অপূৰ্ব শৰ্মাৰ ‘সমসাময়িক কাহিনীবোৰ’--এটি অৱলোকন

 ৰত্না ভৰালী তালুকদাৰ 

‘প্ৰকাশ’ ২০২৫ আলোচনীৰ বিহু সংখ্যাত প্ৰকাশিত বিশিষ্ট গল্পকাৰ অপূৰ্ব শৰ্মাৰ  ‘সমসাময়িক কাহিনীবোৰ’ শীৰ্ষক গল্পটি পাঠকৰ  মাজত সমাদৃত হৈছে। কঠিন সময়ক হস্তক্ষেপ কৰি আনে নেদেখা জগতৰ তীক্ষ্ণ পৰ্যবেক্ষণেৰে ৰূপকীয় কাহিনীকথন নিৰ্মাণ কৰা বিশিষ্ট গল্পকাৰ অপূৰ্ব শৰ্মাৰ দৰে দক্ষতা অসমীয়া সাহিত্যৰ সমসাময়িক গল্পকাৰসকলৰ ভিতৰতে বিৰল। তেখেত অসমৰ কিংবদন্তি গল্পকাৰসকলৰ অন্যতম । গল্পৰ বাটৰ এক বিৰল সাধনাৰে তেখেতে প্ৰতিটো প্ৰজন্মৰ গল্পকাৰৰপৰা আদায় কৰি লৈছে বিৰল শ্ৰদ্ধা।  

‘সমসাময়িক কাহিনীবোৰ’—গল্পটিৰ শিৰোনাম মন কৰিবলগীয়া। ইয়াৰ গল্পকাৰে কৈছে ‘সমসাময়িক কাহিনীবোৰৰ’ কথা। যিহে্তু সমসাময়িক কাহিনীবোৰ বুলি কোৱা হৈছে—সেয়ে ধৰি লব লাগিব যে, গল্পটো সমসাময়িক যিবোৰ কাহিনী আমাৰ চাৰিওকাষে ঘূৰি ফুৰিছে, সেই কাহিনীবোৰৰ প্ৰতিনিধি। যিহেতু গল্পৰ শিৰোনামে সামূহিক  প্ৰতিনিধিত্বৰ  কথা কৈছে—সেয়ে ধৰি লোৱা হৈছে যে, গল্পটো কেৱল অৰ্ণৱ, নন্দিনী, প্ৰিয়মহঁতৰ কাহিনী নহয়।যদি তেনে হ’লহেঁতেন, তেনেহ’লে আজিৰ আলোচনাৰ বিষয় সুকীয়া হলহেঁতেন। ই এটা সময়ৰ প্ৰজন্মৰ কাহিনী। 

গল্পটো যুৱ প্ৰজন্মৰ কেইবাটিও চৰিত্ৰৰ লগতে এটি বৃদ্ধ চৰিত্ৰৰ সমষ্টি। মূল চৰিত্ৰকেইটিৰ অভিজ্ঞতাবোৰ সামৰি ইয়াত প্ৰজন্মৰ অলেখ দুখ-বেদনা-প্ৰহসনৰ সমাহাৰ ঘটিছে। কাহিনীবোৰে কেতিয়াবা তীব্ৰ প্ৰতিযোগিতাময় এক কঠিন সময়ৰ বুকুত জীয়াই থাকিবলৈ আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিছে, কেতিয়াবা যুদ্ধত হাৰি আত্মহনন কৰিছে আৰু কেতিয়াবা ছলনাৰে আত্ম-প্ৰবঞ্চনাৰ বাটত ভৰি থৈছে। ‘সমসাময়িক কাহিনীবোৰ’ গল্পত তৰুণ প্ৰজন্মৰ চৰিত্ৰকেইটিৰ প্ৰত্যেকেই কঠিন সময়ৰ বুকুত জীৱন-জীৱিকাৰ সংগ্ৰামখনত লিপ্ত হৈছে। কাৰো জীৱন ইয়াত সহজ নহয়। যেন কবলৈ বিচৰা হৈছে যে, আজিৰ প্ৰজন্মই কৰবাত আপোচ (compromise) কৰিবলৈ বাধ্য। এয়া হয়তো সময়ৰ কাৰুণ্যৰেই ৰূপক।

জীৱনৰ বিয়লি বেলাত তৰুণ প্ৰজন্মৰ কঠোৰ জীৱনলৈ ইমান আকুলতাৰে আলোকপাত কৰিবলৈ বিচৰা অপূৰ্ব শৰ্মা ছাৰৰ চকুহালক ধন্যবাদ দিবই লাগিব।

গল্পটিৰ আৰম্ভণি যাদুৰ দৰে। পৈণত শিল্পকৰ্মৰ দৰেই ই প্ৰথমৰেপৰাই আমাক গল্পৰ ভিতৰলৈ সোমাই যাবলৈ অহৰহ আৱাহণ কৰে। অৱদমিত সময়, প্ৰহসন আৰু তৰুণ প্ৰজন্মৰ জীৱন-জীৱিকাৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ সংগ্ৰামক বুজাবলৈ গল্পত যৌনতাক (sexuality) এক আহিলা (tool) হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে। গল্পৰ দুটি প্ৰধান নাৰী চৰিত্ৰ যৌনভাৱে সক্ৰিয়। গল্পকাৰে দ্বিতীয় পেৰাগ্ৰাফতেই লিখিছে যে মূল চৰিত্ৰ নন্দিনীৰ শৰীৰ ‘যৌন প্ৰৱণ, সহজেই দেহলৈ উত্তাপ আহে...’। প্ৰিয়মৰ চৰিত্ৰটিত আছে যৌন বিকৃতি। এই বিকৃতি আহিছে সমাজৰ পুৰুষতান্ত্ৰিক কাঠামোৰ অৱদমনৰপৰা। দেউতাকৰ অৱহেলাত মাকৰ মৃত্যুৰ পিছত তায়ো প্ৰথম অৱস্থাত দেউতাকৰপৰা অৱহেলিত হৈছে, তাৰপিছত আত্মীয়ৰ হাতত যৌনভাৱে নিৰ্যাতিত হৈছে, বায়েকৰ প্ৰেমিকৰ হাতত ধৰ্ষিতা হৈছে, তাৰপিছত মহানগৰত পঢ়িবলৈ আহি বিভিন্ন ঘটনাৰ পাকচক্ৰত পৰি পঢ়া-শুনাৰ লগতে উপাৰ্জনৰ মাজতে হতাশগ্ৰস্ত হৈ ভাং (বাবা) খাইছে, আত্মহত্যাৰ চেষ্টা চলাই ব্যৰ্থ হৈছে, অৱশেষত ধনী বুঢ়া প্ৰেমিক এজন গোটাই লৈ যৌনাচাৰ কৰি সময় বুজি দলিয়াই দিছে আৰু জীম কৰা পুৰঠ দেহাত দামী ব্ৰেণ্ডেড্ জীনছ, টপ, জোতা, চচমা, ঘড়ী পিন্ধি তাইলৈ উপহাৰ হিচাপে নিজৰ উৎপন্ন ক্ষেত্ৰৰপৰা অনা মৌ, সৰিয়ৰহ তেল, মাছ আৰু দামী মদৰ বটল অনা এজন যুৱকৰ হাতত হাতত নিজকে এৰি দিছে- যি পুৰুষে তাইক কৈছে, ‘আপোনাৰ সন্যাসলৈ বহু বছৰ আছে। আপোনাৰ পুৰুষৰ স্পৰ্শৰ প্ৰয়োজন।’

আন এটি চৰিত্ৰ নীৰেন—যি এজন সংবেদী সাংবাদিক—সি হতাশাত ভুগি ভুগি এটা সময়ত গৈ আত্মহননৰ পথ বাচি লৈছে। এই গল্প ৰূপান্তৰৰ সপোনৰ নহয়—স্খলন আৰু অৱক্ষয়ৰ বিৱৰণীৰহে।  

গল্পটিত সময়ৰ উপস্থাপনাৰ একধৰণৰ  বেমেজালি দেখা যায়। ই কোনখিনি সময়ক ধৰি ৰাখিছে? ‘অৰ্ণৱ’ৰ চৰিত্ৰটি ‘জাতিক জগাই তোলা জাতীয় আন্দোলনৰ শেষত অহা নিজস্ব চৰকাৰৰ’ সময়ৰ। অৰ্থাৎ, তেনেহ’লে এই সময়খিনি  আশীৰ দশকৰ বুলি ধৰি লব লাগিব। কিন্তু গল্পৰ নেৰেটিভ একবিংশ শতিকাৰ। অভিজ্ঞতা একবিংশ শতিকাৰ। ইয়াত প্ৰেমিক-প্ৰেমিকাই নিজৰ ভিতৰত কথা-বতৰা পাতিছে এনেদৰে-

- ‘তই বৰ ঝেং মাল বে’। পুৱাই বেকাৰ ফোন মাৰি অশান্তি কৰি আছ। আহচোন, আজি তোক যদি বুটী বাঢ়নীৰে নোকোবাও!’ অৰ্ণৱে নিদ্ৰালু কণ্ঠেৰে ক’লে।

-জহনী,(…)!’ পুৰুষাংগসুচক অশ্লীল শব্দৰে তাই সমান মেজাজেৰে উত্তৰ দিলে।‘তোৰ বাঢ়নীৰ কোব মোৰ জনা আছে। ঘড়ীটো চাচোন।’—তাই ক’লে।

-‘ৰাতি দুই বজাত শুইছোঁ বে’।’– সি উত্তৰ দিলে।

-‘তই মুতনী খাই খাই দুই বজাত শোৱাটো মোক কেলেই লাগিছে। মই তিনি বজাত শুইছোঁ, কাম শেষ কৰি।’ তাই উত্তৰ দিলে।

বুজিব পাৰি, সংলাপবোৰ এখন ভোগবাদী সমাজৰ হতাশগ্ৰস্ত যুৱপ্ৰজন্মৰ মুখৰ সংলাপ। সংলাপবোৰ যেন স্বাভাৱিক প্ৰেমৰ সম্পৰ্কৰ নহয়। যদিহে গল্পকাৰে ‘জাতিক জগাই তোলা জাতীয় আন্দোলনৰ শেষত অহা নিজস্ব চৰকাৰৰ’ সময়খিনিলৈ দৃষ্টি দিছে, তেনেহ’লে প্ৰশ্ন হয়,  প্ৰেমৰ এনে কথোপকথন কৰিব পৰা এই হতাশগ্ৰস্ত ভোগবাদী সমাজখন আশীৰ দশকত আছিল নে? তদুপৰি, গল্পৰ সময়ৰ বিৱৰণী অনুসৰি ‘অৰ্ণৱে’ মাজবয়স পাৰ কৰিছে।তেতিয়া নন্দিনীৰ সতে সমন্ধটো বয়সৰ জোখেৰে পিতা-পুত্ৰীৰহে হয়গৈ।  তেনেহ’লে, তেতিয়ালৈকে প্ৰেমিক অৰ্ণৱে নিজৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ সংগ্ৰামতে আৱদ্ধ হৈ আছেনে? সেই বয়সৰ প্ৰেমৰ সমন্ধত উক্ত সংলাপ খাপ খাইছেনে? মন কৰিবলগীয়া দিশটো হৈছে গল্পৰ বিৱৰণী অনুসৰি ‘জাতিক জগাই তোলা জাতীয় আন্দোলনৰ শেষত অহা নিজস্ব চৰকাৰৰ’ সময়ত (অৰ্থাৎ আশীৰ দশকত) নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ সংগ্ৰাম কৰি থকা অৰ্ণৱৰ প্ৰেয়সী নন্দিনীয়ে নতুন আলোচনী এখনত  কিছুদিন কাম কৰাৰ পিছতে ‘নিউজ চেনেল’ত কাম কৰাৰ অভিজ্ঞতা লাভ কৰিছে। প্ৰসংগক্ৰমে,  নিউজ চেনেলবোৰ  অসমত আৰম্ভ হৈছিল একবিংশ শতিকাৰ প্ৰথম দশকত আৰু দ্বিতীয় দশকৰপৰাহে নিউজ চেনেলবোৰ অধিক গতিশীল  হয়। গল্পত সামাজিক বান্ধোন ঢিলা হৈ পৰাৰ সময়ৰ কথা কোৱা হৈছে। তেনেহ’লে সি উদাৰবাদী অৰ্থনীতিৰ পৰৱৰ্তী কালৰ ছবি। সময়ৰ এনে বেমেজালিয়ে গল্পৰ নেৰেটিভ নিৰ্মাণৰ সময়ত প্ৰেমিক-প্ৰেমিকাৰ সমন্ধ অথবা কথোপকথন বুজি পোৱাৰ বেলিকা এক বিভ্ৰান্তিৰ সৃষ্টি কৰিছে।

যদি ধৰি লোৱা যায় যে, গল্পৰ প্লট কাল্পনিক, ইয়াৰ বাস্তৱৰ আধাৰ নাই, অথবা ‘জাতিক জগাই তোলা জাতীয় আন্দোলনৰ শেষত অহা নিজস্ব চৰকাৰৰ’ৰ কথাটো গল্পৰ  খাতিৰতহে অৱতাৰণা কৰা হৈছে—তেতিয়াহ’লে অৱশ্যে এনেবোৰ যুক্তি নাখাটে। কিন্তু অপূৰ্ব শৰ্মা ছাৰৰ আন সকলো গল্পৰ দৰেই এই গল্পটিৰো উৎস ৰূঢ় সমাজবাস্তৱতা। নিৰ্দিষ্ট সময়ৰ প্ৰেক্ষা ইয়াৰ আধাৰ।  

গল্পৰ পঠনে আমাৰ দৃষ্টি আন এটি দিশলৈও লৈ গ’ল। আমি নিজে সাংবাদিক। শীত-তাপ নিয়ন্ত্ৰিত কোঠাত বহি সাংবাদিকতা কৰা মানুহ আমি নহওঁ। এটা সহজ আৰু চলতি বিৱৰণী আছে যে, সম্পাদকসকলে নাৰী সাংবাদিকক যৌনতা (sexuality)নামৰ এপাত অস্ত্ৰৰে শোষণ কৰে। যি নাৰীয়ে নিজকে সহজলভ্য হবলৈ এৰি দিয়ে, তেওঁ প্ৰত়িষ্ঠিত হয়, আত্মাভিমান থকাসকল আঁতৰি যাবলৈ বাধ্য হৈ পৰে। নন্দিনীও এনে ঘটনাক্ৰমৰ চিকাৰ। হয়। এনে মানুহ নথকা নহয়।কিন্তু কেৱল সংবাদমাধ্যম কিয়? সকলো বৃত্তিতেই এনে লোক আছে। তথাপি কব লাগিব, সাংবাদিকতাৰ বৃত্তিত পুৰুষতান্ত্ৰিকতাৰ প্ৰভাৱ অতি স্পষ্ট। সাংবাদিকতাৰ জগতখনৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ ক্ষেত্ৰত থকা  জটিলতা বুজাবলৈ সেয়েহে সাহিত্যত সততে দেখা পোৱা কিছুমান সহজ চিত্ৰকল্পকেই ‘আজিৰ সম্পৰ্কবোৰৰ’ত দেখা পোৱা গ’ল। যেনে- নাৰী সাংবাদিকক কোনোবা মহন্ত ছাৰ বা ফুকন ছাৰে দিপৰ বিল বা চন্দ্ৰপুৰৰ ফালে লং ড্ৰাইভৰ নিমন্ত্ৰণ দিয়ে, অফ্ ডে’ৰ ডিনাৰৰ নিমন্ত্ৰণ দিয়ে বা উইক এণ্ডত ছিলঙত নিশা কটাই অহাৰ নিমন্ত্ৰণ দিয়ে।যিবোৰ চিত্ৰকল্প  ৰহস্যধৰ্মী সাহিত্যৰপৰা আৰম্ভ কৰি  জীৱনৰ গভীৰতম দিশবোৰ সন্ধান কৰা সাহিত্য, নাটক, চলচ্চিত্ৰৰ মাজেৰে অজস্ৰবাৰ ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে।

কিন্তু এই চিনাকি হৈ পৰা  মেটাফ’ৰবোৰৰ বাহিৰত একবিংশ শতিকাৰ নাৰী সাংবাদিকসকলৰ  জীৱনৰ সংগ্ৰাম প্ৰতিফলিত কৰিব পৰা অলেখ-অযুত মেটাফ’ৰ আছে। পৰিবৰ্তিত সময়ৰ বুকুৰে জটিল পৰিস্থিতিত এই মেটাফ’ৰবোৰ নিৰ্মাণ হৈছে। সমসাময়িক নাৰী সাংবাদিকৰ অভিজ্ঞতাত যৌনতাৰ সমানেই ‘ইৰ্ষা’ বা ভিন্নক্ষেত্ৰত ‘নিৰ্ভীকতা’ও গল্পত  নাৰী সাংবাদিকৰ অভিজ্ঞতা বৰ্ণৰ এক উল্লেখনীয় আহিলা (tool) হৈ উঠিব পাৰে। সমসায়কি কাহিনী একোটাৰ অংশ হৈ উঠিব পাৰে।  অৱশেষত পাঠকে এইটোৱে বিচাৰে যে, সাহিত্যলৈ নতুনত্ব আহক। নতুন চিত্ৰকল্পৰে সমৃদ্ধ হওক।  নাৰী সাংবাদিকৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ প্ৰত্যাহ্বান এতিয়া পূৰ্বতকৈ সুকীয়া, তিষ্ঠি থকাৰ প্ৰতিযোগিতাখনো বহুতৰপীয়া আৰু তীব্ৰ।তেওঁ  অহৰহ নিজৰ উৎকৰ্ষ সাধন কৰি যাবলৈ বাধ্য, য’ত তেওঁ বহু সময় দিবলগীয়া হয়। সেইদৰে শোষণৰ ৰূপো সলনি হৈছে।কৰ্মস্থলী হৈ পৰিছে ভংগুৰ। কেতিয়া চাকৰি যায়, একো ঠিক নাই। এইবোৰেহে নাৰী সাংবাদিক এগৰাকীৰ চকুৰ টোপনি নোহোৱা কৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, এটা বৈদ্যুতিন সংবাদ মাধ্যমৰ দীঘলীয়া সময়জুৰি কৰ্মৰত হৈ থকা নাৰী সাংবাদিক (ৰিপ’ৰ্টাৰ) এগৰাকী যেতিয়া গৰ্ভৱতী হৈছিল, তোতিয়া তেওঁত অত্যন্ত অসন্মানজনকভাৱে কামৰপৰা অব্যাহতি দিয়া হৈছিল ক’ভিডজনিত পৰিস্থিতিৰ অচিলা লৈ।এনে ঘটনাই বুজাই দিয়ে যে,  ফিল্ডত কাম কৰা নাৰী সাংবাদিকৰ গৰ্ভধাৰণ বহু সংবাদ মাধ্যমৰ মালিকৰ বাবে এতিয়াও কাম্য নহয়। সন্তান জন্ম হোৱাৰ পিছত পাবলগীয়া ছমাহৰ বাধ্যতামূলক চুটীৰপৰা বহুতো নাৰী সাংবাদিক আজিও বঞ্চিত।এয়া এক বাস্তৱতা।  এনেবোৰ স্পৰ্শকাতৰ সময়তে বহু নাৰী সাংবাদিকে নীৰৱে কৰ্মক্ষেত্ৰৰপৰা বিদায় লবলগীয়া হয়। তেওঁৰ কৰ্মত নিয়োগৰ সময়তে এইবোৰ হিচাপত ধৰা হয়। এটা সময় আছিল, সংবাদ প্ৰতিষ্ঠানৰ সিদ্ধান্ত নিৰ্ণয়কাৰী অৱস্থানত থকা লোক এজনে যৌনতাক(sexuality) আহিলা (tool) হিচাপে লোৱাৰ মেটাফ’ৰে সাহিত্যৰ পাত শুৱনি কৰিলে সি পাঠকৰ তাৎক্ষণিক দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিছিল।কিন্তু সময়ৰ পৰিৱৰ্তিত পৰিস্থিতিত নতুন প্ৰত্যাহ্বান আহিছে। আমাৰ সাহিত্যলৈ এই নতুন অভিজ্ঞতাবোৰ উঠি অহাৰ অৱকাশ আছে। এগৰাকী নাৰী সাংবাদিকে ‘চৰিত্ৰগত’ দিশত আপোচ নকৰাকৈ প্ৰতিষ্ঠা লাভ কৰিব নোৱাৰে নেকি? নিশ্চয় পাৰে। কিন্তু তেওঁ পাৰ হৈ যাব লাগে প্ৰত্যাহ্বানৰ আন কেতবোৰ দীঘলীয়া পথ।

আন এক নাৰী চৰিত্ৰ জয়িতাই ‘পোন্ধৰ হাজাৰ টকাৰ’ ঘোচ দি শিক্ষকতাৰ  চাকৰি কিনিবলগীয়া হোৱাটোও বিশ্বাস কৰিবলৈ কঠিন। যদিহে বিভাগীয় মুৰব্বীক উৎকোচ দি চাকৰি লৈছে, তেনেহ’লে সেয়া চাগে লাখটকাৰ ওপৰতে হ’ব লাগিব।গল্পকাৰে কৈছে জয়িতা প্ৰচণ্ড আত্মাভিমানী ছোৱালী। আত্মাভিমানী যদি কিয়নো বিভাগীয় মুৰব্বীক ঘোচ দিলে? যিহেতু ভাল ৰিজাল্ট কৰি সাক্ষাতকাৰত প্ৰথম হৈছেই। কিহে তাইক তেনে কৰিবলৈ বাধ্য কৰিলে? এই দিশটো গল্পত অনুপস্থিত। এই সকলোবোৰে গল্পৰ যি মূল আদৰ্শৰ (logic) ক্ষেত্ৰত প্ৰশ্নৰ অৱতাৰণা কৰিছে।

অপূৰ্ব শৰ্মা ছাৰ গল্পৰ যাদুকৰ। ছাৰৰ গল্পৰ নেৰেটিভ নিৰ্মাণ ইৰ্ষণীয়ভাৱে চমৎকাৰ। তেখেতৰ গল্পবোৰেই আমাৰ বাবে একোখন কৰ্মশালাৰ দৰে।  শেহতীয়াকৈ তেখেতে পঁচাশী বছৰত ভৰি থৈছে ।সেইটো বয়সৰপৰা উভতনি যাত্ৰা এটাৰে  এনেদৰে তৰুণ প্ৰজন্মলৈ দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰাৰ কাৰ্যক প্ৰশংসাৰ চকুৰে চাবই লাগিব ।গল্পৰ শেষলৈকে অৰ্ণৱে বহু আকাংক্ষিত ঔদ্যোগিক প্ৰতিষ্ঠানৰপৰা  ঋণ লাভ কৰিছে।

তথাপিও এটা কথা কব লাগিব, তৰুণ প্ৰজন্মৰ জীৱন-জীৱিকা-প্ৰতিষ্ঠাৰ সংগ্ৰামখনৰ  জটিলতাক বুজিবলৈ যাওতে তেওঁলোকৰ বেপেৰোৱা জীৱন, হতাশগ্ৰস্ততা আৰু বিকৃত যৌনতাক প্ৰয়োজনতকৈ অধিক গুৰুত্ব দিয়াৰ বাবেই হয়তো ‘সমসাময়িক কাহিনীবোৰ’ গল্পটিয়ে কোনোবাডোখৰত উজুটি খাইছে। আকৌ কৈছোঁ যদিহে গল্পটো কোনোবা অৰ্ণৱ, নন্দিনী, প্ৰিয়ম বা জয়িতাৰ গল্প হ’লহেঁতেন তেনেহ’লে তাত কবলগীয়া একে নাথাকিলেহেঁতেন। কিন্তু ‘সমসাময়িক কাহিনীবোৰ’ শব্দযুগল প্ৰতিনিধিত্বমূলক হোৱাৰ বাবেহে এই প্ৰশ্নৰ অৱতাৰণা হয়। অদ্ভূত বাক ভংগী, মদ-ভাঙৰ নিচাত আক্ৰান্ত হৈ বেপেৰোৱা জীৱনক আঁকোৱালি নোলোৱাকৈও তৰুণ প্ৰজন্মৰ অনেকেই কঠিন জীৱন-জীৱিকাৰ সংগ্ৰাম কৰি গৈছে। আমাৰ সৃষ্টিশীল লোকসকলৰ মাজতেই জীৱনৰ কঠোৰ হতাশা-দৰিদ্ৰতাৰ অভিশাপক  প্ৰচণ্ড কৰ্মোদ্যমেৰে জয় কৰি বিদ্যায়তানিক আৰু সৃষ্টিশীল জীৱন জীপাল কৰি তোলা তেনে তৰুণ কবি-গল্পকাৰ আছে। তেওঁলোকৰ অন্তৰত দুখ আছে। মনত কষ্ট আছে। কিন্তু তেওঁলোক আওবাটে যোৱা নাই। মদ-ভাঙৰ নিচাত হেৰাই যোৱা নাই, বিকৃত যৌন-প্ৰৰোচনাৰে আনক প্ৰৰোচিত কৰা নাই।

সেয়েহে গল্পৰ পঠনে অৱশেষত আমাক কৈছে যে, ‘সমসাময়িক কাহিনীবোৰ’-শিৰোনামেৰে প্ৰতিনিধিত্বমূলক হলেও সমসাময়িক তৰুণ প্ৰজন্মৰ আত্মপ্ৰতিষ্ঠা লাভৰ সংগ্ৰাম আৰু মনোবেদনাৰ সামগ্ৰীক ছবিখনৰ বহু দিশ উন্মোচন অৱকাশ গল্পটিত  ৰৈ গ’ল।