৈ নিয়ে
মোৰ সপোন
আৰু মোৰ জীয়ন
(চাৰি )
সিহঁতে মোক কৈছিল
অনেক কথা, সৱ কথা
সিহঁতে কেৱল মোক
চুই পোৱা নাছিল
আৰু তুলি
লোৱা নাছিল মই দিয়া হাতখনি
সিহঁতে মোৰ জীৱনৰে
বান্ধৱ আছিল
এনেকৈ,
যেন মোতেই জীয়াই
আছিল
এনে জীৱনী শকতি
হৈ আছিল,
যে, সিহঁতে মোৰ জীৱনৰ
আদ-ডুখৰি ভগাই লৈছিল
আৰু মৰণৰো
আদ- ডুখৰি ভগাই লব।
(পাঁচ)
মাথোঁ ছায়াবোৰেহে
জানে
গোপন কথা
বন্ধ ঘৰৰ
মাথোঁ
নিষিদ্ধ বতাহে
আৰু জোনবায়ে, যি উজলে
মূধচত।
(ছয়)
মোৰ হিয়াখনি ভ্ৰমি ফুৰে
একেযোৰ জোতাৰ ভিতৰত
আৰু মই হজম কৰিছোঁ কাঁইটবোৰ
য’ত মই আছিলোঁ তাত নাছিল এধানি জিৰণি
য’ত মোক আঘাত কৰা হৈছিল, গতিয়াই দিয়া হৈছিল,
য’ত সিহঁতো মোক মাৰি পেলাইছিল মই পৰি গৈছিলোঁ
আৰু উঠি আহিছিলোঁ ইমান সজীৱ হৈ
আৰু তাৰ পিছত আৰু পিছত আৰু পিছত
আৰু পিছত
কবলৈ ইমানবোৰ যে কথা
মোৰ আৰু যোগ দিবলৈ একোৱেই নাই ।
মই আহিছিলোঁ এই ধৰাত জীয়াই থাকিবলৈ।
Source - Pablo Neruda, Absence and Presence
Translated into English by Alastair Reid
