ময়ুৰী ডেকাৰ কবিতাৰ  আচৰিত ব্যঞ্জনাবোৰৰ সুৰধ্বনি

 

অসমীয়া  কাব্য সাহিত্যৰ এগৰাকী  ব্যতিক্ৰমী  কবি ময়ুৰী ডেকাক  আচলতে কেতিয়াবা  বাস্তৱৰ কবিসত্তা যেন  নালাগেই। তেওঁ যেন  এক অসম্ভৱ আশাৰ  তৰীত  জীয়াই  থকা  দূৰ- সুদূৰৰ কোনো  এক  অচিন  বহিৰ্জগতৰ প্ৰাণী, যি   নিজৰ  কথা  কবলৈ  মৰতৰ   কবিতাক মাধ্যম (medium)প্পগ্ৰ  হিচাপে বাচনি কৰিলেহি।   কিনো  এনে কথা কৈছে তেওঁ, যাৰ বাবেই কবিতাৰ ভাষা  ইমান আচৰিত!

নাম তেওঁৰ  ময়ুৰী ডেকা।  কিন্তু  তেওঁ  নিজকে  পুৰুষ  বুলি  নকয়,  নাৰী  বুলিও  নকয়। পুৰুষ  অথবা  নাৰী-- এই  দুয়োটা দ্বি-মূলীয় (Binary) পৰিচিতি সত্তাৰে চিনাকি দিবলৈ তেওঁ ৰাজী নহয়।  কিন্তু  দ্বি-মূলীয় সত্তাৰ বাহিৰত (Non-binary) তৃতীয়  সত্তা বুলি নিজকে কবলৈও ৰাজী নহয়। যদিহে তৃতীয় সত্তা,  তেনেহ'লে প্ৰথম আৰু  দ্বিতীয়  সত্তাৰ পৰিচিতি  কি? কোনে  দিলে  এই  পৰিচিতি? অধিকাৰ?  এই  প্ৰশ্ন তেওঁ কেতিয়াবাই কাব্যত  কৰিছে।  আচলতে তেওঁ  কবিতালৈ কুইয়েৰ, বা  দ্বি-মূলীয় সত্তাৰ বাহিৰৰ (Non-binary) ভাৱ-অনুভূতিকেই লৈ অনা নাই, সমান্তৰালভাৱে তেওঁ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছে আন এটি বাগধাৰাও(narrative)যে  কবিতা  ৰাজনৈতিক (poetry is political) ।স্বভাৱিকতেই  কবিতাত দ্বি-মূলীয় সত্তাৰ আৱৰ্তৰ বাহিৰত থকাসকলৰ আৱেগ-আনুভুতি-অধিকাৰৰ প্ৰশ্নও  ৰাজনৈতিক।  সামগ্ৰীকভাৱে তেওঁ কবিতালৈ আনিছে এই বোধ। এই উপলব্ধি।  সমকামীসকলৰ নিৰ্মম উপলব্ধি ।

 পুৰুষ  আৰু  নাৰী- এই  দুয়োটা দ্বি-মূলীয় (binary) পৰিচিতি সত্তাৰ বাহিৰত যিসকলে  নিজৰ পৰিচিতি দিব খোজে, সমাজত তেওঁলোকৰ সমতাৰ হকে, ন্যায়ৰ হকে কৰা সংগ্ৰামখন আজি আৰু আমাৰ বাবে  অচিনাকি নহয়। তেওঁলোকৰ অনেকেই বৌদ্ধিকভাৱে  সমৃদ্ধ আৰু  মেধাসম্পন্ন।  তেওঁলোকৰ অনেকেই  সাহিত্য  চৰ্চা কৰিছে, গৱেষণা কৰিছে অথবা আন যিকোনো কামতেই সিদ্ধি লাভ কৰিছে।  কিন্তু ময়ুৰী ডেকাই  এনেকুৱা কিছুমান  ব্যতিক্ৰমী  প্ৰতীক, ব্যঞ্জণা  আৰু   অভিনৱ (organic)চিন্তা  কাব্যভাষালৈ আনিছে যে,  সি  আমাক শিহৰিত কৰি  তোলে।  সমকালীন ভাৰতীয়  আঞ্চলিক ভাষালৈ  এনে  কাব্যভাষা আহিছে  নে  নাই-- সেয়াও আন  এক  বিষয়।  তেওঁ  কৈছে  পুৰুষ  অথবা  নাৰী-- এই  দুয়োটা দ্বি-মূলীয় (binary) পৰিচিতিসত্তাৰ বাহিৰত নিজৰ  চিনাকি দিবলৈ বিচৰাসকলৰ  অধিকাৰৰ  কথা-- কুইয়েৰ  বা  সমকামীসকলৰ অধিকাৰৰ কথা।  দুখ-বেদনা-বঞ্চনাৰ  কথা  কবলৈ  যাওতে  অধিকাৰবোধৰ কথাটো  সন্মুখলৈ তুলি অনাটোৱে তেওঁৰ  যুঁজাৰু  ( asssertive)  মনোবৃত্তিৰ কথা কৈছে।   ইয়াৰ  বাবে তেওঁ প্ৰয়োগ  কৰিছে কাব্যৰ এনে  এটি  ভাষা যি  একেধাৰে  শাণিত,  সংবেদী, আৰু  জোনাক নিশা   গলি  গলি শেষ  হৈ  যোৱা জোনৰ ফুলবোৰৰ দৰে বিষাদময় (surreal), যি জোন তেওঁৰ বাবে ‘সমকামী'। অধিকাৰবোধ যেতিয়া আহে অন্তৰৰ গভীৰতম  দুখৰপৰা আৰু   তাৰ  সতে  সংপৃক্ত  হৈ  যায়  প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা--তেতিয়াহে বোধহয়  এনে  আকুলতাৰ  ব্যঞ্জণা কবিতালৈ আহিব পাৰে। তেওঁ  কৈছে--

 ‘লিংগ দুবিধ--শ্ৰেণীকোঠাৰ ভিতৰৰ চিন

তেওঁ তেতিয়াই লিখিছিল আন এখন চিঠি

এবাৰ, সঁচাকৈয়ে তেওঁ প্ৰেমত পৰি গৈছিল--সমলিংগ কাৰোবাৰ সতে'

 অথবা,

 “পাৰ্ক এখনত কাঠৰ বেঞ্চ এখন আছিল,

মোৰ কাষত বহিবলৈ

আপুনি কুইয়েৰ হবই লাগিব

নে কি/?”

 যদিহে  কাব্যভাষা এনে হৈ  পৰে- ‘আকাশৰ সমকামী জোন অকলশৰীয়া।'  তেতিয়া ৰক্ষণশীল  সমাজত প্ৰশ্ন উঠিব  পাৰে, সমালোচকে ক'ব পাৰে- এইবোৰো কবিতানে?  হয়।  এইবোৰো কবিতা।  উত্তৰ-আধুনিক  অথবা উত্তৰ- সত্যৰ যুগৰ  প্ৰাসংগিক  কবিতা। কিন্তু  এইবোৰ মাথোন  কবিতা  নহয়। কবিতাৰ  গতানুগতিক বাগধাৰাৰে  এইবোৰ বান্ধি থব নোৱাৰি--কিয়নো এইবোৰ একো একোটা প্ৰশ্নও। যি পাঠকৰ  মগজু  জোকাৰি যায়। তলৰ অংশটিলৈ  লক্ষ্য কৰা হওক--

 (ক) ‘

মাটিৰ সতে কথা পাতে তাই

নাভিৰ ঠিক ওপৰত জুই একুৰা অনুভৱ কৰে

কুকুৰটোৱে আগা-দেৱা কৰে তাইৰ দুভৰিৰ মাজত

তেনেকৈয়ে তাই খোজকাঢ়ে হাবিখনত নিতৌ

 

(খ)

মানুহবোৰ আকৌ ওলাই আহিছে ৰাস্তালৈ

ৰঙা, হালধীয়া, বেঙুণীয়া  কাপোৰ পিন্ধি

এইবাৰ গোটেই গাওঁখনে সেকিছে সমকামিতাৰ প্ৰেমত

উ২৬ল বুকু

(গ) 

 তাইৰ সদায় দৌৰা-দৌৰি

ফুলবোৰ সৰি পৰাৰ আগেয়েই ঘৰ পাবগৈ লাগে

বেলি ডুবাৰ আগতেই নদীৰ পাৰ পাবগৈ লাগে

মই ৰৈ থাকোঁ

(ঘ)

 

ইমান পৰিপাটি মৰিশালিবোৰ

মাটিৰ চপৰাই কিহত খুন্দিয়াই

আকাশৰ ছবি আঁকি  ভালপোৱা ছোৱালীজনী

মই তাইক বিচাৰি থাকোঁ

 ইয়াত এক অসম্ভৱ  আশাৰ কথা  কোৱা  হৈছে- “ৰঙা, হালধীয়া, বেঙুণীয়া  কাপোৰ পিন্ধি। এইবাৰ গোটেই গাওঁখনে সেকিছে  সমকামিতাৰ  প্ৰেমত।  উমাল বুকু”।  কিন্তু  এইখন পৃথিৱী সমকামীসকলৰ বাবে এতিয়াও জানো ইমান দৰদী হৈ উঠিছে যে, গাওঁখনে সমকামীসকলক এনেদৰে আকোঁৱালি  ল'ব! তেওঁলোকৰ বেথা  আকোঁৱালি ল'ব! উঠা নাই। সেইবাবেই কবিতালৈ সোমাই  আহিল  মৰিশালিৰ  প্ৰসংগ। কোনোবা হেৰাই গ'ল।  প্ৰেম হেৰাই গ'ল।  সমকামীৰ  প্ৰেম হেৰাই  যায়-মৰিশালিৰ তলত। কিন্ত তেওঁ আশা দেখিছে, এদিন  তেনে হ'ব। যদিওবা বৰ্তমানে  প্ৰেমিকাৰ নাভিৰ  ওপৰত  একুৰা জুইৰ  দহন! মৰিশালিৰ  চিতাৰ জুইক এনে ব্যঞ্জনাৰে কবিতালৈ  আনিব পৰাটোৱেই কবিৰ সাৰ্থকতাৰ পৰিচায়ক। 

 আৰু  এটা কবিতালৈ চোৱা যাওক ।

 “তুমি মোৰ ভাল খবৰ” মোক লগ পালেই তাই  কৈছিল  আৰু  প্ৰত্যেকবাৰেই  মই  হাঁহিছিলোঁ

ভুল  শৰীৰ এটাত জন্ম লৈ, এবাৰ নহয়, দুবাৰ নহয়, হাজাৰবাৰ অপমাণিত হৈয়ো মানুহ  জীয়াই  থাকে।

সেই  কথা তাই ভালকৈ বুজিছিল

সেয়েহে হয়তো মোক কৈছিল, “তুমি মোৰ ভাল খবৰ”

....

মই কেতিয়াবা  হতবাক হৈ  পৰিছিলোঁ-- ইমান সন্মানেৰে কেতিয়াও, কোনোৱে মোক ভালপোৱা নাছিল

মই  আধা জীৱন ভয়তে কটাইছিলোঁ  আৰু  আধা খঙত

তাই  আনিছিল  ভালপোৱাখিনি

তাই আনিছিল সন্মানখিনি...”

এই অপমাণ, ক্ষোভৰ দহনক  এনেদৰে  কবিতাৰ ভাষালৈ  লৈ অহাৰ  বাবেই  কবিক  মাজে  মাজে এই পৃথিৱীৰ বাসিন্দা যেন  নালাগে। কিন্তু  তেওঁ কেৱল নিজৰ কথাকেই কৈ থাকিব নেকি?  নিজৰ দুখ- বেদনাৰেই কবিতাৰ স্তৱকবোৰ সজাব নেকি? ওহোঁ। তেওঁ কৈছে সমাজজীৱনৰ কথাও, কিন্তু  ভিন্ন  ভাষাৰে। নিজস্ব চেতনাৰে।  ব্যতিক্ৰমী কণ্ঠেৰে। ব্যক্তিসত্ত্বাৰ অভিজ্ঞতাক সমাজজীৱনৰ অভিজ্ঞতাৰে কবিয়ে অপূৰ্ব  নিষ্ঠাৰে  সংশ্লেষণ কৰিবলৈ বিচাৰিছে। সমকামীসকল এইখন সমাজৰেই বাসিন্দা। তেনেহ'লে সেই পৰিচিতিৰেই  তেওঁলোকে সমাজজীৱনৰ কথাও ক'ব।  তলৰ কবিতাটিত এই কথা অতি স্পষ্ট।

 “গণ হতাশা আৰু গণ বিপ্লৱৰ এয়া  প্ৰথম  অভিজ্ঞতা মোৰ কাৰণে” মোৰ  ফালে অকণমান হাওলি তাই মোক জনাইছিল

আমি দুয়ো খোজকাঢ়িছিলোঁ গোটেই দিনটো চহৰখনৰ ইমূৰৰপৰা সিমূৰলৈ

তেনেকৈ আমি ইতিমধ্যে কেইবাদিনো লগ পালোঁ

.....

.....

হঠাতে চহৰখনত এদিন মঞ্চবোৰ স্থাপন হ'ল

মানুহবোৰে অভিশপ্তৰ  নিচিনাকৈ বিনাদ্বিধাই, বিনা প্ৰতিবাদে মঞ্চবোৰলৈ ঢাপলি মেলিলে

আৰু ৰাজপথবোৰ উদং হৈ পৰিল”

সেইদিনাই তাই উচুপি উঠিছিল, আৰু  কৈছিল, “সময়ে সব মনত  ৰাখে, এদিন ইয়াৰ বিচাৰ হ'ব। নিশ্চয়/'

তাৰপিছত মই  আৰু  তাইক কোনোদিনেই লগ পোৱা নাই”

ইয়াত কোৱা হৈছে এখন  গণ-আন্দোলনৰ কথা। আচলতে সেইখন কা-আইন বিৰোধী আন্দোলন-য'ত পাঁচজনকৈ নীৰিহ যুৱক  ছহিদ হৈছিল। কা-আইন বিৰোধী আন্দোলন এখন ৰাজপথৰ সংগ্ৰাম আছিল। কিন্তু কাৰোবাৰ  ষড়যন্ত্ৰত ৰাজপথৰ সেই সংগ্ৰাম গৈ মঞ্চ পালেগৈ।  তাৰপিছত কি হ'ল? আন্দোলন মষিমূৰ কৰিবলৈ ৰজাঘৰীয়াৰ  চক্ৰান্তৰ পিছত  চক্ৰান্ত।  আন্দোলনৰ নেতৃত্বক প্ৰলোভন, সৃষ্টিশীল সত্তাসমূহক প্ৰলোভন- অসংখ্য প্ৰলোভন।  এনেকৈয়ে নেতৃতত্ব প্ৰদানকাৰী  বুলি ভবা এচাম  প্ৰলোভিত  মানুহৰ  অসংখ্য  মুখেৰে  ৰাইজক  বিভ্ৰান্ত  কৰা হ'ল।  মানুহৰ এখন সংগ্ৰাম, ৰাজপথৰ  এখন  সংগ্ৰাম  কাৰোবাৰ ষড়যন্ত্ৰৰ হাতোঁৰাত থান- বান হৈ  গ'ল।  কবিতাত  কবিয়ে   জনসাধাৰণৰ  সতে  থাকিব  বিচৰাৰ হেঁপাহ  লুকুৱাই ৰখা নাই। ইয়াত   কবিৰ   স্পষ্টতা (clarity) আৰু  নিৰ্ভীকতা (fearlessness) স্পষ্ট।  লগতে  জনসাধাৰণৰ বৃহত্তৰ স্বাৰ্থৰ সৈতে জড়িত হৈ  থাকিও  লিংগ  সমতাৰ যুঁজখনৰ বেলিকা নিজৰ উদ্দেশ্যধৰ্মিতা (objectivity) কিদৰে বজাই ৰাখিব লাগে-তাকো তেওঁ স্পষ্ট  কৰি  দিছে।  এই কবিতাটোৱেই কবিৰ কাব্য-দৰ্শনৰ  অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ  উদাহৰণ।

কবিতাত  অনুপস্থিতি (absence) এটা সুন্দৰ  অলংকাৰ।  বিশ্বৰ  বহুতো স্বনামধন্য  কবিৰ যুগজয়ী কবিতা অনুপস্থিতিৰ অলংকাৰেৰে শোভিত হৈছে। পাবলো নেৰুদা যেন ‘অনুপস্থিতি' বিষয়ক  কবিতাৰ বিস্ময়কৰ  খনিকৰ ।  ময়ুৰী ডেকাৰ কবিতাৰো অন্যতম  আকৰ্ষণীয়  দিশ অনুপস্থিতি । প্ৰায়বোৰ কবিতাত  উল্লেখ  কৰা  ‘তাই', অৰ্থাৎ  সমকামীৰ প্ৰেম  অনুপস্থিত। ‘তাই'  হেৰাই  গৈছে। প্ৰেম হেৰাই গৈছে। হয়তো  চিৰতিকাললৈ। তেনেহ'লে কবিয়ে  কিদৰে জীয়াই  থাকিব?  সেইবাবেই  কবিতাবোৰ  ইমান  ভাৱগধূৰ!  ইমান ব্যঞ্জণাময় আৱেগৰ  টোপ টোপ  বৰষুণ!শব্দবোৰ  যেন  বিষাদৰ ৰাগীৰে বিয়পি যোৱা পানী ৰঙৰ ষ্ট্ৰ'ক। কবি জীয়াই আছে ‘তাই'  নথকাৰ জগতত। সেইবাবেই ‘তাই'ৰ সোঁৱৰণিলৈ  লৈ কবিৰ ইমান আকুলতা। 

 “মন যায়, আই, মন যায়--তাইৰ পাচলিৰ মোনাখন কেতিয়াবা জুকিয়াই চাবলৈ

মোনাৰ তলত যে ৰৈ যায় বহুতো চিনাকি গোন্ধ,

তাই চাগে কুশলে আছে ”

অৱশ্যে সকলো সময়  ইমান নিষ্ঠুৰ  নহয়। সেয়ে  আশ্ৰয়ৰ কথাও আহিছে। ক'ৰবাত, দূৰ বিদেশত তেওঁ হয়তোবা বিচাৰি পাইছেগৈ  এধানি  আশ্ৰয়। প্ৰেমৰ নিয়ৰ সনা এখনি হাত।

 “যৌনগন্ধী সমাজ এখনৰপৰা অহা মই-- য'ত যৌনতাৰ কথা  কোৱাটো মানা।

ইয়াত ইমান সহজেই তাই  কব পাৰে-- “তোমাৰ স্তনৰ গোন্ধ মই পাহাৰবোৰত পাওঁ।

মোৰ দেশত মই নিজৰ  শৰীৰটো লুকুৱাই থওঁতেই  গ'ল  মোৰ আধা জীৱন ”

আচলতে  এইবোৰ  স্বগতোক্তিহে।  কিছুমান  নিৰ্মম স্বগতোক্তি।  কবিয়ে এখন স্বগতোক্তিৰ  জগততে  বাস  কৰিছে।  এই জগতখন  কুইয়েৰসকলৰ, যিসকলে স্বগতোক্তিৰ জগততে বাস কৰে।   কিন্তু  এই  কথাবোৰ  বুজিবলৈ  এখন অন্তৰ লাগিব। যদিও এইবোৰ কথা বুজা মানুহৰ সংখ্যা তাকৰ।  দেশে বুজিলেও (দেশে  যিহেতু তেওঁলোকৰ সুৰক্ষাৰ বাবে আইন তৈয়াৰ কৰিছে)  দেশৰ মানুহে নবুজে, বুজিব নোখোজে।

 “মোৰ দেশত মই  জন্মাটোৱেই এটা দেও লগা কথা--পিতায়ে কৈছিল।

মোৰ প্ৰেম মোৰ বাসনা মোৰ যৌনতা -- সব দেও লগা কথা”

 কিন্তু কেৱল এখন অন্তৰ  হলেই  নহ'ব।  স্বগতোক্তি যেন লগা এই  কথাবোৰৰ মৰ্মাৰ্থ  বুজিবলৈ  পঠনো  লাগিব। কুইয়েৰ (queer),লিংগ(gender) আুৰ লিংগসমতাৰ (gerder equality)দিশবোৰ নজনাকৈ এই  কবিতাবোৰৰ ৰসাস্বাদন কৰিবলৈ অসুবিধা। তৰাং  উপলব্ধিৰ  হিয়ালি- জিয়ালিৰে এই বেদনা  বুজি  পোৱা সহজ  নহয়। তেওঁ ইয়াত নিজৰ অভিজ্ঞতাকেই কৈছে। পাৰ্থক্য এটাই-এইবোৰ ব্যক্তিগত হৈও সমূহৰ অভিজ্ঞতা। ইমান সংবেদী ভাষাৰে, বৌদ্ধিকভাৱে সমৃদ্ধ  প্ৰতীকেৰে  এই অভিজ্ঞতাক আমাৰ কাব্য  সাহিত্যলৈ, কাব্য-ভাষালৈ পূৰ্বতে আন কোনেও  অনা নাই। আনিব পৰা নাই। পুৰুষ অথবা  নাৰীৰ  পৰিচিতিৰ দ্বিমূল সত্তাৰ বাহিৰৰ (non-binary) আভ্যন্তৰীণ কথক  (insider)হিচাপে কুইয়েৰসমাজৰ বিশ্বজোৰা লিংগসমতাৰ  ৰাজনীতিৰ  অংশ  হৈ বৌদ্ধিক সমৃদ্ধতাৰ এই  শক্তিশালী  বাগধাৰা  অসমীয়া গদ্য সাহিত্যলৈও  লৈ  অনা  নাই।  এই  অৰ্থতেই  ময়ুৰী ডেকা  পথিকৃৎ।

একে আষাৰে  কব লাগিলে তেওঁৰ কবিতাবোৰৰ আবেদন আন্তৰ্জাতিক।  সমগ্ৰ  বিশ্বতে এই   সম্প্ৰদায়টো  অকলশৰীয়া। তেওঁলোকৰ অভিজ্ঞতা আৰু দুখ- বেদনাৰ কাহিনীবোৰ শুনিবলৈ সমাজ  অনিচ্ছুক ।  আইন  তেওঁলোকৰ  পক্ষত, কিন্তু  সমাজ  সংবেদী নহয়। কুইয়েৰ সম্প্ৰদায়ৰ  যিসকল বৌদ্ধিকভাৱে  সমৃদ্ধ  অংশটোৰ আওতাত  নাই,  তেওঁলোকৰ  বাবে সমস্যাবোৰ   অতি  গুৰুতৰ। এটা  উদাহৰণ  দিলেই এই  কথা স্পষ্ট  হৈ পৰে।  ৰেল  বা বাচত উঠাৰ সময়ত কিন্নৰৰ দল এটাই  যেতিয়া  অলপ পইচাৰ  বাবে হাতখন  আগুৱাই  দিয়ে তেতিয়া আমি  বহুতেই  খঙতে  টিকিচি-বিকিচি  কৰি উঠোঁ। ‘কাম কৰি কিয় নাখায়' বুলি খং উজাৰোঁ।  কিন্তু কিন্নৰ এজনে  যদি উপাৰ্জনৰ বাবে গেলামালৰ দোকান এখন দিবলৈ  ওলাই আহে,  তেতিয়হ'লে আমাৰ  কিমানে সেইখন দোকানৰপৰা সামগ্ৰী  কিনিবলৈ  আগ্ৰহী  হ'ম? আমাৰ যদি  এটা ভাৰাঘৰ থাকে,  আৰু কোনোবা এজন কিন্নৰে যদি  সেইটোত ভাৰাতীয়া হিচাপে থাকিবলৈ বিচাৰে, তেতিয়াহ'লে আমি দিবলৈ সন্মত  হ'মনে? এই  অত্যন্ত  জৰুৰী  প্ৰশ্নবোৰ কাব্যভাষাৰে  কৰাৰ  বাবেই  ময়ুৰী ডেকাৰ কবিতাবোৰ নতুন  নতুন প্ৰতীকেৰে  ব্যঞ্জনাময় আৰু  একে সময়তে  গভীৰভাৱে  ৰাজনৈতিক।  লগতে  আন্তৰ্জাতিকো। এই আন্তৰ্জাতিক  সুৰ  স্পষ্টকৈ  শুনা যায়  ময়ুৰীৰ কবিতাত

 “কুইয়েৰ মানুহৰ কোনো দেশ নাই

আছে সেই একেই ইতিহাস

আছে সেই একেই গল্পবোৰ

আছে সেই একেই  সাধুকথাবোৰ

আৰু একেই বিষ

পানী মাটি  আকাশ একাকাৰ কৰি দিয়া বিষ

সকলো ভূগোলৰ সীমা পাৰ হৈ যোৱা এটি বিষ

সকলো আন্দোলন পাৰ হৈ যোৱা এটি বিষ

সকলো, সকলোবোৰ যন্ত্ৰণা পাৰ হৈ যোৱা এটি বিষ”

 তীক্ষ্ণধী আৰু সংবেদী কবিৰ কবিতাবোৰৰ বিশ্বজনীন আবেদন আৰু তীব্ৰ হওক, এই নতুন বাগধাৰা  আৰু কাব্যভাষাৰে  তেওঁৰ কবিতাই জগত জিনক,তাকেই কামনা কৰিছোঁ।    

 

 শিখা গগৈৰ উপন্যাস ‘যুগান্তৰ’- এক বিশেষ সামাজিক সংকটৰ দলিল  

যেতিয়া কোনো এক  লাভজনক চৰকাৰী উদ্যোগখণ্ড যিকোনো পাকচক্ৰত বন্ধ হৈ যায়, অথবা ষড়যন্ত্ৰ কৰি বন্ধ হৈ যাবলৈ দিয়া হয়-তেতিয়া সেই উদ্যোগখণ্ডত কাম কৰা মানুহবোৰৰ কি হয়? কি হয় তেওঁলোকৰ জীৱনৰ, সপোনবোৰৰ? আধাতে চাকৰি এৰি দিবলগীয়া হোৱা সেই পৰিয়ালবোৰৰ!

যিকোনো কাৰণতেই নহওক কিয়- কেইটামান বছৰৰ আগতে যেতিয়া জাগীৰ’ডৰ কাগজকল বন্ধ কৰি দিয়াৰ দৰে পৰিস্থিতি এটাৰ সৃষ্টি কৰি দিয়া হ’ল তেতিয়া তাক কৰ্মৰত হৈ থকা শ শ কৰ্মচাৰী, বিষয়াৰ পৰিয়ালৰ জীৱনলৈ কিদৰে অমানিশা নামি আহিছিল, সেই অভিজ্ঞতা আমাৰ বাবে বৰ বেছি পুৰণা হোৱা নাই।  কি হ’ল তেওঁলোকৰ সতি-সন্ততিবোৰৰ? আমি খবৰ ৰাখিছোঁনে?

কিছুদিনৰ আগতে বিবাহৰ অনুষ্ঠান এটিত বিশ্ববিদ্যালয় এখনৰ শিক্ষক এগৰাকীয়ে লগ পাই সুধিছিল, industrial layoff-ৰ পৰিবেশত অসমত সম্প্ৰতি কোনো উপন্যাস ৰছনা হৈছে নেকি? বিশেষকৈ মহিলাসকলৰ অৱস্থা লৈ? তেখেতে জাগীৰোডৰ কাগজ কল বন্ধ হৈ যোৱাৰ পৰৱৰ্তী সময়ত তাৰ বিষয়া-কৰ্মচাৰীসকলৰ পৰিয়ালৰ অৱস্থাক লৈ উদ্বিগ্ন হৈ আছিল। উত্তৰত কৈছিলোঁ, বিশ্ববিদ্যালয়ৰ প্ৰকল্প এটাৰ মাজেৰেই দেখোন তেনে এক কাম কৰিব পৰা যায়। সাংবাদিক বা লেখক হিচাপে আনি কিছুমান পৰিস্থিতি  দেখা পাওঁ, যিবোৰৰ বিস্তৃত বিদ্যায়তানিক অধ্যয়ন হোৱাটো আমিও বিচাৰোঁ। তেখেতে ক’লে-হয়তো, পৰা যায়। অহাবছৰত, (অৰ্থাৎ এই বছৰতে) তেনে এটা প্ৰকল্পৰ সম্ভাৱনীয়তাৰ বিষয়ে ভাবিব পাৰি বুলিও তেখেতে ক’লে।

হঠাতে সুধি দিলোঁ–এটা collaboration কৰিব পাৰি নেকি? অৰ্থাৎ methodology আৰু field-study কৰি এটা বিদ্যায়তানিক প্ৰকল্প সমাপ্ত কৰা হ’ল আৰু সেই অভিজ্ঞতাৰে এখন উপন্যাসো লিখা হ’ল। পাৰি পাৰি। তেখেত ক’লে-আমি কথা পাতিম ৰ’ব।উত্তৰবোৰ নেতিবাচক হ’ব বুলি জানিও আজিকালি এনেকৈ সুধিয়েই দিওঁ- পাৰি নেকি collaboration কৰিবলৈ। কৰিব নেকি?

বাৰু, গ’ল কথা গুচিল। বহুদিনৰ নীৰৱতা। তাৰপিছত এদিন তেখেতে এটা মেচেজ দিলে। আমাৰ সিদিনাৰ কথা-বতৰাখিনিক লৈ  আনুষ্ঠানিকভাৱে আগবাঢ়িব পাৰি । আমাৰফালৰপৰা বিষয়টো ইতিবাচকেই আছিল।  পিচে, তেখেতৰ সতে হোৱা কথা-বতৰাই তেনে এক প্ৰকল্পৰ সৈতে জড়িত হোৱাৰ আশা নিৰ্বাপিতহে কৰিলে। মূৰ ঘমাই (brain-storming), আলোচনা-পৰ্যালোচনাৰ অন্ততঃ এটা পদ্ধতি(methodology) বাচি উলিওৱাৰ পিছত  যদি ক্ষেত্ৰ অধ্যয়নলৈ যোৱাৰ কোনো অৱকাশেই নাথাকে, বিপৰীতে শিক্ষাৰ্থীৰ দ্বাৰা সংগৃহীত তথ্য-সংগ্ৰহৰ ওপৰতে নিৰ্ভৰ কৰিবলগীয়া হয়, তেনেহ’লে আমাৰ দৰে ফিল্ডত কাম কৰিবলৈ ভালপোৱা মানুহৰ তাত কামেইবা কি?  তাতকৈ নিজাববীয়াকৈয়ে সাজু হোৱাই ভাল! কিন্তু এই অভিজ্ঞতাৰ মাজেৰে আমাৰ উচ্চশিক্ষাৰ জগতখনৰ  সৃষ্টিশীল গৱেষণাৰ বিষয়টোৰ কিদৰে হাত-ভৰি বান্ধি পেলোৱা হৈছে, তাক বাৰুকৈয়ে বুজি পালোঁ।

আশী-নব্বৈৰ দশকত এটা স্পান সূতাৰ মিল, এটা পলিয়েষ্টাৰ সূতাৰ মিল, আৰু এটা ৰাষ্ট্ৰীয়কৃত কাগজ কলেৰে খদমদমাই অসমৰ এখন বিশেষ উদ্যোগ নগৰলৈ পৰিণত হোৱা জাগীৰোড নগৰৰ পলিয়েষ্টাৰ সূতাৰ মিলটো সঠিক ব্যৱস্থাপনাৰ অভাৱ আৰু ৰাজনীতিৰ পাকচক্ৰত পৰি কিদৰে বন্ধ হৈ পৰিল আৰু industrial layoff-ৰ ফলত মানুহবোৰে কাম হেৰুওৱাৰ পৰৱৰ্তী সময়ত কি অৱস্থালৈ গতি কৰিলে-‘যুগান্তৰ’ শীৰ্ষক উপন্যাসখনৰ মাজেৰে তাৰ এক সফল নথিকৰণ(documentation)সম্পন্ন কৰি তুলিছে এগৰাকী শিক্ষক আৰু উপন্যাসিক শিখা গগৈয়ে। উপন্যাসখনৰ পঠনে  উক্ত বিবাহ অনুষ্ঠানটিত বিশ্ববিদ্যালয়ৰ শিক্ষয়িত্ৰীৰ সতে হোৱা কথা-বতৰাৰ লগতে পৰৱৰ্তী সময়ত তেখেত অসহায় হৈ পৰাৰ অৱস্থাটোলৈ মনত পেলায়ো দিলে।

১৬৬ পৃষ্ঠাৰ এই  উপন্যাসখন শিখা গগৈয়ে  বান্ধি ৰাখিছে এটা নিটোল কাহিনীৰে। প্ৰথমেই দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰা বিষয়টো হৈছে নিটোল, নিৰাভৰণ কথনশৈলী। বহুতো নাৰী সাহিত্যিকৰ অলংকাৰ নিৰ্ভৰ, আৱেগমথিত কথনশৈলীৰ বিপৰীতে শিখা গগৈৰ সংহত কথনশৈলীয়ে উপন্যাসৰ পঠন ধৰি ৰাখিছে। আজিকালি বহুতো উপন্যাস পঢ়িলে এনে ভাৱ হয় যেন দুশ পৃষ্ঠা্ৰ উপন্যাস এখনকে বজাৰলৈ দৃষ্টি ৰাখি জোৰকৈ চাৰিশমান পৃষ্ঠাৰ কলেৱৰৰ ৰূপ দিয়া হয় আৰু ফলস্বৰূপে অজস্ৰ পুনৰাবৃত্তি, আৱেগমথিত বাগাড়ম্বৰে পঠনৰ সময়ত পাঠকৰ মনোযোগ অহৰহ ব্যাহত কৰি থাকে।ই এক আমনিদায়ক অৱস্থা। 

শিখা গগৈয়ে পাঠকক আভুৱা ভাৰিবলৈ অকণো চেষ্টা কৰা নাই। তেখেতে এখন সুখপাঠ্য উপন্যাস আমাৰ হাতত তুলি দিছে।এনে এটা কাহিনী কবলৈ প্ৰাৰয়োজন হোৱা ৰাজনীতিও তেওঁ আত্মস্থ কৰিছে। অৰ্থাৎ, সাহিত্যিক হিচাপে আপুনি কাৰ পক্ষ লব-এইটো এটা মৌলিক প্ৰশ্ন। এইটো হৈছে তেখেতৰ প্ৰাথমিক কৃতিত্ব। কিয়নো গল্প এটা কবলৈ যিদৰে কাহিনী আৰু কিছু টেকনিক লাগে, এটা সাৰ্থক কাহিনী উপন্যাসৰ মাজেৰে কবলৈ হ’লে কিন্তু সাহিত্যিকজনৰ এটা দৰ্শনো লাগিব। উপন্যাসত স্ৰষ্টাৰ সাহিত্যৰ দৰ্শন প্ৰতিফলিত হ’ব লাগিব- অন্যথা ওলোম-জোলোমত উপন্যাস হেৰাই যাব।

দ্বিতীয়তে আকৰ্ষণ কৰা দিশটো হৈছে ক্ষেত্ৰ অধ্যয়ন। তেখেতে  কাহিনীৰ বাবে যিবোৰ case-study তুলি আনিছে, প্ৰতিটোৱেই যথাৰ্থভাৱে উপন্যাসখনৰ উদ্দ্যেশ্যধৰ্মিতাক সমৃদ্ধ কৰিছে। কাহিনীবোৰ বাস্তৱৰ, সেয়েহে industrial layoff-ৰ পৰৱৰ্তী সময়ৰ দুখৰ পেনপেননিৰ বিপৰীতে ইয়াত মানুহবোৰৰ জীৱন-সংগ্ৰামৰ দিশটোহে বেছিকৈ পৰিস্ফুট হৈছে।তেখেতৰ  পৰ্যবেক্ষণে দেখুৱাইছে যে,  এনে অৱস্থা এটি আহিলে দুই এজনেহে মদৰ পিপাত ডুব দি জীৱন শেষ কৰি দিব, অথবা আত্মহননৰ পথলৈ নিজকে ঠেলি দিব। বেছিভাগেই কিন্তু জীৱন-জীৱিকা, পৰিয়ালৰ অৰ্থনৈতিক অৱস্থা আৰু কাম হেৰুওৱাৰ পিছৰ হৃত মৰ্যদা উদ্ধাৰৰ দুৰ্মদ সংগ্ৰামতহে ব্ৰতী হ’ব। তেওঁলোক পৰাজিত কাহিনীৰ স্ৰষ্টা হবও নিবিচাৰে আৰু একেসময়তে কাৰোবাৰ অনুকম্পা বা সহানুভুতিত জীয়াই থাকিবও নোখোজে- তেওঁলোকে  বিচাৰে এটি মৰ্যদাৰ জীৱন।  তাৰ মাজতেই তেওঁলোকে লিখি থৈ যাব বিচাৰে মানৱ জীৱনৰ সাৰ্থকতা।আচলতে ফিল্ডৰ পৰা তুলি অনা বাস্তৱৰ জীয়া জীয়া অভিজ্ঞতাবোৰৰ প্ৰতি হেঁপাহ ইমান বেছি যে, কেতিয়াবা ঘৰ-বাৰী এৰি থৈ ফিল্ড এখনতেই পৰি থাকিবলৈ মন যায়। সেয়েহে আমাৰ দৰে পাছকে  পঠনত উন্মোচিত কৰিব পাৰে- কোনখিনি কল্পনা, কোনখিনি বাস্তৱৰপৰা আহৰিত।

আৰু এটা কথা, অসমৰ শেহতীয়া উপন্যাস নিৰ্মাণৰ প্ৰচলিত ধাৰা-যেনে ইতিহাস-আশ্ৰয়ী  ঘটনা বা চৰিত্ৰত বাস্তৱৰ ৰূপ দি কল্পনাৰ সহায়েৰে কাহিনী নিৰ্মাণ, অস্ত্ৰ-সংঘাত, গেৰিলা সংগ্ৰামৰ ধাৰা—আদি চৰ্বিত-চৰ্বণ বিষয়বোৰৰপৰা ইচ্ছাকৃতভাৱে ফালৰি কাটি আহি আন একপ্ৰাসংগিক, জীয়া বাস্তৱতাক তেওঁ উপন্যাসৰ কাহিনী কৰি লৈছে। ফলত পঠনত অনুভৱ কৰিব পাৰি এক সতেজতা, অন্য জীৱনৰ সোৱাদ। মূল কাহিনীত সাঙোৰ খাই থকা পৃষ্ঠভূমিৰ গোষ্ঠী-জীৱনৰ অনন্য স্বাদো তেওঁ উপেক্ষা কৰা নাই।

অৱশ্যে এখন সাৰ্থক উপন্যাস হিচাপে কিছু খুঁটি-নাটিৰপৰা ইয়াক মুক্ত বুলি কব নোৱাৰি। বীৰেন্দ্ৰ কুমাৰ ভট্টাচাৰ্যৰ ‘প্ৰতিপদ’ উপন্যাস সমান বৰ্ণিল উপন্যাস বুলিবও নোৱাৰি।অৱশ্যে ‘যুগান্তৰ’ত  তাৰ পৰিসৰো কম। কিয়নো এই পলিয়েষ্টাৰ সূতাৰ মিলটোত কৰ্মৰত পৰিয়ালৰ সংখ্যাও যিহেতু কম, গতিকে তাৰ অভিজ্ঞতাও কম। কিন্তু এই প্ৰচেষ্টাক উপন্যাসৰ মাজেৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ সামাজিক পৰিঘটনা এটাৰ সাৰ্থক এক সামাজিক দলিল বুলি নিশ্চয় কব পাৰি। উদ্যোগখণ্ড এটাত কৰ্মৰত  বিষয়া-কৰ্মচাৰীৰ ঐকান্তিক সহযোগিতাৰ পিছতো চৰকাৰৰ আন্তৰিক প্ৰচেষ্টাৰ অভাৱ, স্থানীয় ৰাজনীতিকৰ ভোটবেংকৰ ৰাজনীতিৰ চক্ৰান্তৰ দৰে বিভিন্ন কাৰকত অসমত বহুবোৰ চৰকাৰী খণ্ডৰ উদ্যোগ বন্ধ হৈ গৈছে। এই উদ্যোগবোৰ বন্ধ হৈ যোৱাৰ পৰিস্থিতিবোৰ, পৰিকল্পিত  কাৰকবোৰ অনুধাৱন কৰাৰ বাবে, একোটা industrial layoff-এ সৃষ্টি কৰা হাহাকাৰ অনুধাৱন কৰাৰ বাবে আৰু বৰ্তমানৰ বহুচৰ্চিত অৰ্থনৈতিক জাতীয়তাবাদৰ কিছু দিশ অনুধাৱন কৰাৰ বাবে এই উপন্যাসখনক যথাৰ্থভাৱে এটা baseline survey বুলি ধৰি লব পাৰি। এইখিনিতে উপন্যাসখনৰ সাৰ্থকতা নিহিত হৈ আছে।

শিখা গগৈলৈ অভিনন্দন। বোধহয়  এইখন তেওঁৰ প্ৰথম উপন্যাস। সংহত কথনশৈলীয়ে তেওঁৰ ভিতৰৰ সফল কথকজনক ইৰ্ষণীয়ভাৱে উন্মোচিত কৰি তুলিছে।পৰৱৰ্তী উপন্যাসতবোৰত ইয়াৰ অধিক প্ৰোজ্জল কৰি তুলিবলৈ তেওঁ কিন্তু আৰু বেছি কষ্ট কৰিব লাগিব। বিশেষকৈ ক্ষেত্ৰলৈ যোৱাৰ পূৰ্বৱৰ্তী সময়ৰ যিধৰণৰ methodologyৰ প্ৰয়োজন, লগতে কম সময়তে অধিক সফল ক্ষেত্ৰ অধ্যয়ন কৰিব পৰাৰ যি কলা-কৌশল সেয়া তেওঁ নিজেই পঢ়ি-শুনি-উদ্ভাৱনী কৌশল খটুৱাই আহৰণ কৰি লব লাগিব। নিষ্ঠা, সততা, জীৱনৰ মিতব্যয়িতা আৰু  সাধনা-এইবোৰৰ বাহিৰে আমাৰ হাতত ভাৰসা কৰিবলৈনো কি আছে!  

 

 

 

মাজনিশাৰ কেতেকীৰ হিয়া ভগা মাত, জুবিন গাৰ্গৰ মাত আৰু কিছু ভাৱনাৰ দ্যোতনা 

‘মাজনিশা সাৰ পাই শুনিছানে কেতিয়াবা হিয়া ভগা মাত’ –‘সাগৰ দেখিছা’ৰ কবি দেৱকান্ত বৰুৱাই অসমীয়া কাব্যসাহিত্যলৈ দি যোৱা এটি নজহা-নপমা চিত্ৰকল্প । দেৱকান্ত বৰুৱা মৰি গ’ল, কিন্তু এই চিত্ৰকল্পটিৰ ৰমন্যাসিক আবেদনে কত প্ৰজন্মক শিহৰিত কৰি ৰাখিলে আৰু আগলৈও বা কতজনক কৰিব-তাৰ হিচাপ কোনে ৰাখিছে!

নাজানো, মাজ নিশা সাৰে থাকি কেইজনে শুনিবলৈ পাইছে মাজনিশাৰ কেতেকীৰ হিয়া ভগা মাত! মহানগৰীৰ এই কংক্ৰিটৰ জংঘলত সেই আশা হয়তো সুদূৰপৰাহত। তথাপি ভাৱ হয়  কেতিয়াবা মাজনিশা কেতেকীৰ হিয়া ভগা মাতত সাৰ পাই যোৱা, অথবা কেতেকী পখীয়ে বিনোৱা শুনিবলৈ মাজনিশালৈকে সাৰ পাই থকা-এই দুয়োটাই পৰিঘটনা যেন আমাৰ ভাৱনাৰ সিপাৰৰ অতীন্দ্ৰীয় চেতনাৰ দ্যোতনা। কেতেকী বোলে পৰিব্ৰাজক পখী। স্থানীয়ভাৱে প্ৰব্ৰজনকাৰী চৰাই, যি বসন্তকালত আমাৰ মাজলৈ আহে।

সৌ সিদিনালৈকে আমাৰ বাবেও এয়া অপেক্ষাই আছিল। সঁচাকৈয়ে কেতিয়াবা কেতেকীয়ে মাজনিশা মাত মাতেনে! কেতেকীৰ মাত দিনত, দিনান্তৰ ৰহস্যময় সময়ত কেইবাবাৰো শুনিছোঁ। কিন্তু মাজনিশা!শুনা নাছিলোঁ। তেনেহ’লে কবিয়ে কিয় এনেদৰে লিখিলে! কবিয়ে বাৰু ভুল চিত্ৰকল্প আঁকিলে নেকি!

নাজানো কিয়, নব্বৈৰ দশকত আসমৰ সংগীতজগতত খলকনি তোলা  জুবিন গাৰ্গৰ গীত যেতিয়াৰেপৰা শুনিছোঁ, মাতটো শুনিলেই মনলৈ ভাহি আহে  দেবকান্ত বৰুৱাৰ সেই বিখ্যাত কবিতাৰ পংক্তি- “মাজনিশা সাৰ পাই শুনিছানে কেতিয়াবা কেতেকীৰ হিয়া ভগা মাত”।সঁচাকৈয়ে জুবিন গাৰ্গৰ মাতটো মাজনশা কেতেকীয়ে বিনোৱাৰ দৰে নেকি!   অৱশ্যেই কথাটো মনলৈ আহে চিত্ৰকল্পৰ দৰে, যিহেতু মাজনিশাৰ কেতেকী পখীৰ হিয়া ভগা মাত বাস্তৱতে শুনিবলৈ পোৱা নাছিলোঁ।

আমাৰ দৰে নিশা বিছনাত পৰিলেই টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰা মানুহৰ বাবে নিশাচৰ চৰাইৰ মাত শুনিবলৈ পোৱাটো কঠিন বুলিবই পাৰি। সৰুতে নিয়তি চৰাইজনীৰ মাতটোহে এবাৰ সৰুতে শুনিবলৈ পাইছিলোঁ। সৰুতে শুনিছিলোঁ নিয়তি চৰাই, মানে ফেঁচা চৰায়ে বোলে বাৰ মাহে বাৰটা বেলেগ বেলেগ মাত উলিয়ায়।  শৈশৱৰ সেই সময়বোৰ আছিল ভূত-প্ৰেত-কৱন্ধ-পিশাচ আৰু অজানা পৃথিৱীৰ অনন্ত ৰহস্যৰ। ভয় লগা সাধুকথাৰ। ফেঁচা চৰায়ে ‘নিউ নিউ’কৈ বিনালে বোলে ঘৰৰ কাৰোবাৰ মৰণ আহিবই! হয়তো সেইবাবেই মনত প্ৰচণ্ড কৌতূহল আছিল নিয়তি পখীৰ সেই অলৌকিক, নে পৰলৌকিক মাতষাৰ শুনাৰ। একে সময়তে ভয়। শংকা। সেই মাত শুনি যদিহে মৰণ আহে!

সেই সময়ৰ মাজুলীৰ একমাত্ৰ চিকিৎসালয় ১০ খন বিছনাযুক্ত পাব্লিক হেল্থ ক্লিনিকখনৰ কাষতে আমাৰ ঘৰ। তাত উপযুক্ত চিকিৎসাৰ কোনো সুবিধা নাছিল। নিশা নিশা কেতিয়াবা নিশাৰ এন্ধাৰ ভেদি একোটি বিননি ভাহি আহিছিল। ৰোগী যোতিয়া মৰে, মৃতকৰ আত্মীয়ই তেনেদৰে বিনায়। সেই কান্দোনে টোপনি ভাঙি নিছিল। বহুপৰলৈ...। তেনেদৰে টোপনি ভাঙি যোৱা এটি নিশাতেই শুনিবলৈ পাইছিলোঁ বুকুৰ হাড়লৈকে কঁপাই  নিয়তি পখীৰ ভয় লগা মাত ‘নিউ, নিউ।’ বহুদিনলৈ মনৰ গোপনত এটা হাহাকাৰ শিল হৈ বহি আছিল। কোন মৰিব! মৰিব নেকি! নিয়তি চৰায়ে আমাৰ ঘৰৰ কাৰোবাক লৈ যাব নেকি! পিচে কোনো মৰা নাছিল।

অসম আন্দোলনৰ সময়ৰ উজাগৰে থাকিবলগীয়া হোৱা সেই ভয়াবহ নিশাবোৰত এদিন শুনিছিলোঁ হুদু পখীৰ ভয় লগা মাত— ‘হুদু হুদু’। স্কুল-কলেজ বন্ধ। ঘৰৰ সন্মুখত দেউতাই কাম কৰা কলেজত চিআৰপিৰ কেম্প, পিচফালৰ মায়ে কাম কৰা স্কুলতো চিআৰপিৰ কেম্প। মানুহে ভয়তে খেতি-বাতি কৰিবলৈ এৰা পথাৰখনকে পায়খানা কৰাৰ জেগা হিচাপে জোৱানবোৰে ব্যৱহাৰ কৰিছিল। লাঠি লোৱা হাৱাই চেণ্ডেল পিন্ধা পুলিচ দেখিলেই সৰুপানী চোৱাৰ উপক্ৰম ঘটা সেই দিনবোৰত মানুহে গিৰিপ্ গাৰাপ্ চিআৰপি দেখি বাহিৰলৈ ওলাবলৈ এৰি দিছিল। নিশা মতা মানুহে ঘৰ এৰি বেলেগত থাকিবলগীয়া হৈছিল।তিৰাশীৰ নিৰ্বাচনত আমাৰ দেউতাই পামৰ ঘৰত তিনিমাহ আত্মগোপন কৰিছিলগৈ, কিয়নো নিৰ্বাচনৰ ডিউটি পৰিছিল। অষ্টমমানত পঢ়ি থকা দাদাই কাষৰ ডাক্তৰৰ কোৱাৰ্টাৰত নিশা শুইছিলগৈ, নিৰাপত্তা বাবে। এই কথাবোৰ বুজি নাপালেও দেখিচিলোঁ ঘৰৰ মানুহৰ চকুত টোপনি নাই। তেনে উজাগৰী নিশা এটাতে শুনিছিলোঁ সেই ভয় লগা মাত- ‘হুদু, হুদু’। শুনিছিলোঁ, এনেকৈ হুদুৱে মাতিলে বোলে ঘৰে-ভেটিয়ে উচন যায়।সেই সময়ত হুদু নামৰ চৰাইটো  ফেঁচা পৰিয়ালৰ বুলিও জনা নাছিলোঁ। পিচে সেই ভয় লগা সময়বোৰত হুদুৱে ঘৰৰ চালত পৰি মতাৰ পিছতো আমি কাৰো ভেটি-মাটি উচন যোৱা নেদেখিলোঁ। বৰঞ্চ, এনে অভিজ্ঞতাৰপৰা  অন্ধবিশ্বাসৰ বি্ৰুদ্ধে এনেকৈয়ে বাস্তৱৰ অভিজ্ঞতাৰে যুক্তিসন্মতভাৱে কথাবোৰ ভাবিবলৈ শিকিছিলোঁ।

এইদৰেই মাজনিশা ফেঁচা আৰু হুদুৰ মাত শুনিবলৈ পালেও মাজনিশাৰ কেতেকীৰ হিয়া ভগা মাত শুনা নাছিলোঁ। আচলতে কেতেকী চৰায়ে নিশা বিনায় বুলিও ভবাই নাছিলোঁ।। দেৱকান্তৰ ‘সাগৰ দেখিছা’ কবিতাইহে এই কৌতূহলৰ জন্ম দিলে। একেসময়তে, ‘সাগৰ দেখিছা’ৰ বুকুৰ এই চিত্ৰকল্পটি যে কোনোবা এজন শিল্পীৰ কণ্ঠৰ সৈতে সংযোগ হৈ মনলৈ আহিব, সেই কথাৰো উমান পোৱা নাছিলোঁ। কিন্তু নব্বৈৰ দশকৰ এই ব্যতিক্ৰমী মানুহজনৰ গীত নুশুনাকৈ থকাৰ উপায় নাছিল, কিয়নো চিটিবাচৰপৰা পাণদোকানলৈকে সকলোতে বিয়পি থকা সেই একেটাই কণ্ঠ । ইয়াৰ আগলৈকে চিটিবাচ, পাণদোকানৰ সন্মুখত বাজি থাকিছিল হিন্দী চিনেমাৰ গীত। সঠিক চনটো পাহৰিলোঁ, কিন্তু জাজফিল্ডত এবাৰ ভূপেন হাজৰিকা, খগেন মহন্ত আৰু জুবিন গাৰ্গৰ কনচাৰ্ট এটা শুনিছিলোঁ। কেউজনৰে গীত-সুৰ-কণ্ঠ-মেজাজৰৰ বিন্যাসে পুলকিত কৰিছিল। সেয়াই আছিল জুবিন গাৰ্গৰ গীতৰ প্ৰথমটো ৰাজহুৱা অনুষ্ঠান চোৱাৰ অভিজ্ঞতা।এটা সময়ত সম্পৰীক্ষাৰ অভাৱত আৰু স্থবিৰতাত হেৰাই যাবৰ উপক্ৰম হোৱা আধুনিক অসমীয়া সংগীতলৈ অভিনৱ জোঁৱাৰ অনা জুবিন গাৰ্গ আজি ইমানেই বিতৰ্কৰ বিষয় যে এই বিষয়ে কিবা এটা লিখিবলৈ ভয় লাগে। তদুপৰি অসমত জুবিন গাৰ্গৰ সমান ব্যণিজ্যিকীকৰণ হোৱা শিল্পী বোধহয় দ্বিতীয় এজন বিচাৰি পাবলৈ নাই।

তেনেহ’লে কিদৰে এই মাতটোৱে সমকালীন প্ৰজন্মক উতলা কৰি তুলিলে।

কিয়নো প্ৰজন্মই জুবিন গাৰ্গৰ গীত ইমানকৈ শুনিলে?

---

যি নহওক, অৱশেষত এদিন নিশাৰ দোভাগত কেতেকীৰ সেই হিয়া ভগা মাতটি শুনাৰ সৌভাগ্য ঘটিল।আত্মীয়ৰ কুশল কামনাৰে সেই নিশা আমাৰ চকুত টোপনি অহা নাছিল। নিশাৰ প্ৰহৰ আছিল প্ৰিয়জনক হেৰুওৱাৰ আশংকাৰে থৰ থৰ। হাজাৰবাৰ যুক্তি আৰু বিজ্ঞানৰ শীতল ছায়াত আশ্ৰয় ললেও মানুহ হিচাপে কেতিয়াবা ইন্দ্ৰিয়গ্ৰাহ্য আৰু ইন্দ্ৰীয়াতীত চেতনাৰ চাবুকৰ কোবত আমি কাহিল হৈ পৰোঁ। চকুৰ টোপনি হেৰাই যায়। সময় হৈ পৰে মৃতৱৎ। দুখ, শোক আৰু যন্ত্ৰণাৰ সমুদ্ৰত অৱগাহন কৰি তেনে মৃতকল্পৰ সময়ৰ বুকুৰে খোজকঢ়া ধেমালি কথা নহয়।

গুৱাহাটীৰ বাহিৰৰ এখন চহৰত,  তেনে এক চাটি-ফুটি, যন্ত্ৰণাকাতৰ সময়তে  নিশাৰ দোভাগত শুনিবলৈ পালোঁ সেই অমিয়া মাত—‘অ’ কেতেকী, মই কেতেকী।’  থাকি থাকি আকৌ বিনালে, ‘অ’ কেতেকী, মই কেতেকী।’ তাৰপিছত আকৌ এবাৰ।...ভ্ৰম বুলি ভাবিছিলোঁ। কিন্তু  ভ্ৰম নাছিল। বাস্তৱতেই সেয়া আছিল মাজনিশাৰ কেতেকীৰ হিয়া ভগা মাত। নিশাৰ দোভাগত নিস্তব্ধতাক ভেদি যেন এক ধাৰাল সাংগীতিক fusion যেন।কৰুণ। অথচ প্ৰশান্তিময়।  ঠিক যেন যেন প্ৰজন্মক উতলা কৰি ৰখা সেই কণ্ঠটিৰ দৰেই--যি কণ্ঠ folk আৰু western সংগীতৰ অনন্য fusion, সংশ্লেষণ- hymn বা নিচুকণিৰ দৰেই কিবা এটা। এটা সময়ত নিশাৰ বুকুত কেতেকীৰ বিননি হেৰাই গ’ল। সেই বিননি মাৰ যোৱাৰ লগে লগে জান-নেজানকৈ মনত ভাহি আহিল আন এটি প্ৰিয় গীত-‘পাখি মেলি দিয়ে যে গানে আজি, ছায়া হৈ ৰৈ তাৰ আহে নামি,হালধীয়া ৰং কিনো, বাখৰুৱা প্ৰাণ কিনো, বসন্ত নিবিড় নয়ন বুজাব খুজি...”। মনাকাশ পোহৰ কৰি তোলা এটি অনন্য গীত, শব্দৰ চয়ন। আকস্মাত, আশাৰ এছাটি বতাহে ঢৌৱাই গ’ল। মনলৈ আহিল এক কুশল ভাৱনা—ভাল হ’ব, সকলোৰে ভাল হ’ব। গভীৰ শোক, দুখ অথবা সংকীৰ্ণ ভাৱনা নহয়-সৃষ্টিৰ বাবে এই সকলোবোৰ কষ্টকৰ সীমনা পাৰ হৈ আহি আমি মনাকাশ উজ্জল কৰি লবলগীয়া হয়। মাজনিশাৰ কেতেকীৰ আটকীয়া হিয়া ভগা মাতটোৱে যদি আমাৰ মনাকাশ পোহৰাই তোলে, তাতকৈ সুখৰ অনুভুতি কি হ’ব পাৰে!

--- 

জুবিন গাৰ্গ এই প্ৰজন্মৰ শিল্পী। বহুতে অৱশ্যে মানুহজনক ‘শিল্পী’ বুলিবলৈ টান পায়। ‘গায়ক’ বুলি কয়। সস্তীয়া জনপ্ৰিয়তাত হেৰাই যোৱা, প্ৰজন্মক উশৃংখল হবলৈ, বোকা নৃত্য কৰিবলৈ শিকোৱা বুলি অভিযোগ তোলে। শিল্পৰ মাজেৰে অভিনৱ চিন্তাৰে, চেতনাৰে মানুহক উজ্জীৱিত কৰিব পৰাজনকে শিল্পী বুলি আমি মানি আহিছোঁ। শিল্পীসত্তা আহৰণ কৰিব পাৰি মানুহৰ মাজত থাকি। মানুহৰপৰা আঁতৰি গৈ মানুহ শিল্পী হ’ব নোৱাৰে। তোষামোদকাৰীৰ মাজত অৱস্থান লৈ কোনোবাই উচ্চপৰ্যায়ৰ সৃষ্টি কৰিব নোৱাৰে। সৃষ্টিশীলতাই দাবী কৰে সৃষ্টিকৰ্তাৰ আপোচহীন স্থিতি। শিল্পীৰ এই অৱস্থান একধৰণৰ practice- অকলশৰীয়া হলেও তেওঁ কায়-মনো-বাক্যে মানুহৰ মাজতে থাকিব লাগিব, বিচ্ছিন্ন হব নোৱাৰে। জ্যোতিপ্ৰসাদে জীৱনৰ শেষ বয়সত ৰঙা দলিচাৰপৰা ঘাঁহিলৈ নামি গৈছিল। বিষ্ণু প্ৰসাদ ৰাভাৰ কথাটো কবই নালাগে। ভূপেন হাজৰিকাই এই কথাটো তত্ত্ব আৰু ব্যৱহাৰৰ মাজেৰে বুজি পোৱাৰ বাবেই তেওঁৰ সংগীতে প্ৰজন্ম, দেশ আৰু কালৰ পৰিধি ভাঙি গ’ল। Theory আৰু practice-ৰ অপূৰ্ব সংশ্লেষণে তেওঁৰ সংগীতক অমৰত্ব দিলে।আজি ৰজাঘৰীয়া-প্ৰজাঘৰীয়া সকলোৱে ভূপেন হাজৰিকাৰ জন্ম শতবৰ্ষ পাতিবলৈ আয়োজন কৰিছোঁ- কিন্তু ভূপেন হাজৰিকাৰ সংগীতত গণসংযোগৰ কালিকা কিমান, সেই বিষয়ে critical study যিসকলে কৰি আছে, তেওঁৱোকক পোহৰলৈ আনিবলৈ কিমান যত্নবান হৈছোঁ। গান-বাজনাতে যেন সকলো শেষ।এয়াও মানুহক উপৰুৱা ভাৱনাৰে ওপঙাই ৰাখিবলৈ খুৱাই দিয়া আফিং নহয়জানো!

প্ৰজন্মৰ ব্যৱধানত জুবিন গাৰ্গৰ সংগীতে দেশৰ মানচিত্ৰৰ পৰিধি ভাঙি গৈছে। প্ৰজন্মক প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছে। কিন্তু  কালৰ পৰিধি ভাঙিবলৈ সক্ষম হৈছেনে-সেই কথা উপলব্ধি কৰিবলৈ আৰু কিছু সময় অপেক্ষা কৰিব লাগিব। আজি জুবিন গাৰ্গৰ সংগীতৰ কথা ওলালেই ভূপেন হাজৰিকাৰৰ সংগীতৰ ৰিজনি এটা স্বভাৱিকভাৱে মানুহৰ মনলৈ আহি যায়। ইয়া নস্যাৎ কৰাৰ উপায়ো নাই।  

এটা উদাহৰণ মনলৈ আহিছে। সিদিনা কাশ্মীৰৰ পাহলগামত নীৰিহ পৰ্যটকৰ ওপৰত সীমান্ত সিপাৰৰ সন্ত্ৰাসবাদীয়ে চলোৱা নিৰ্বাচাৰ গুলাঘটনাৰ ঘটনাৰ দিনা আমাৰ সকলোৰে মন  গধূৰ হৈ আছিল। সামাজিক মাধ্যমত ‘কত জৱানৰ মৃত্যু হ’ল, কতৰ জীৱন-যৌৱন গ’ল’ গীতৰ প্ৰসংগ বাৰে বাৰে উঠি আহিছিল। কিন্তু সেই সময়ত আমাৰ মনলৈ নিভৃতে ৰিণি ৰিণিকৈ ভাহি আহিছিল ‘সোণৰে সজোৱা পঁজা ভাঙি যায়, কোনে আজি সাজিবহি পাৰিব দুনাই’’ গীতটি। সঁচাকৈয়ে, সীমান্তৰ সিপাৰৰ সন্ত্ৰাসবাদীৰ নিষ্ঠুৰ আক্ৰমণত থিতাতে হেৰাই যোৱা নীৰিহৰ মৃত্যুৰ প্ৰেক্ষাত এই গীতটি বেছিকৈ প্ৰাসংগিক হৈ উঠা নাছিলনে? হয়। নব্বৈৰ দশকৰ অসমৰ গুপ্তহত্যাৰ নিৰ্লজ্জ ইতিহাসৰ পৃষ্ঠত ৰচিত এই গীতটি কাশ্মীৰৰ আন এটি প্ৰেক্ষাত সেইদিনা যেন প্ৰাসংগিক হৈ উঠিছিল। ‘সোণৰে সজোৱা পঁজা ভাঙি যায়..’ মাথো এটি গীত নহয়। সি এক হাহাকাৰ, প্ৰজন্মৰ বিননি, hymn, এক ইতিহাস।

তাৰপিছত সৌ সিদিনা মাজনিশাৰ কেতেকীৰ মাত শুনাৰ মুহূৰ্ততো মনলৈ ভাহি আহিছিল সেই গীত- ‘পাখি মেলি দিয়ে যে..’। অথচ যোৱা কেইটামান বছৰত বোধহয় এনে এটা দিন পাৰ হোৱা নাই, যিটো দিনত ভূপেন হাজৰিকাৰ গীত এটি এবাৰ হলেও শুনা হোৱা নাই। তেওঁযে আমাৰ দৰে মানুহৰ কাহিনীবোৰকেই গীতত ধৰি ৰাখিছে! জীৱনৰ গীত গোৱা আমাৰ হিয়াৰ আঠুৰ সেই এজনেই- যি এজন বিশ্বপ্ৰেমিক বাৰ্ড(bard)- আমাৰ জীৱনৰ, সভ্যতাৰ অনন্য বেলাড গায়ক (ballad singer)।সেই অনন্য গীতবোৰৰ এটা হলেও দিনত এবাৰ নুশুনিলে কেনেকৈ হ’ব!

লিখনিৰ প্ৰসংগটো অৱশ্যে মাজনিশাৰ কেতেকীৰ হিয়া ভগা মাতটোৰ হে আছিল। আৰু জুবিন গাৰ্গৰ কণ্ঠটোৰ। হয়তো প্ৰজন্মৰ আশাভংগৰ বেদনাক মাজনিশাৰ কেতেকীৰ হিয়া ভগা মাতটোৰ দৰেই অনন্য সাংগীতিক fusionৰ মূৰ্ছনাৰে ধৰি ৰখাৰ সামৰ্থৰ মাজেৰে জুবিন গাৰ্গৰ সংগীতো প্ৰাসংগিক হৈ থাকিব।এটা হাহাকাৰ হৈ।  দেৱকান্ত বৰুৱাই আমাক দিয়া চিত্ৰকল্পটিৰ দৰেই।

তেওঁ এই প্ৰজন্মৰ প্ৰতিনিধি। নব্বৈৰ দশকত আত্মপ্ৰকাশ। কোৱা বাহুল্য, এই দশকৰপৰাই আমাৰ সমাজত সামাজিক মূল্যবোধৰ স্খলন, অৱক্ষয়ো তীব্ৰতৰ হৈছে আমদানিকৃত  ভোগবাদৰ মাজেৰে। মানুহ এতিয়া শামুকৰ খোলাত। তথ্য-প্ৰযুক্তি আহিল বুলি আমি কিৰীলি পাৰিলোঁ ঠিক, হাত পাতি হাতৰ তলুৱাত ম’বাইল ললোঁ ঠিক- কিন্তু এই তথ্য-প্ৰযুক্তি মানুহৰ কল্যাণৰ হকে কিমান ব্যৱহাৰ হৈছে!প্ৰজন্মক ভোগবাদে গ্ৰাস কৰিছে-post truth, misinformation, disinformation-ৰ ষড়যন্ত্ৰবোৰৰ শেষ নোহোৱা কাৰচাজিয়ে শেষ কৰি দিছে সপোন দেখাৰ অধিকাৰ। প্ৰজন্মৰ পিছত প্ৰজন্মক ছিন্ন-ভিন্ন, দিশহাৰা কৰি দিয়া হৈছে।প্ৰজন্ম হৈ পৰিছে সস্তীয়া, অনিশ্চিত জীৱনৰ প্ৰব্ৰজনকাৰী।  অস্থিৰ ৰাজনৈতিক পৰিস্থিতি, ভোগবাদ, একাংশৰ ক্ষমতাৰ ৰাজনীতিৰ কোৰোণাৰে চপোৱা  ধনৰ পৰ্বতৰ বিপৰীতে হয়তো প্ৰজন্মৰ সৰহভাগৰ আশাভংগৰ বেদনাৰ হাহাকাৰৰবোৰৰেই ৰিণিকি ৰিণিকি অনুৰণণ আছে প্ৰজন্মৰ শিল্পীৰ কণ্ঠত। আপুনি গীত সুনা নাপায়, কিন্তু এটা হাহাকাৰহে শুনিব-এটা  hyme-যি হাহাকাৰে হয়তো lyrics-ক চেৰাই গৈছে, অথবা তাৰ প্ৰয়োজনীয়তা নস্যাৎ কৰি দিছে। যদিহে কৰিছে, সিও এই ক্ৰুৰ, নিষ্ঠুৰ সময়ৰেই অনুৰণণ। সঁচাকৈয়ে এনে এখন সমাজত আশাভংগৰ বেদনাৰ বাহিৰে, জুবিন গাৰ্গৰ hymnবোৰৰ বাহিৰে বিনাবলৈ আপোনাৰ কি আছে! বিশেষকৈ বিপ্লৱ, বিদ্ৰোহো, ৰাজপথৰ সংগ্ৰামবোৰো যেতিয়া হৈ পৰিছে অদৃশ্য শক্তিৰ ক্ৰুৰ, নিষ্ঠুৰ হাঁতোৰৰ নাগপাশ অথবা বিলাসী হোটেলৰ কোঠাত ৰাইজৰ বিশ্বাসৰ দৰ-দাম— তাত কোনোবা সৃষ্টিশীল হাতেৰে গণমুখী, সুস্থিৰ সৃষ্টি বিচৰাতো এক বিলাস নহয়নে! প্ৰজন্মই প্ৰিয় শিল্পীৰ বিনাপইচাই চাবলৈ পোৱা আবতৰীয়া বিহুৰ ফাংচন চাবলৈ গৈ hymn শুনি, নিচা খাই, বোকানৃত্য নকৰি কি কৰিব! তেওঁলোকে ‘পাণেইৰ পোনাকণ’ শুনিবলৈ তালৈ গৈছে বুলি আপনি আশা কৰিছে নেকি?

প্ৰজন্মক বিপথে নিবলৈ কৰা ষড়যন্ত্ৰৰ বিৰুদ্ধে প্ৰগতিশীল সমাজখনে কৰা সংগ্ৰাম, আন্দোলনৰ ধাৰাও স্তিমিত। গতানুগতিক। মানুহৰ প্ৰকৃত দুখ-বেদনা উপলব্ধি কৰিব পৰাকৈ ব্যৰ্থ। ক’তা, ওলাই আহিছে জানো পৰিবৰ্তিত সময়ত নতুন প্ৰাণৰ উন্মেষ ঘটোৱা গণমুখী গণসংগীতৰ সঞ্জীৱনী সুধা। বংগৰ দুৰ্ভিক্ষৰ প্ৰেক্ষাত ভূপেন হাজৰিকাই ‘এন্ধাৰ কাতিৰ নিশাতে’ৰ দৰে অজৰ-অমৰ গীত ৰচনা কৰিছিল। আজি হয়তো খাবলৈ নাপাই বাটে-ঘাটে  মানুহ মৰাৰ দৰে দুৰ্ভিক্ষ বা আকাল নাই-কিন্তু দেশৰ আশী শতাংশ জনসাধাৰণে চাউলকেইটা যোগাৰ কৰিবলৈও হিতাধিকাৰীৰ তালিকাত নাম সুমুৱাবলগীয়া হোৱাৰ পৰিবেশ এতিয়াও জীয়াই আছে। তাকে পাহৰাই ৰাখিবলৈ শাসকপক্ষৰ ধৰ্মৰ বেপাৰ।অনেক চক্ৰান্ত। গণমুখী সংগীত, গণমুখী নাটকৰ সৃষ্টিৰ প্ৰয়োজনীয়তা জানো নাছিল!তেনেহ’লে কৰবাত আমি বিচ্ছিন্ন হৈ পৰিলোঁ নেকি? গতানুগতিকতা, চৰ্বিত-চৰ্বণ, অভিনৱ চিন্তাৰ অভাৱত হেৰাই গলোঁ নেকি? গণসংগীত, গণসাহিত্যৰ ধাৰাবোৰ যেন নিৰ্দ্ধাৰিত লক্ষ্যৰপৰা বহু দূৰৈলৈ গুচি গৈছে। এই সময়চোৱাত কৃষকৰ সমস্যাৰপৰা আৰম্ভ কৰি জাতিসত্তা, প্ৰকৃতি সুৰক্ষালৈকে বিভিন্ন আন্দোলন-সংগ্ৰামে ৰাজপথ কঁপাইছে-কিন্তু জীৱনৰ প্ৰাণসঞ্চাৰী এটা শ্ল’গান পাবলৈ কঠিন।

সকলোৱেই এতিয়া অনুৰ্বৰ। গতানুগতিকতা আৰু চৰ্বিত-চৰ্বণত বন্দী। ইয়াৰ মাজতে চেগা-চোৰোকাকৈ যদি কৰবাত ভাল কিবা এটাৰ সৃষ্টি হৈছে— সেইবিষয়ে চৰ্চা নকৰিবলৈকেও চলে পৰিকল্পিত আয়োজন।

তথাপি সকলো হতাশাৰ শেষত এই কথা সত্য যে,  জীৱনত কব নোৱাৰাকৈ প্ৰেৰণাৰ উন্মেষৰ অনুৰণণ কৰবাত ৰৈ থাকে। এটা আয়োজন থাকে জীৱনৰ গতিপথ সলনি কৰি দিয়াৰ। সেইবাবেই অতীৱ এক আশা বুকুত বান্ধি আমি ৰৈ থাকিব লাগে। অপেক্ষা কৰিবলৈ শিকিব লাগে আপোনাৰ প্ৰিয়জনৰ, চৌপাশৰ মানুহৰ কুশল কামনাৰে মাজনিশাৰ কেতেকীৰ হিয়া ভগা মাতষাৰ শুনিবলৈ। ইও জীৱন সংগীতৰেই  এক অভিনৱ কলা। তেতিয়া হয়তো এদিন অকস্মাতে আপুনিও শুনিবলৈ পাব মাজনিশাৰ কেতেকীৰ আকাংক্ষিত হিয়া ভগা মাত, য’ত আমাৰ কবিতাৰ সমৃদ্ধ ধাৰাৰ এটি অনুপম চিত্ৰকল্প আকৌ এবাৰ সাৰ পাই উঠিব। সাৰপাই উঠিব জীৱনৰ এক অমিয়ামাধুৰী দ্যোতনা। আশাহীনতাৰ এন্ধাৰ ভেদি আশাৰ এক অপূৰ্ব সাংগীতিক মুৰ্ছনা। এটি fusion- প্ৰজন্মৰ শিল্পীৰ মাতটোৰ দৰেই কিবা এক অচিন হাহাকাৰ, বিয়াকুলতা। হয়তো সেই hymn বা বিননিতেই কেনেবাকৈ ৰিণিকি ৰিণিকি  ভাহি থাকিব প্ৰজন্মৰ সৃষ্টিশীল ভাৱনা। আপোনাৰ কামবোৰ আনে ভাল পোৱা বা নোপোৱাৰ কৰ্ম-কাণ্ডত আপুনি হেৰাই যোৱাৰ অথবা সময়ৰ স্বাক্ষৰ হৈ ৰৈ যোৱাৰ প্ৰাসংগিক-অপ্ৰাসংগিক অলেখ প্ৰসংগ আৰু অনুসংগৰ ভিৰে আপোনাক হয়তো তেতিয়া উতলা কৰি তুলিব পাৰে। 

 

মাজুলীৰ দুটি সাধুঃ এটা পুৰাতনৰ, এটা সমকালৰ

পুৰাতনৰ সাধু

আমি সৰু থাকোঁতে শুনা এটি সাধুকথা। আজি কবলৈ মন গৈছে।

 

মাজুলীৰ কোনো এখন গাৱঁত এক আছিল জনগোষ্ঠীয় দম্পত্তি। নিজৰ সমাজত সুখে-দুখে আছিল। পাচে, কাষৰ বৰ্ণহিন্দু সমাজখনৰ ধৰ্মীয় ৰীতি-নীতিৰ ৰেহ-ৰূপ দোখি তেওঁলোকে মনতে পৰম সন্তোষ পায়। নিজৰটো হীন যেন দেখি পায়। এনেকৈয়ে  এদিন তেওঁলোকৰো গোষ্ঠীৰ সাজ সলাই বৰ্ণহিন্দুৰ ধৰ্মৰ পোচাক পিন্ধিবলৈ মন গ’ল।তাৰপিছত হ’ল কি, এদিন স্বধৰ্ম এৰি দি তেওঁলোকে অন্য পন্থাক ধৰ্ম বুলি আঁকোৱালি ল’লে। গিয়াতি-কুটুম্বক এৰি নতুন ধৰ্মলৈ আহি ভাবিলে- সামাজিক অৱস্থানৰ এঢাপ ওপৰলৈ উঠিলোঁ দেও।ৰইখা।   

পিচে নতুন ধৰ্মত এশ এবুৰি নিয়ম।ধীতি-নীতি। পোনতে সকলো ঠিকেই আছিল বাৰু। পিচে লেঠা লাগিল তেতিয়াহে, যেতিয়া দম্পত্তিহালৰ মহিলাগৰাকী সিপুৰীলৈ গ’ল? মৃতকে সৰগলৈ যোৱাৰ শৰাধৰ শুচি  কৰাৰ বিনিময়ত শৰাধৰ কাজ-কৰ্মত পুৰোহিতৰ যোগেদি মৃতকে সৰগত ব্কযৱহাৰ কৰিবলৈ ঢেৰ বস্তু দিবলগীয়া হ’ল। এইদৰে ধৰৰ কেবাবিধো মবল্যবান সামগ্ৰী পুৰোহিতৰ হাতেৰে সৰগলৈ বুলি ঘৰৰ ভিতৰৰপৰা ওলাই গুচি গ’ল।

ধৰ্মান্তৰিত হোৱা জনগোষ্ঠীয় মানুহ। নীতি-নিয়মৰ আওতাত সোমালেও বৰকৈ ভূ-ভা নাপায়। মনতে সদায় ভাবি থাকে- পুৰোহিতৰ হাতেৰে অতবোৰ বয়-বস্তু দিলোঁ, মানুহজনীয়ে বা সৰগত পালেনে নাই? এইবুলি মনৰ দুখতে সন্ধিয়া সন্ধিয়া মৰিশালিলৈ গৈ আইৰ মুখৰ দোৱন এৰি নতুনকৈ লোৱা ভাষাতে ৰাউচি জোৰেগৈ,

 গটিতো (ঘটিতো) দিলোঁং, পালিং কি নেপালিং

বাটিতো দিলোং, পালিং কি নেপালিং

কাঁহীখন দিলোং, পালিং কি নেপালিং

 

পুৰোহিতে দেখিলে, কথা বিষম। পুৰোহিতালিৰ ভিকাচন ভাগেহে এতিয়া। মৃতকৰ সকামৰ নামত ঘটি-বাটি-কাঁহী সৰকালে বুলি ৰৌজাল-বৌজাল হৈ যাব। কিবা বুধি কৰিব লাগিল।

এইবুলি পুৰোহিতে এদিন  মৰিশালিৰ পিচপিনে লুকাই থাকিলগৈ। যেই জনগোষ্ঠীয় মানুহজনে ৰাউচি জুৰিবলৈ ধৰিলে,

-    

গট গটিতো (ঘটিতো) দিলোঁং, পালিং কি নেপালিং

লুকাই থকা পুৰোহিতে মহিলাৰ দৰে নাঁকীসুৰীয়া মাতেৰে ততালিকে ক’লে- ‘পালুং,পালুং’

-    বাটিতো দিলোং, পালিং কি নেপালিং

লুকাই থকা পুৰোহিতে মাত দিলে- ‘পালুং,পালুং’

-    কাঁহীখন দিলোং, পালিং কি নেপালিং

লুকাই থকাৰপৰা মাত ওলাল-‘পালুং,পালু”

এইবাৰ বৰলাৰ সঁচাকৈয়ে ভয় লাগিল। মানুহজনীৰ আত্মাটো আহি মাত দিছে নেকি! সি আৰু ভয়তে মৰিশালিৰফালে মু’ নকৰা হ’ল।

সাধুকথাটো পিচে তাতেই ওৰ নপৰিল। যেতিয়াই মাজুলীবাসীক ইটো-সিটো দিয়াৰ নামত ৰাজনীতিৰে ঠগোৱা হয়, তেতিয়াই আশাহত মানুহৰ চেতনালৈ পুৰোহিতৰ টেঙৰালিৰ কাহিনীটো উঠি আহে

 

গটিতো (ঘটিতো) দিলোঁং, পালিং কি নেপালিং

বাটিতো দিলোং, পালিং কি নেপালিং

কাঁহীখন দিলোং, পালিং কি নেপালিং

 

  সমকালৰ সাধুঃ

এখন দলং বনাম গুটীয়া নাৱৰ ভাৰসা 

নৈৰ ওপৰেৰে দলং আছিল তেওঁলোকৰ সপোন।পাচে, সপোন নফলিয়াইহে নফলিয়ায়।  এনেকৈয়ে বহু যুগ পাৰ হৈ গ’ল।

হঠাতে গোটেই মাজুলীৰ আকাশ-পাতল ফাটি ঢৌ উঠিল। এইবাৰ ৰাজ্যত জনগোষ্ঠীৰ লোক এজন  মূখ্যমন্ত্ৰী হ’ব। আপোনালোকৰ মাজুলীৰপৰাই টিকেট খেলিব। জিকাই দিব পাৰিলেই বৰহমপুত্ৰৰ ওপৰেৰে সপোনৰ দলংখন পাব। 

এইবাৰহে এইবাৰ। নেৰিবা। 

চাৰিখুঁটি তল-ওপৰ কৰি নামঘৰে নামঘৰে, গাঁৱে-ভূঞে, চাঙে চাঙে দলদোপ-হেন্দোলদোপ লাগিল। তেখেত জিকিল। ৰাজ্যবাসীয়ে পালে এজন জনগোষ্ঠীয় মূখ্যমন্ত্ৰী। আৰু  মাজুলীবাসীয়ে আশা কৰা মতে পালে সপোনৰ  দলঙ। এবাৰ নহয়, দুবাৰকৈ ভূমি-পূজন কৰি কাম-কাজ আৰম্ভ হ’ল। তড়িৎ  গতি দেখি সকলোৱে কবলৈ ধৰিলে-দুবছৰৰ ভিতৰতে দলঙৰ কাম হ’ব। নহয় নহয় চাৰিবছৰমান লাগিব। 

লাগিবনে? হওক দিয়া। মুঠতে ৰাইজক দলং এখন লাগে। এটা দুটাকৈ দলঙৰ খঁটুাৰ শাৰীয়ে মনলৈ আনিলে আশাৰ বতৰা। 

পাঁচবছৰ পাৰ হ’ল। ঘূৰি ভোট আকৌ আহিল।এইফালে খোদ দিচপুৰত মূখ্যমন্ত্ৰী সলনি হৈ গ’ল। তাৰপিছত কি হ’ল? নতুন মূখ্যমন্ত্ৰীয়ে পুৰণা মূখ্যমন্ত্ৰীয়ে দিয়া দলঙৰ গতি কি কৰিলে?

মাজুলীবাসী ঐ, দলংখন পালিং কি নেপালিং। 

সিদিনা দেখিলোঁ দলঙৰ খুঁটাৰ শাৰীটোৰ গতি কি হ’ল? কিছুমান খঁটাৰ চিন-মোকাম নাই। থকাকেইটাৰ  লোহা কাটি কাটি  চুৰ কৰি কৰি লৈ গ’ল। খুঁটাবোৰ হাৱা হৈ গ’ল। 

দলঙৰ খুঁটাবোৰ ক’লৈ গ’ল? থকাকেইটাৰ লোহাবোৰ কোনে চুৰি কৰি লৈ গ’ল?

পুৰাতনৰ সাধুটোৱে নতুন মোৰ ল’লে। 

 গটিতো (ঘটিতো) দিলোঁং, পালিং কি নেপালিং

বাটিতো দিলোং, পালিং কি নেপালিং

কাঁহীখন দিলোং, পালিং কি নেপালিং

মাজুলীবাসী ঐ,  দলংকণ পালিং কি নেপালিং!

 

নাক মোহাৰিলেই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ ওলোৱা  নতুন মূখ্যমন্ত্ৰীক কোনেও সুধিবলৈ সাহ নকৰে-দলঙৰ খুঁটাৰ লোহাবোৰে কোনে চুৰ কৰি নিলে?এখন দলঙৰ নামত ৰাইজৰ ভাৰসাক কোন ঠগে  ঠগিলে?

মুখ বন্ধ।আও, মাত নামাতিবা। 

নিশাৰ ভিতৰত হাৱা হৈ যোৱা খুঁটাবোৰ দেকি ৰাইজকখনেহে ইজনে-সিজনক সোধে- মাজুলীবাসী ঐ,  দলংকণ পালিং কি নেপালিং!

উত্তৰ আশা নকৰিবা দেও। 

কোনোবাই সুধিবলৈ সাহ কৰিবনে-মূখ্যমন্ত্ৰী ডাঙৰীয়া, আমাৰ মাজুলীবাসীৰ দলংখনৰ কি হ’ল? তাহানিৰ পুৰোহিতে  গোষ্ঠীৰ নিচলা মানুহৰ ঘটি-বাটিৰ হাত-চাফাই  কৰাৰ দৰে ৰাজনীতিৰ মেৰপাশত  আপোনালোকে দলঙৰো হাত-চাফাই কৰি দিলে নেকি- জোনমনি ৰাভাৰ কে’চচোৰ দৰে, উচ্ছেদৰ সাম্প্ৰদায়িক বিৱৰৰণীৰ দৰে, হস্পিতালৰ এন আই চি ইউত গেৰাই যোৱা কমমানিটিৰ দৰে!